Ενα χρόνο μετά από την «απελευθέρωση» της Μοσούλης από τους τζιχαντιστές του ISIS, ύστερα από εννέα μήνες σφοδρών μαχών που χαρακτηρίστηκαν ως μερικές από τις πιο άγριες μάχες μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Μοσούλη εξακολουθεί να παραμένει μέσα στα συντρίμμια. Στοιχειώδεις ανάγκες διαβίωσης του πληθυσμού, όπως ηλεκτρισμός, πόσιμο νερό και υγειονομική περίθαλψη, αποτελούν ακόμα ζητούμενα. Οπου και να πας βλέπεις την καταστροφή και οσμίζεσαι τη μυρωδιά του θανάτου, αφού ακόμα και τώρα ανασύρονται σοροί από τα συντρίμμια. Στα ερείπια κρύβονται ακόμα θανατηφόρες παγίδες, από βόμβες που δεν εξερράγησαν μέχρι ζώνες με πυρομαχικά για επιθέσεις αυτοκτονίας. Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ έχει γίνει πόλη-φάντασμα, με τους εκτοπισμένους να φτάνουν τους 700.000.
Οσο για την «ανοικοδόμηση, αυτή προχωρά με ρυθμό χελώνας, αφού μόνο το 30% από τα απαιτούμενα 88 δισ. δολάρια για την ανοικοδόμηση της πόλης έχουν βρεθεί. Οπως και παλαιότερα έτσι και τώρα οι κάτοικοι της Μοσούλης πέφτουν από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. Πράγμα που έκανε ορισμένους από αυτούς να προτιμήσουν τη ζωή με τους τζιχαντιστές παρά υπό την εξουσία της Βαγδάτης.
Από αυτά τα γεγονότα θα πρέπει να βγάζουμε συμπεράσματα κι όχι μόνο να λυπόμαστε και να οργιζόμαστε. Το πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι ότι οι ιμπεριαλιστές και οι υποτακτικοί τους, που σήμερα διοικούν το Ιράκ, δε δίνουν δεκάρα για τον άμαχο πληθυσμό. Αν έδιναν, θα έβρισκαν τα λεφτά να τον βοηθήσουν να σταθεί στα πόδια του και όχι να τον αφήνουν να ζει μέσα στα συντρίμμια ένα χρόνο τώρα. Από την άλλη, πώς είναι δυνατόν να σταματήσουν τα μεταναστευτικά ρεύματα, όταν οι λαοί σ’ αυτές τις χώρες (όπως το Ιράκ που πλέον δε θεωρείται εμπόλεμη ζώνη) ζουν σε τέτοιες συνθήκες εξαθλίωσης; Η ανυπαρξία ενός επαναστατικού κινήματος στις αραβικές χώρες τις οδήγησε στην κατάσταση αυτή. Αφού δεν μπορούμε να βοηθήσουμε στην άνοδό του εκεί, ας κατανοήσουμε ότι είναι χρέος μας να αντιπαλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις τη ρατσιστική λαίλαπα εδώ, αποκαλύπτοντας τη ζωή στην οποία έχουν εξαναγκαστεί να επιβιώνουν εκατομμύρια πρόσφυγες, αλλά και τους υπεύθυνους γι’ αυτή την κατάσταση. Το παράδειγμα της Μοσούλης είναι από αυτή την άποψη χαρακτηριστικό.
