Με συμμετοχή που δεν ξεπέρασε το 55%, ο Καΐς Σαγιέντ είναι ο νέος πρόεδρος της Τυνησίας συγκεντρώνοντας το 72.71% των ψήφων, στις δεύτερες προεδρικές εκλογές, οχτώ χρόνια μετά το ξέσπασμα της λαϊκής εξέγερσης που γκρέμισε το λαομίσητο δικτάτορα Μπεν Αλί και αποτέλεσε την αρχή μιας σειράς κοινωνικών εκρήξεων στον αραβικό κόσμο, που γκρέμισαν δικτάτορες που κυβερνούσαν για δεκαετίες, όπως στην Τυνησία και την Αίγυπτο, δεν κατάφεραν όμως να δώσουν σάρκα και οστά στα όνειρα και τους πόθους των πληβειακών μαζών για μια καλύτερη ζωή.
Ο 61χρονος Σαγιέντ ήταν ένας ανεξάρτητος υποψήφιος χωρίς πείρα στην αστική πολιτική, που στηρίχτηκε από το συντηρητικό ισλαμικό κόμμα Ενάντχα. Στις προεκλογικές του διακηρύξεις υποσχέθηκε να καταπολεμήσει τη διαφθορά και να αποκεντρώσει τις κυβερνητικές δομές αφήνοντας ανέγγιχτα τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που επέβαλαν οι προκάτοχοί του σε συνεργασία με το ΔΝΤ, που έχουν γονατίσει τα λαϊκά στρώματα και την εργατική τάξη της χώρας.
Το «αντισυστημικό» ύφος στα λόγια του Σαγιέντ και η μη πρότερη εμπλοκή του με την πολιτική γοήτευσαν την τυνησιακή νεολαία που τον ψήφισε μαζικά, με το 90% των ψηφοφόρων ηλικίας μεταξύ 18 και 25 ετών να στηρίζει αυτόν έναντι του αντιπάλου του επιχειρηματία Ναμπίλ Καρούι.
Τα «αντισυστημικά» λόγια όμως δε φτάνουν στο λαό της Τυνησίας που στενάζει κάτω από τα δυσθεώρητα ποσοστά ανεργίας, ειδικά στους νέους, ενώ η αναιμική ανάπτυξη του έτσι κι αλλιώς καθυστερημένου καπιταλισμού της χώρας, που βασίζεται κυρίως στη γεωργία και τον τουρισμό, κάνει το μέλλον να φαντάζει δυσοίωνο για τον Σαγιέντ. Δεν αποκλείεται η νέα κυβέρνηση σύντομα να ακολουθήσει την μοίρα των εννιά κυβερνήσεων που προηγήθηκαν από το 2011, που εξωθήθηκαν σε παραίτηση, είτε λόγω της λαϊκής οργής που συγκέντρωσαν λόγω των αντιλαϊκών μέτρων που κλήθηκαν να εφαρμόσουν καθ’ υπόδειξη του ΔΝΤ, είτε γιατί απέτυχαν να εφαρμόσουν τα μέτρα αυτά και να περιορίσουν τις επιθέσεις ένοπλων ομάδων που δρουν στη χώρα.
Η ασφυκτική επιτροπεία από το ΔΝΤ, το οποίο έδωσε τρία δάνεια στη χώρα, οδήγησε στην έκρηξη του δημόσιου χρέους που από 41% του ΑΕΠ που ήταν το 2010 εκτινάχτηκε στο 71% το 2018, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που επικαλείται ο βρετανικός Guardian, με αποτέλεσμα το 22% του προϋπολογισμού να κατευθύνεται στην αποπληρωμή των τόκων!
Το τελευταίο δάνειο που έδωσε το ΔΝΤ στην Τυνησία το 2016 συνοδεύτηκε από ασφυκτική πίεση κυρίως προς την κεντρική τράπεζα, προκειμένου να σταματήσει να παρεμβαίνει για να στηρίξει το νόμισμα της χώρας. Το αποτέλεσμα ήταν η υποτίμηση που με τη σειρά της οδήγησε σε ραγδαία αύξηση των τιμών, μιας και η χώρα είναι καθαρά εισαγωγική και οι εξαγωγές της υπέστησαν απώλειες λόγω της κρίσης.
Για να μπορέσει το κράτος να ικανοποιήσει τους πιστωτές του και να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού επέβαλε αλλαγές στη νομοθεσία, με πάγωμα προσλήψεων, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και πάγωμα μισθών στο δημόσιο, με ταυτόχρονη αύξηση των φόρων όπως ο ΦΠΑ.
Οι προσδοκίες του τυνησιακού λαού, που γεννήθηκαν στη φωτιά της εξέγερσης του 2010-11 και στα ξεσπάσματα που ακολούθησαν, με πιο πρόσφατο αυτό του 2018, κρέμονται πάνω από το κεφάλι του Σαγιέντ ως μια διαρκής υπενθύμιση ότι δύσκολα θα ξεμπλέξει με τις λαϊκές διεκδικήσεις. Το ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο που έχει επιβάλει το ΔΝΤ στη χώρα, ως αντάλλαγμα για τα δάνεια που της παρείχε από το 2013 και έπειτα, δεν αφήνει περιθώρια στη νέα κυβέρνηση έστω για κάποια ψήγματα φιλολαϊκών «παρεκκλίσεων».
Σχετικά Αρθρα
