Την ίδια στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ενωση γιορτάζει τα 30 χρόνια της «ελεύθερης» μετακίνησης των πολιτών στο εσωτερικό της, με τη συνθήκη του Σένγκεν, οι μετανάστες συνεχίζουν να γίνονται μπαλάκι μεταξύ των χωρών της. Οσοι δεν πνίγονται υφίστανται τα πάνδεινα για να βρουν μία άθλια θέση δουλείας στην «ελεύθερη Ευρώπη».
Ηταν δεν ήταν καμιά διακοσαριά οι μετανάστες από την Αφρική που εμποδίστηκαν να περάσουν τα σύνορα της Ιταλίας με τη Γαλλία στην παραθαλάσσια περιοχή της Βεντιμίλια (στο όριο της ιταλικής Ριβιέρα με τη γαλλική Κοτ ντ’ Αζούρ) την περασμένη Κυριακή. Ορισμένοι από αυτούς κατασκήνωσαν κοντά στη Βεντιμίλια μέχρι να δεχτούν τις… περιποιήσεις των ιταλών μπάτσων, οι οποίοι έσερναν όπως τα ζώα όσους αντιστάθηκαν. Ορισμένοι γλίτωσαν από το κυνήγι σκαρφαλώνοντας στα βράχια και παραμένοντας εκεί μέχρι να τους επιτραπεί η είσοδος στη Γαλλία.
Ο γάλλος υπουργός Εσωτερικών Μπερνάρ Καζενέβ υποστήριξε ότι η Γαλλία έστειλε πέρσι πίσω 15.000 μετανάστες που προσπάθησαν να περάσουν τα σύνορά της και ότι οι έλεγχοι θα γίνουν πιο αυστηροί από τώρα και μετά. Ο ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι εξοργίστηκε με τη στάση του γάλλου υπουργού και απάντησε ότι η μυώδης στάση ορισμένων υπουργών φιλικών κρατών δεν οδηγεί στη λύση σε ενιαία ευρωπαϊκή λογική αλλά σε αντίθετη κατεύθυνση, συμπληρώνοντας: «Αν είναι πρόβλημα της Ιταλίας, επειδή η Ευρώπη κλείνει τα μάτια της, τότε η Ιταλία θα το λύσει μόνη της. Ομως, σε αυτή την περίπτωση δε θα είναι μία μεγάλη ήττα για την Ιταλία, αλλά για τη μεγάλη ιδέα της Ευρώπης». Στη συνέχεια, απείλησε ότι αν δε βρεθεί λύση εντός ΕΕ, θα δώσει προσωρινές βίζες στους μετανάστες και θα τους επιτρέψει να ταξιδέψουν στην υπόλοιπη Ευρώπη, τορπιλίζοντας έτσι τη συνθήκη του Δουβλίνου.
Η συνάντηση των υπουργών Εσωτερικών των «28» την περασμένη Τρίτη απέτυχε να γεφυρώσει τις μεταξύ τους αντιθέσεις γύρω από την πρόταση της Κομισιόν για κατανομή τμήματος των προσφύγων σε όλη την ΕΕ βάσει ποσοστώσεων, παραπέμποντας το ζήτημα στη σύνοδο κορυφής. Ετσι, οι μετανάστες γίνονται μπαλάκι μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ, που ψάχνουν τρόπους να τους απελάσουν στις χώρες τους, εκεί που έχουν ελάχιστες ελπίδες να επιβιώσουν και γι’ αυτό τις εγκατέλειψαν.
Αυτή είναι η μεταναστευτική πολιτική της «ελεύθερης Ευρώπης», η ευαισθησία της οποίας εξαντλείται όταν οι μετανάστες είναι περισσότεροι από αυτούς που μπορεί να εκμεταλλευτεί σαν ζώα για να χτίσει την καπιταλιστική της οικονομία με τον ιδρώτα τους. Σ’ αυτό το πλαίσιο είναι φυσικό να υπάρχουν αντιθέσεις και μέσα στην ΕΕ. Η Ιταλία, ως χώρα που δέχεται τα μεγαλύτερα κύματα μεταναστών και προσφύγων (ιδιαίτερα μετά την πτώση του Καντάφι στη Λιβύη), ζητά τη δυνατότητα μετακίνησης των προσφύγων και στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, όχι επειδή ενδιαφέρεται για το καλό τους, αλλά γιατί δε θέλει να σηκώσει αυτή το βάρος της καταστολής τους, που όσο πληθαίνουν γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Αντίθετα, άλλες χώρες της ΕΕ που δε δέχονται αυτή την πίεση από τα μεταναστευτικά ρεύματα θέλουν διακαώς να αποφύγουν την «καυτή πατάτα», για ευνόητους λόγους.
Οσο η εργατική τάξη των ευρωπαϊκών χωρών δεν αγωνίζεται μαζί με τους μετανάστες για ανοιχτά σύνορα και κατά της άγριας εκμετάλλευσης των δεύτερων, όσο οι κυβερνήσεις παίζουν «μπάλα» μόνες τους με το θέμα, τόσο η άγρια εκμετάλλευση και καταστολή των μεταναστών θα φουντώνει. Αν αυτό δεν συνειδητοποιηθεί, τότε κανείς δε θα μπορεί να δηλώνει «αθώος» μπροστά στο κατ’ εξακολούθηση έγκλημα κατά των ταξικών μας αδελφών από τις χώρες που ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός και οι κυβερνήσεις-πιόνια του έχουν μετατρέψει σε φυλακές θανάτου.
