«Θέλεις να εκδόσεις ένα διάταγμα να βοηθήσεις τους φτωχούς, τους ιθαγενείς, τα λαϊκά κινήματα, τους εργάτες… αλλά υπάρχει πάντα ένας άλλος νόμος. Ενα άλλο εμπόδιο. Είναι γεμάτο από εμπόδια που σημαίνει ότι δε μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα από το προεδρικό μέγαρο. Αισθάνομαι δέσμιος των νεοφιλελεύθερων νόμων».
Τάδε έφη ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Βολιβίας, Εβο Μοράλες, τη στιγμή που ο στρατός και η αστυνομία καταλάμβανε τα τέσσερα αεροδρόμια της χώρας σε μια προσπάθεια να σταματήσει η απεργία των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι απαιτούσαν να παραιτηθεί ο πρόεδρος της εταιρίας κατηγορώντας τον ότι την ωθεί στην χρεοκοπία για να πετύχει το ξεπούλημά της και ζητούσαν να γίνει πλήρης εθνικοποίησή της. Σήμερα, μόνο το 48% των μετοχών ανήκει σε βολιβιανά χέρια, ενώ η πλειοψηφία ελέγχεται από ξένους επενδυτές. Σύμφωνα με το BBC (31/3), ο Μοράλες φέρεται να δήλωσε ότι δεν είναι δυνατή η εθνικοποίηση, κριτικάροντας τόσο τους απεργούς, που «θέτουν σε κίνδυνο αποχαρακτηρισμού από τον όρο “διεθνή” ορισμένα αεροδρόμια», όσο και τον πρόεδρο της εταιρίας, χρεώνοντάς του ότι κάνει ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση. Σύμφωνα με το Associated Press (5/4), τελικά επήλθε συμφωνία με τους απεργούς να παραιτηθεί ο πρόεδρος της εταιρίας και να πουλήσει τη μετοχή του στο κράτος, μετά από συνομιλίες με δύο βουλευτές που έστειλε ο Μοράλες για διαπραγματεύσεις.
Συμπέρασμα; Καλός ο «σοσιαλισμός» του Μοράλες, αλλά όταν έρχεται η ώρα της πράξης η καπιταλιστική πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Γιατί ο σοσιαλισμός, αν δε στηρίζεται στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και στην κινητοποίηση των μαζών σ’ αυτή την κατεύθυνση, παραμένει νεκρό γράμμα, που στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να δώσει ένα κομμάτι περισσότερο ψωμί στους πεινασμένους για να μη διαμαρτύρονται, τίποτα παραπάνω.
