Ο Ερντογάν συνεχίζει την ένδοξη πολιτική του καριέρα, αφού γίνεται ο δεύτερος πολιτικός στην ιστορία της Τουρκίας που καταφέρνει να κερδίσει τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Ομως, η νίκη του δεν ήταν το ίδιο ένδοξη, αφού δεν κατόρθωσε να κερδίσει ούτε τις 330 έδρες που χρειαζόταν για να μπορεί να προχωρεί σε δημοψήφισμα επί των συνταγματικών αλλαγών (όπως έκανε τον περσινό Σεπτέμβρη), ενώ απομακρύνθηκε ακόμα περισσότερο από τον αριθμό βουλευτών (2/3 του κοινοβουλίου των 550 βουλευτών, δηλαδή 367 βουλευτές) που απαιτείται για να επιβάλει συνταγματικές αλλαγές. Αν και το ποσοστό που κέρδισε το κόμμα του (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης – AKP) έφτασε το 50% (δηλαδή τρεις μονάδες πάνω από το ποσοστό του 2007), έχασε 15 έδρες (από τις 341 που είχε, έπεσε στις 326).
Το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα ενισχύθηκε με 23 επιπλέον έδρες στη Βουλή και αύξηση του ποσοστού του κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες (από 21% σε 26%), ενώ ήττα υπέστη το ακροδεξιό Εθνικιστικό Κόμμα του Μπαχτσελί, που έπεσε κατά 1,3 ποσοστιαίες μονάδες (από 14,3% στο 13%) χάνοντας 18 έδρες. Νίκη σημείωσε και το κουρδικό Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας, μέσω των «ανεξάρτητων» υποψηφίων του, τους οποίους κατέβασε προκειμένου να ξεπεράσει το σκόπελο του 10% για να μπει στη βουλή και οι οποίοι αυξήθηκαν από 20 σε 35.
Με την τουρκική οικονομία να αναπτύσσεται ταχύτατα (με ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 9%) και τους Ερντογάν-Νταβούτογλου να χειρίζονται με μαεστρία τη διεθνή πολιτική, ήταν επόμενο το ΑΚΡ να σημειώσει τέτοια νίκη. Η συμμετοχή στις εκλογές ξεπέρασε το 86% δείχνοντας έτσι ότι ο τουρκικός λαός βρίσκεται μακριά από το να απελευθερωθεί από τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ακόμα κι όταν δεν μπορεί να βιώσει τους «καρπούς» της ανάπτυξης. Μπορεί η Τουρκία να αναπτύσσεται και να δανείζεται πιο φτηνά από ευρωπαϊκές χώρες, οι μισθοί όμως εξακολουθούν να είναι μισθοί πείνας.
Σύμφωνα με περσινή έκθεση του συνδικάτου Sosyal-Is, τα αποτελέσματα της οποίας αναδημοσίευσε η τουρκική εφημερίδα Χουριέτ στα τέλη του περασμένου χρόνου (27/12/10), ο βασικός μισθός στην Τουρκία τον Ιούνη του 2010 ήταν 522 λίρες (γύρω στα 230 ευρώ με τις σημερινές ισοτιμίες), ενώ το επίπεδο φτώχειας είναι καθορισμένο στις 818 λίρες.
Δηλαδή ο βασικός μισθός ισοδυναμεί μόλις με το 64% του επιπέδου φτώχειας! Γι’ αυτό και μία τετραμελής οικογένεια που τα μέλη της αμείβονται με το βασικό μισθό στην Τουρκία έχει συνολικό εισόδημα που δεν ξεπερνά το όριο φτώχειας, όπως αναφέρει η έκθεση! Ξέρετε πόσο είναι το ποσοστό της τουρκικής εργατικής τάξης που αμείβεται με το βασικό μισθό; Το 43.2%! Στον ιδιωτικό τομέα, το ποσοστό των εργαζομένων που παίρνει το βασικό μισθό ξεπερνά το 46%!
Δηλαδή ο βασικός μισθός ισοδυναμεί μόλις με το 64% του επιπέδου φτώχειας! Γι’ αυτό και μία τετραμελής οικογένεια που τα μέλη της αμείβονται με το βασικό μισθό στην Τουρκία έχει συνολικό εισόδημα που δεν ξεπερνά το όριο φτώχειας, όπως αναφέρει η έκθεση! Ξέρετε πόσο είναι το ποσοστό της τουρκικής εργατικής τάξης που αμείβεται με το βασικό μισθό; Το 43.2%! Στον ιδιωτικό τομέα, το ποσοστό των εργαζομένων που παίρνει το βασικό μισθό ξεπερνά το 46%!
Αυτό θα πει «κινεζοποίηση». Μη νομίζετε ότι η κατά 37.1% αύξηση του βασικού μισθού από τον Ιούνη του 2006 μέχρι τον Ι-ούνη του 2010 ήταν κάτι το σημαντικό, αφού την ίδια περίοδο ο πληθωρισμός αυξήθηκε κατά 37.6%. Γι’ αυτό και το ξένο κεφάλαιο επενδύει στην Τουρκία και όλοι «θαυμάζουν» αυτή τη χώρα που η CIA (στην κατάταξη των χωρών που έχει κάνει στο παγκόσμιο βιβλίο δεδομένων «The World Fact Book») τη θεωρεί «αναπτυγμένη», αφού είναι η 17η χώρα στον κόσμο στην κατάταξη βάσει του ΑΕΠ, ενώ οι διεθνείς αξιολογικοί οίκοι (Moody’s, Fitch) ανεβάζουν το βαθμό πιστοληπτικής φερεγγυότητάς της και το χρέος της κυμαίνεται γύρω στο 45% του ΑΕΠ. Σημαντικά χαμηλότερο από το πάνω από 150% της Ελλάδας, αλλά με τι μισθούς;
