Ξεπέρασαν τους 250 οι νεκροί και τους οκτώ χιλιάδες οι τραυματίες(!) στις βίαιες διαδηλώσεις που συνεχίζουν να μαίνονται από τις αρχές του μήνα στο Ιράκ. Η απομάκρυνση ενός δημοφιλή στρατηγού, που διακρίθηκε στις μάχες κατά του ISIS, φέρεται να ήταν η αφορμή για το ξέσπασμα ενός αντικυβερνητικού κινήματος που γρήγορα αγκαλιάστηκε από τη νεολαία (φοιτητική και μαθητική) και απέκτησε βίαια χαρακτηριστικά. Ας μην ξεχνάμε ότι το 60% του πληθυσμού της χώρας είναι κάτω των 25 ετών κι ότι η ανεργία στους νέους θερίζει ξεπερνώντας το 25%, ενώ ο ένας στους πέντε ανθρώπους επιβιώνει κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας, παρά το γεγονός ότι το Ιράκ είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου των χωρών του ΟΠΕΚ!
Δεκαέξι χρόνια μετά από την αμερικανοβρετανική εισβολή, που γρήγορα μετατράπηκε σε κατοχή, το Ιράκ βράζει στο ζουμί του χωρίς να έχει επουλώσει τις πληγές του πολέμου που οδήγησε τη χώρα σε ένα αιματηρό εμφύλιο με εκατόμβες νεκρών. Η «πρόβλεψη» του πρώην αναπληρωτή υπουργού Πολέμου των ΗΠΑ, Πολ Γούλφοβιτς, πριν ακόμα πέσει η Βαγδάτη, ότι το καθεστώς της κατοχικής διοίκησης θα διαρκέσει τουλάχιστον έξι μήνες, αποδείχτηκε απατηλή. Χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια από την πτώση της Βαγδάτης για να αποχωρήσουν τα αμερικάνικα στρατεύματα από τις πόλεις μεταβιβάζοντας τον έλεγχό τους στο νέο ιρακινό στρατό. Ενα στρατό που σχηματίστηκε από τις κυβερνήσεις των σύγχρονων Κουίσλινγκ (με την βοήθεια του Ιράν). Οι Αμερικάνοι το κατόρθωσαν αυτό αφού πυροδότησαν έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο στο Ιράκ και εξαγόρασαν πολλούς σουνίτες που σχημάτισαν μέχρι και πολιτοφυλακή (ονόματι «Γιοι του Ιράκ»), που συνεργαζόταν με τον αμερικάνικο στρατό και πληρωνόταν από το Πεντάγωνο για την καταστολή της ιρακινής αντίστασης.
Η δε αντίσταση από τον σιίτη κληρικό Μοκτάντα Αλ Σαντρ και τον Στρατό του Μεχντί, του οποίου ηγούνταν, που δύο φορές αντιπαρατέθηκε ένοπλα στο κατοχικό καθεστώς, μετατράπηκε σε εμφυλιοπολεμική μηχανή που κατηγορήθηκε από τις οργανώσεις της ιρακινής αντίστασης ότι ευθύνεται για σωρεία απαγωγών και σφαγών σουνιτών. Ετσι, η ιρακινή αντίσταση δεν κατόρθωσε να νικήσει και να ανατρέψει τις κυβερνήσεις των δωσίλογων. Τελικά, τα αμερικάνικα στρατεύματα εγκατέλειψαν το Ιράκ στα μέσα του Δεκέμβρη του 2011, χωρίς όμως να πετύχουν τη νίκη που ήθελαν. Τη γρήγορη και απόλυτη κυριαρχία τους στο Ιράκ, δηλαδή, και το ασφαλές περιβάλλον για να κάνουν τις «μπίζνες» τους. Μπορεί οι αμερικάνικες πετρελαϊκές εταιρίες να επέστρεψαν το 2013 στο Ιράκ, μετά από 37 χρόνια απουσίας, όμως χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να «σταθεροποιηθεί» κάπως η κατάσταση, χωρίς όμως η αύξηση της πετρελαϊκής παραγωγής και η περιβόητη «ανοικοδόμηση» να δώσει τα ανάλογα οφέλη στον πληθυσμό, όπως αποδεικνύεται περίτρανα από τις τωρινές μαζικές και βίαιες διαδηλώσεις.
