Ποιος δεν θυμάται τα διθυραμβικά άρθρα για τον «κέλτικο τίγρη» ή το «ιρλανδικό θαύμα»; Υπήρξε μια περίοδος, πριν πολύ λίγα χρόνια, που κάθε συνεπής οπαδός του νεοφιλελευθερισμού, δηλωμένος ή κρυφός, έφερνε ως παράδειγμα την Ιρλανδία για να στηλιτεύσει τους «ακαμάτηδες» και «αντιδραστικούς» έλληνες εργαζόμενους, που επέμεναν να υπερασπίζονται «ξεπερασμένα μοντέλα» εργασιακών σχέσεων.
Ο «κέλτικος τίγρης» πλέον ψόφησε και αυτές τις μέρες τον ενταφιάζουν με τιμές τα ίδια τα θύματά του. Το «ιρλανδικό θαύμα» κατέρρευσε σαν κάστρο χτισμένο στην άμμο και οι εργαζόμενοι της χώρας, που είχαν σκύψει το κεφάλι και είχαν αποδεχτεί το σάρωμα των εργασιακών τους δικαιωμάτων, άρχισαν να βγαίνουν στο δρόμο, διαμαρτυρόμενοι για τα σχέδια πρόσθετων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις και αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών, καθώς και για τα απανωτά κύματα των απολύσεων. Μια ματιά στο διεθνή Τύπο ανακαλύπτει δημοσιεύματα που μιλούν για πρωτόγνωρες κινητοποιήσεις σε μια χώρα όπου βασίλευε η «εργασιακή ειρήνη», την οποία είχαν υπογράψει τα συνδικάτα, ιδιαίτερα του δημόσιου τομέα.
Την περίοδο του άκρατου νεοφιλελευθερισμού η Ιρλανδία εμφάνισε ρυθμούς ανάπτυξης που έφτασαν ακόμη και το 10%. Γι’ αυτό παρουσιαζόταν τότε ως πρότυπο. Πώς εξασφαλίζονταν αυτοί οι ρυθμοί ανάπτυξης; Χάρη στο σάρωμα των εργασιακών σχέσεων και την εξασφάλιση σχεδόν μηδενικής φορολογίας κερδών, πολλές ξένες επιχειρήσεις εγκαθίσταντο εκεί. Η Ιρλανδία είχε μεταβληθεί σε μια ασιατική χώρα στην καρδιά της Ευρώπης (το όνομα «τίγρης» της δόθηκε κατ’ αναλογία με τις περιβόητες «ασιατικές τίγρεις», που ψόφησαν σε μια προηγούμενη κρίση). Γιατί, λοιπόν, μια χώρα που εμφάνισε τέτοιους ρυθμούς ανάπτυξης σήμερα καταρρέει; Μόνο άσχετοι περί τα οικονομικά θα μπορούσαν να βάλουν αυτό το ερώτημα. Οταν μια καπιταλιστική οικονομία φουσκώνει, φουσκώνει με άναρχο και ανισομερή τρόπο. Τότε, η κρίση είναι αναπόφευκτη και θα είναι τόσο πιο καταστροφική όσο περισσότερο σαθρά είναι τα θεμέλια της συγκεκριμένης οικονομίας. Η Ιρλανδία ουδέποτε ξεπέρασε το μέσο καπιταλιστικό επίπεδο ανάπτυξης και γι’ αυτό σήμερα εμφανίζει σημάδια κατάρρευσης και θεωρείται η πιο επικίνδυνη χώρα της ευρωζώνης.
Για ποιο θαύμα μιλούσαν, λοιπόν; Για το θαύμα της εξασφάλισης της μέγιστης κερδοφορίας, μέσω της αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Οι καπιταλιστές αποκόμισαν τα υπερκέρδη και τώρα δεν έχουν πρόβλημα ακόμη και να εγκαταλείψουν τις επιχειρήσεις. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν ν’ αντιμετωπίσουν μόνο την ανεργία, αλλά και την άγρια επίθεση εκ μέρους της κυβέρνησης, που προσπαθεί να συγκρατήσει τα δημοσιονομικά ελλείμματα, αφού την περίοδο της καλπάζουσας κερδοφορίας αντί να εισπράττει φόρους από τους καπιταλιστές προχωρούσε συνεχώς σε νέες φοροαπαλλαγές.
Και η ΕΕ; Αυτή που υποτίθεται ότι αποτελούσε το ασφαλές καταφύγιο των λιγότερο αναπτυγμένων οικονομιών, τον προστάτη άγγελο για όποιους έμπαιναν στη «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια»; Αυτά ήταν ωραία ιδεολογήματα της περιόδου που οικοδομούνταν η ΕΕ, προκειμένου να εξαπατηθούν οι αφελείς. Η σημερινή πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο. Ξέρετε και κάτι; Η Ιρλανδία ήταν η πρώτη, η Ελλάδα θα είναι η δεύτερη στη σειρά…
