Εξι εργαζόμενους της Air France συνέλαβε η γαλλική αστυνομία την περασμένη Δευτέρα το πρωί, εισβάλλοντας στα σπίτια τους. Τους κατηγορεί ότι συμμετείχαν στα επεισόδια της προηγούμενης βδομάδας, με τη διάλυση της συνεδρίασης του διοικητικού συμβουλίου της εταιρίας, που θα αποφάσιζε 2.900 απολύσεις, και την επίθεση σε δύο ανώτατα στελέχη της Air France. Το «αστείο» είναι ότι οι έξι εργαζόμενοι ήταν μέλη της CGT (της πάλαι ποτέ «κομμουνιστικής» συνδικαλιστικής οργάνωσης), η οποία είχε σπεύσει από την πρώτη στιγμή να καταγγείλει τη βία «απ’ όπου κι αν προέρχεται»! Μετά τη σύλληψη των συνδικαλιστών της, η CGT εξέδωσε μία λακωνική δήλωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες (χωρίς να αναφέρει ότι είναι μέλη της), χωρίς να παραλείψει να ζητήσει παράλληλα να ανοίξει διάλογος με την εταιρία για το μέλλον της Air France (https://www.cgt.fr/Solidarite-avec-les-salaries-d-Air.html)!
Η αστυνομική επιχείρηση έγινε αφού εντοπίστηκαν από τα βίντεο ορισμένοι συμμετέχοντες στο περιστατικό. Οι μπάτσοι μπούκαραν στα σπίτια των τεσσάρων από αυτούς στις έξι το πρωί, ενώ λίγες ώρες αργότερα συνέλαβαν και τους άλλους δύο. Οι συλληφθέντες μπήκαν αμέσως στη φυλακή, μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεσή τους (άγνωστο το πότε, για την ώρα), αλλά ο ένας αφέθηκε ελεύθερος αργότερα.
Δεν υπήρχε περίπτωση η γαλλική «δημοκρατία» (έστω και υπό σοσιαλδημοκρατική διοίκηση) να αφήσει αναπάντητη μια εκδήλωση εργατικής αντίστασης, που πήρε βίαιο χαρακτήρα. Αλλωστε, ο σημερινός πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς, όταν ήταν υπουργός Εσωτερικών, προσπαθούσε να μιμηθεί στις δηλώσεις του για «το νόμο και την τάξη» τον Σαρκοζί. Η γαλλική εργατική τάξη έχει μακρά παράδοση σε «εκτροπές» από το πλαίσιο της αστικής νομιμότητας, γι’ αυτό και ο μηχανισμός καταστολής έσπευσε να κινηθεί γρήγορα, σε μια προσπάθεια να στείλει τρομοκρατικό μήνυμα και στους εργαζόμενους της Air France και σε ολόκληρη την εργατική τάξη της Γαλλίας.
Η προσπάθειά τους, όμως, είναι μάταιη. Η δαμόκλειος σπάθη των απολύσεων εξακολουθεί να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των εργαζόμενων και μπορεί να πυροδοτήσει ανάλογα ξεσπάσματα και σύντομα μάλιστα. Γι' αυτό και οι προσπάθειες της κυβέρνησης από τη μια και των γραφειοκρατών συνδικαλιστών από την άλλη τέμνονται. Η κυβέρνηση αντιδρά με την πιο σκληρή καταστολή, που θυμίζει στους Γάλλους τις μέρες της ναζιστικής κατοχής, και οι εργατοπατέρες σπεύδουν να αποκηρύξουν την εργατική βία και να εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους στη γνωστή τακτική του «διαλόγου», που οδηγεί στην ήττα.