Επίκεντρο των διαδηλώσεων είναι η πλατεία Ταχρίρ της Βαγδάτης, όμως βίαιες διαδηλώσεις ξέσπασαν και σε άλλες πόλεις της χώρας, όπως η Νασιρίγια, η Βασόρα, η ιερή πόλη της Νατζάφ και η επίσης ιερή πόλη της Καρμπάλα, όπου έγιναν και οι πιο άγριες συγκρούσεις την περασμένη Τρίτη, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον 14 άτομα, όταν η αστυνομία απάντησε με πραγματικά πυρά στους αντικυβερνητικούς διαδηλωτές, παρά το γεγονός ότι ο αστυνομικός διευθυντής της πόλης το διαψεύδει. Η αστυνομική βία όμως είναι τόσο άγρια που ακόμα και η ίδια η κυβερνητική επιτροπή που συστάθηκε για να διερευνήσει το θάνατο εκατοντάδων διαδηλωτών την πρώτη βδομάδα του Οκτώβρη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι σε 149 θανατηφόρες περιπτώσεις ευθύνονται οι δυνάμεις ασφαλείας που χτύπησαν με πραγματικά πυρά τους διαδηλωτές. Στην έκθεση επισημαίνεται ότι πάνω από το 70% των θανάτων προκλήθηκε από σφαίρες στο κεφάλι ή το στήθος, ρίχνοντας το φταίξιμο στους επικεφαλής των δυνάμεων ασφαλείας, αλλά όχι στους πολιτικούς τους προϊστάμενους, φυσικά, οι οποίοι -κατά την κυβερνητική επιτροπή- δεν είχαν δώσει διαταγές για πυροβολισμούς κατά διαδηλωτών… Οποιος θέλει το πιστεύει!
Η συνέχιση των διαδηλώσεων, παρά τα πραγματικά πυρά από τις δυνάμεις ασφαλείας και παρά τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, οδήγησε τέσσερις βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού, του οποίου ηγείται ο Αντέλ Αμπντούλ Μαχντί (που έχει μόλις ένα χρόνο στην εξουσία) στην παραίτηση. Μεταξύ των βουλευτών αυτών ήταν η Χάιφα Αλ Αμίν (ανιψιά του ιδρυτή του Ιρακινού Κομμουνιστικού Κόμματος το 1934), η οποία ως μέλος του Ιρακινού «Κ»Κ στήριζε την κυβέρνηση (βλέπετε, το Ιρακινό «Κ»Κ δεν έχασε ποτέ την ευκαιρία να γλύψει το κοκαλάκι της εξουσίας, ήταν άλλωστε το πρώτο κόμμα που έκανε πρωτομαγιάτικη διαδήλωση στη Βαγδάτη, υπό την… προστασία των αμερικάνικων στρατευμάτων κατοχής!).
Ταυτόχρονα, ο δημοφιλής δημαγωγός σιίτης κληρικός Μοκτάντα Αλ Σαντρ απέσυρε την υποστήριξή του στην κυβέρνηση, ζητώντας νέες εκλογές. Υπενθυμίζουμε ότι ο Σαντρ ήταν ο βασικός νικητής των περσινών εκλογών και η απόσυρσή της στήριξής του στην κυβέρνηση αποτελεί ισχυρό χτύπημα που μπορεί να την οδηγήσει στην πτώση.
Τώρα, την κυβέρνηση στηρίζει μόνο η πολιτική οργάνωση Φατάχ, πολιτική πτέρυγα των «Δυνάμεων Λαϊκής Κινητοποίησης» (Hashd al-Shaabi), μιας σιιτικής κυρίως πολιτοφυλακής που εντάσσεται στον ιρακινό στρατό. Η ορμή όμως του αντικυβερνητικού κινήματος μάλλον θα ρίξει την κυβέρνηση, προκειμένου να τιθασευτεί η λαϊκή αγανάκτηση, από την οποία κινδύνευσαν και οι αμερικάνικες δυνάμεις που δέχτηκαν ρουκέτες από αγνώστους (δυστυχώς έσκασαν σε κοντινό σημείο).
Ολοι όμως γνωρίζουμε ότι μια κυβερνητική εναλλαγή δε θα λύσει τα χρόνια προβλήματα μιας χώρας που μετατράπηκε σε ερείπια γιατί «κολυμπούσε στο πετρέλαιο», όπως ξεδιάντροπα παραδεχόταν ο πρώην υφυπουργός Πολέμου των ΗΠΑ και μετέπειτα πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η διαφθορά είναι μόνο το επιφαινόμενο. Το κύριο είναι η ληστρική εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας και η καπιταλιστική κυριαρχία, που πάνε χεράκι-χεράκι, με το λαό του Ιράκ πάντα στο περιθώριο.
Σχετικά Αρθρα
