Στις 22 Γενάρη, στο δημαρχείο του Ααχεν, η Ανγκελα Μέρκελ και ο Εμανουέλ Μακρόν θα υπογράψουν μια νέα Συνθήκη γαλλογερμανικής συνεργασίας και ολοκλήρωσης, όπως ανακοινώθηκε με επίσημη ανακοίνωση του γαλλικού προεδρικού μεγάρου. Η Συνθήκη «θα βασίζεται στα ιδρυτικά θεμέλια της Συνθήκης του Ελιζέ του 1963, που συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην ιστορική συμφιλίωση μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας και θα ορίζει ως νέο στόχο την αυξημένη σύγκλιση μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας», αναφέρει η ανακοίνωση.
Τα παπαγαλάκια που στηρίζουν το γαλλογερμανικό άξονα άρπαξαν τα πληκτρολόγια και άρχισαν τα γνωστά εμετικά υμνολόγια: «Δυο ιστορικά έθνη, σε μια ιστορική συγκυρία, με δυο ηγέτες που επιχειρούν να εκφράσουν το παρόν, κατανοώντας το μέλλον που έρχεται…» κτλ. κτλ. Δεν είναι τυχαία ούτε η προέλευση της ανακοίνωσης (το Ελιζέ) ούτε η πυκνότητα της αρθρογραφίας στον γαλλικό κυρίως Τύπο. Ο Μακρόν αντιμετωπίζει τεράστια εσωτερικά προβλήματα. Το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων δεν του έσπασε μόνο τον τσαμπουκά, αλλά έριξε και τη δημοτικότητά του στα τάρταρα. Εχει ανάγκη, λοιπόν, από λίγο πολιτικό λούστρο και το αναζητά στην εξωτερική πολιτική. Οσο για τη Μέρκελ, εκτός του ότι δεν έχει κανένα λόγο να μη βοηθήσει τον Μακρόν σ' αυτή τη δύσκολη γι' αυτόν συγκυρία, έχει και προσωπικούς λόγους, καθώς βαδίζει προς το κλείσιμο της πολιτικής της καριέρας (είναι αμφίβολο αν θα φτάσει μέχρι το 2021) και θέλει να βάλει στο βιογραφικό της άλμπουμ όσο το δυνατόν περισσότερες εικόνες διεθνούς λάμψης και κυρίως ευρωπαϊκής λάμψης. Ο Μακρόν, στην αρχή της προεδρικής του θητείας, όσο ακόμα η Μέρκελ πάσχιζε να σχηματίσει κυβέρνηση, προσπάθησε να εμφανιστεί ως ο μέγας μεταρρυθμιστής της ΕΕ, βάσει ενός δημοκρατικού οράματος που δήθεν είχε, όμως τώρα σπεύδει να ζητήσει τη βοήθεια της Μέρκελ, που είναι αυτή που θα δρέψει όλες τις δάφνες.
Η ανανέωση των… όρκων γάμου του γερμανογαλλικού άξονα δεν έχει καμιά πρακτική σημασία για τα δύο ιμπεριαλιστικά κράτη. Οι σχέσεις στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης είναι καθορισμένες και σ' αυτή τη φάση δεν μπορούν ν' αλλάξουν. Πέρα από τις προσωπικές πολιτικές επιδιώξεις του Μακρόν και της Μέρκελ, οι ηγέτες των δυο ιμπεριαλιστικών κρατών προσπαθούν να δώσουν και μια εικόνα ενότητας των δύο παραδοσιακών πολιτικών ρευμάτων, ενόψει των ευρωεκλογών του προσεχούς Μάη. Από τη μια οι περιπέτειες του Brexit και από την άλλη η διαφαινόμενη άνοδος των λεγόμενων ευρωσκεπτικιστών (κοινός παρονομαστής για μια σειρά κόμματα, από ανοιχτά φασιστικά μέχρι ακροδεξιά και σκληρά δεξιά) χτυπούν καμπανάκια κινδύνου για τη σταθερότητα του ευρωσυστήματος στο οποίο ηγεμονεύει ο γαλλογερμανικός άξονας.
