Η συνεχής επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου στη Βενεζουέλα έκανε ακόμα και τους εργάτες της κρατικής πετρελαιοβιομηχανίας να εξοργιστούν και να απαιτήσουν από την κυβέρνηση της χώρας αξιοπρεπή μισθό για να αποφύγουν το φάσμα της πείνας. «Υπάρχει μια αβέβαιη κατάσταση, το φαγητό στην καντίνα δεν υπάρχει πάντα, δεν έχουμε χαρτί τουαλέτας ή σαπούνι να πλύνουμε τα χέρια μας, δεν έχουμε προστατευτικά ρούχα ή έναν αξιοπρεπή μισθό» δήλωσε ο εκπρόσωπός τους Κάρλος Ογιόκε στο φιλοκυβερνητικό πρακτορείο Venezuelanalysis (https://venezuelanalysis.com/news/13600).
Ο Ογιόκε ηγείται του σωματείου σε ένα από τα εργοστάσια πετρελαιοβιομηχανίας (PetroCedeno), που παράγει 102.000 βαρέλια την ημέρα. Αν και δήλωσε αντίθετος με την αντιπολίτευση κι ότι δε σκοπεύει άμεσα να καλέσει τους εργάτες σε απεργία, είπε ότι δεν μπορεί να παραμείνει απαθής μπροστά στην κατάσταση που βιώνει η εργατική τάξη της χώρας: «Εχουμε δεσμευτεί στην πατρίδα μας, έχουμε δεσμευτεί στη χώρα μας, όμως πέρα απ’ αυτό, όπως συνήθιζε να λέει ο διοικητής Τσάβες, υπάρχει και η αυτοκριτική… η οποία είναι αυτό που μας δυναμώνει. Κι όπως έλεγε ο Τσε, από τη στιγμή που ένας επαναστάστης γυρίζει την πλάτη του σε αυτούς που έχουν ανάγκη, δεν είναι πλέον επαναστάτης. Υποχρεούται να υψώσει τη φωνή του! Και σήμερα αυτό που κάνουμε είναι να υψώσουμε τις φωνές μας». Συμπλήρωσε δε, ότι δεν είναι αντεπαναστάτες, αλλά το συμβούλιο εργατών Τσε Γκεβάρα, που ήταν πολλές φορές μπροστάρης στις πολιτικές μάχες, όμως δεν μπορεί πια να παραμένει σιωπηλό μπροστά στην αδικία.
Οι εργάτες ζητούν επίσης να πληρώνονται σε δολάρια, αφού η οικονομία της χώρας έχει πλέον συνδεθεί με το δολάριο όπως και οι τιμές, ενώ ο πληθωρισμός ροκανίζει συνεχώς τα εισοδήματά τους.
Οταν ακόμα και οι φιλοτσαβικοί εκπρόσωποι των εργατών λένε τέτοια πράγματα, καταλαβαίνετε πού έχει φτάσει η κατάσταση στον ψευδεπίγραφο «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα»!
Τις τελευταίες βδομάδες σημειώθηκε κύμα λεηλασιών σε τράπεζες και καταστήματα τροφίμων, ορισμένες από τις οποίες συνοδεύτηκαν από ανταλλαγή πυροβολισμών σε διάφορες πόλεις της χώρας. Η κρατική απάντηση ήταν 249 συλλήψεις. Μπορεί το venezuelanalysis να ισχυρίζεται ότι πρόκειται για «εγκληματικά στοιχεία», αυτό όμως δεν κρύβει την πραγματικότητα. Αν δεν υπήρχε αυτή η κατάσταση, δε θα γεννιούνταν τόσα πολλά «εγκληματικά στοιχεία».
Πάει καιρός που ο υποτιθέμενος «σοσιαλισμός» ξέφτισε στη Βενεζουέλα. Για εμάς, αυτό δεν ήταν έκπληξη, αφού από την αρχή είχαμε προειδοποιήσει από αυτές εδώ τις στήλες (βλ. σειρά άρθρων στα: https://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=6053&cat_id=20, https://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=5925&cat_id=20, https://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=5893&cat_id=20) ότι ήταν απάτη. Βασιζόταν στα κέρδη από το πετρέλαιο, που όταν μειώθηκαν λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, τελείωσαν και τα όποια ρεφορμιστικά μέτρα είχε πάρει το τσαβικό καθεστώς (ιδίως στο θέμα της καταπολέμησης της πείνας).
Ομως, όπως είχαμε τονίσει και παλαιότερα, τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα δεν καθορίζονται από τις διακηρύξεις των ηγετών τους, αλλά από την οικονομική κατάσταση των εργαζόμενων στρωμάτων και την κατάσταση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.
Σοσιαλισμός χωρίς ικανοποίηση, όχι μόνο των στοιχειωδών αναγκών διαβίωσης (αυτό μπορούν να το κάνουν και τα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη για να διατηρήσουν την κοινωνική συνοχή), αλλά των διαρκώς αυξανόμενων υλικών και πνευματικών αναγκών της πλατιάς μάζας του εργαζόμενου λαού, με κινητοποίηση της ίδιας της εργατικής τάξης για τη συντριβή της παλιάς (αστικής) κρατικής μηχανής, δεν μπορεί να υπάρξει.
Στη Βενεζουέλα, με το ιδιωτικό κεφάλαιο να δρα ανενόχλητα στους κερδοφόρους τομείς της οικονομίας και με «απαλλοτριώσεις» εγκαταλελειμμένων επιχειρήσεων (όπως η Venepal, μία από τις μεγαλύτερες χαρτοβιομηχανίες της χώρας, που απαλλοτριώθηκε μετά από σκληρό αγώνα των εργατών που κράτησε για πάνω από έναν χρόνο, με συνεχείς υποχωρήσεις του κράτους στους καπιταλιστές ιδιοκτήτες που φαλίρισαν την εταιρία), ο «σοσιαλισμός» περιορίστηκε στις κρατικοποιήσεις που έγιναν στο πετρέλαιο, που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από διαχείριση του φυσικού πλούτου της χώρας με πολύ καλύτερους όρους για το κράτος, ενώ σήμερα πολυεθνικές όπως η γαλλική Total ζουν και βασιλεύουν.
Σχετικά Αρθρα
