Για εμάς, βέβαια, τίποτα δε θα άλλαζε, αν ο 15χρονος νεκρός ήταν ένας από τους διαδηλωτές που συγκρούονταν με τη φασιστική αστυνομία της Τουρκίας. Τα θύματα της αστυνομικής κτηνωδίας δεν τα «ζυγίζουμε» με βάση την «αθωότητα» ή την «ενοχή» τους. Ενοχοι είναι πάντοτε αυτοί που καταστέλλουν τους διαδηλωτές, προστατεύοντας μία διεφθαρμένη και φασιστική εξουσία. Ο Μπερκίν Ελβάν κείτεται πλάι στους άλλους νεκρούς –οι περισσότεροι μεταξύ 19 και 26 χρόνων– που δολοφονήθηκαν από τους μπάτσους και τους «αγανακτισμένους πολίτες» της «φιλελευθεροποιημένης» χούντας της Τουρκίας: τον 20χρονο Μεχμέτ Αγιαλτάι, που δολοφονήθηκε στις 2 Ιούνη του 2013 από αυτοκίνητο που έπεσε πάνω σε διαδηλωτές, τον 19χρονο Ισμαΐλ Κορκμάζ, που δολοφονήθηκε από ομάδα «αγανακτισμένων πολιτών» (μυστικών μπάτσων δηλαδή) προσπαθώντας να διαφύγει από το κυνηγητό της αστυνομίας στη διαδήλωση της 2ης Ιούνη, τον 22χρονο Αμπντουλάζ Τσεμέρτ, που δολοφονήθηκε από χτύπημα στο κεφάλι κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στις 3 Ιούνη, τον 26χρονο Εθέμ Σαρισουλούκ, που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στις 12 Ιούνη με μια σφαίρα στο κεφάλι από το μπάτσο Αχμέτ Σαχμπάζ (ο μπάτσος τη γλίτωσε, καθώς το έκτο ποινικό δικαστήριο της Αγκυρας, αφού πρώτα αρνήθηκε να τον προφυλακίσει, δήλωσε… αναρμόδιο!), τον 22χρονο Αχμέτ Ατακάν, που δολοφονήθηκε στις 9 Σεπτέμβρη στην Αντάκια, όταν χτυπήθηκε από κάνιστρο δακρυγόνου στο κεφάλι, την 47χρονη Ιρφάν Τουρνά, που πέθανε από υπερβολική έκθεση σε δακρυγόνα στις 6 Ιούνη του 2013. Και άλλους που δεν κατορθώσαμε να βρούμε πουθενά τα ονόματά τους.
Εκτός από τους νεκρούς, υπάρχουν διαδηλωτές που έχασαν την όρασή τους ή έμειναν ανάπηροι από τη φασιστική αστυνομία του Ερντογάν, που επί σειρά ετών πλάσαρε τον εαυτό του σαν υποστηρικτή των δικαιωμάτων των αραβικών λαών και μέγα δημοκράτη.
Ο «δημοκρατισμός» του ξεσκίστηκε, αποκαλύπτοντας όλη την κτηνωδία, και προκάλεσε την οργή των διαδηλωτών που τις τελευταίες ώρες βγαίνουν στους δρόμους πολλών τουρκικών πόλεων. Οχι μόνο στην Ιστανμπούλ και την Αγκυρα, όπου οι φοιτητές αντιμετωπίστηκαν με υδραντλίες και χημικά, αλλά και στα Αδανα και την Αττάλεια στα νότια, τον Τσεσμέ και το Τσανάκαλε στη δυτική ακτή, το Εσχισεχίρ στο Βορρά, μέχρι και το βορεινό λιμάνι του Σαμσούν στη Μαύρη Θάλασσα, όπου 1.000 διαδηλωτές φώναζαν «δολοφόνε Ταγίπ».
Τα κροκοδείλια δάκρυα για τον άδικο χαμό του 15χρονου θα τα δούμε και πάλι. Αυτό όμως που δε θ’ ακούσουμε είναι η απάντηση στο ερώτημα: «πόσο άδικος είναι ο αγώνας ενάντια στον τουρκικό φασισμό»; Αυτός ο αγώνας που η ΕΕ ονομάζει «τρομοκρατικό» και η ελληνική «Δικαιοσύνη» καταδικάζει, φτάνοντας στο σημείο να βαφτίζει «τρομοκράτες» από την ηλικία των εννέα και δέκα ετών, όπως συμβαίνει με τους δύο εκ των τεσσάρων πρόσφατα συλληφθέντων επαναστατών πολιτικών προσφύγων (σε αυτή την ηλικία ήταν το 1999 , που φέρονται σαν μέλη «τρομοκρατικής οργάνωσης» (βλ.https://www.eksegersi.gr//issue/766/Καταστολή/21027.Πογκρόμ-κατά-των-πολιτικών-προσφύγων-από-την).
