«Είμαστε στη μέση ενός αγώνα ο οποίος θα τελειώσει όταν ο στόχος του για εγγυημένη και μακρόχρονη ηρεμία θα έχει επιτευχθεί». Τέσσερις μέρες μετά από τις παραπάνω δηλώσεις του ισραηλινού πρωθυπουργού Βενιαμίν Νετανιάχου, που έγιναν σε συνέντευξη Τύπου την Παρασκευή 11 Ιούλη, η ισραηλινή κυβέρνηση αποδέχτηκε την αιγυπτιακή πρόταση για άνευ όρων εκεχειρία και άμεσο ξεκίνημα διαπραγματεύσεων των εμπλεκόμενων μερών στο Κάιρο. Η αιγυπτιακή πρόταση, που δημοσιεύτηκε αυτούσια στην εβραϊκή εφημερίδα Χααρέτζ (https://www.haaretz.com/news/diplomacy-defense/1.605165) μία μέρα μετά την ανακοίνωσή της, περιείχε και έναν ακόμη όρο. Το άνοιγμα των συνοριακών περασμάτων για τη «διευκόλυνση της διέλευσης ατόμων και αγαθών», υπό τον όρο όμως της «σταθεροποίησης της κατάστασης ασφαλείας στο έδαφος».
Ηταν μια πρόταση που κατά τους Τάιμς του Ισραήλ (15/7/14) «στριμώχνει» τη Χαμάς, γιατί αν την αποδεχτεί θα ήταν σα να έχει υποστεί βαριά ήττα, μια ήττα που θα είναι «κοντά στην ταπείνωση» (εφόσον κανένα από τα παλαιστινιακά αιτήματα για άρση του αποκλεισμού και απελευθέρωση των κρατούμενων δεν πάρθηκε υπόψη), ενώ αν δεν την αποδεχτεί θα «απομονωθεί από τη διεθνή κοινότητα και τον αραβικό κόσμο»! Αυτές οι ανοησίες είναι κατάλληλες μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Για να πειστούν οι «ισραηλινοί πολίτες», που διψούν για παλαιστινιακό αίμα, ότι μια εκεχειρία θα σηματοδοτήσει τη νίκη των Σιωνιστών, έστω κι αν οι στρατιωτικές υποδομές της Παλαιστινιακής Αντίστασης (κι όχι μόνο της Χαμάς) δεν καταστράφηκαν, όπως θα ήθελαν οι σημερινοί συνεχιστές του… Τρίτου Ράιχ.
Ωστόσο, είναι ν’ αναρωτιέται κανείς, πώς είναι δυνατόν μέσα σε τέσσερις μέρες οι Σιωνιστές να κάνουν στροφή 180 μοιρών και να αποδέχονται να σταματήσουν τους βομβαρδισμούς, ενώ ήταν προφανές ότι ο στόχος για μια «εγγυημένη και μακρόχρονη ηρεμία», που είχε θέσει ο Νετανιάχου, δεν είχε επιτευχθεί; Και πώς να έχει επιτευχθεί, όταν 15 λεπτά πριν από την ανακοίνωση της αιγυπτιακής πρότασης, δύο παλαιστινιακές ρουκέτες έσκαγαν στο βόρειο Ισραήλ; Από την άλλη, πώς είναι δυνατόν αυτοί που πλήττονται περισσότερο από τη συνέχιση του πολέμου να απορρίπτουν την εκεχειρία και να προτιμούν να βλέπουν τη χώρα τους να ισοπεδώνεται και τα παιδιά τους να δολοφονούνται ενώ παίζουν μπάλα στην ακτή, αντί να πάρουν μία ανάσα;
Θα έλεγε κανείς πως οι Παλαιστίνιοι είναι… τρελοί! Η ερμηνεία των δύο παραπάνω φαινομενικά «παράδοξων» γεγονότων δεν μπορεί να είναι άλλη από την εξής: η Παλαιστινιακή Αντίσταση άντεξε στις σφοδρές επιθέσεις. Απέδειξε ότι διαθέτει και την ηθική και την υλική δύναμη να αντέξει και να αποκρούσει μια χερσαία επίθεση, παρά τις όποιες απώλειες. Γιατί διαθέτει την απαραίτητη σταθερότητα στα μετόπισθεν (ενότητα των δυνάμεων της Αντίστασης, την οποία υποστηρίζει το σύνολο του παλαιστινιακού λαού) και βελτιωμένη τεχνική υποδομή (εκατοντάδες υπόγεια τούνελ που δεν μπορεί να τα εντοπίσει η ισραηλινή αεροπορία) για να μπορέσει να αντέξει. Το έδειξε, άλλωστε, αποκρούοντας την προσπάθεια διείσδυσης ισραηλινών κομάντο από θαλάσσης και στήνοντας ενέδρες στον ισραηλινό στρατό.
Τί υπάρχει στην αντίπερα όχθη; Μια δράκα δολοφόνων που σκοτώνει 10χρονα παιδιά που παίζουν στην παραλία της Γάζας, βομβαρδίζοντας αδιάκριτα για δεύτερη βδομάδα κυρίως άμαχο πληθυσμό, και ένας λαός τρομαγμένος και στην πλειοψηφία του (δυστυχώς) υποταγμένος, που δεν έχει στάλα ψυχή για να πολεμήσει σε έναν πόλεμο ήδη χαμένο, από ηθικής τουλάχιστον πλευράς.
Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι οι Παλαιστίνιοι είναι από «ατσάλι». Ούτε ότι δεν χρειάζεται η διεθνής αλληλεγγύη, αφού τα καταφέρνουν μία χαρά μόνοι τους. Σημαίνει ότι αυτοί που εμφανίζονται ως ο πιο δυνατός στρατός της Μέσης Ανατολής δεν είναι ανίκητοι. Δεν μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Τα ελπιδοφόρα μηνύματα της Παλαιστινιακής Αντίστασης θα πρέπει να ειδωθούν ως έναυσμα για περισσότερη αλληλεγγύη και καταδίκη της σιωνιστικής βαρβαρότητας. Μια καταδίκη που θα έρθει από τους λαούς και όχι από τους κρατούντες που κάνουν πλάτες στη σιωνιστική θηριωδία, είτε δικαιολογώντας την (αλλά συστήνοντας… «αυτοσυγκράτηση»), είτε παριστάνοντας τον Πόντιο Πιλάτο, είτε συνεχίζοντας κανονικά τις μπίζνες τους με το ισραηλινό μόρφωμα, είτε σφυρίζοντας αδιάφορα, όπως πριν από έξι δεκαετίες έκαναν κάποιοι μπροστά στο ναζιστικό κράτος και τα παρακλάδια του στην Ευρώπη (π.χ. Ισπανία).