Την Κυριακή, 27 Φεβρουαρίου, ο πρωθυπουργός της μεταβατικής κυβέρνησης Μοχάμεντ Γκανούτσι ανακοίνωσε την παραίτησή του. Ο στενός συνεργάτης του ανατραπέντος δικτάτορα Μπεν Αλι από το 1989 και για 11 χρόνια πρωθυπουργός της κυβέρνησής του αναγκάστηκε να παραιτηθεί ύστερα από μια βδομάδα μαζικών διαδηλώσεων, που κορυφώθηκαν στις 25 και 26 Φεβρουαρίου.
Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν την Κυριακή 20 Φεβρουαρίου, όταν περισσότεροι από 40.000 διαδηλωτές έκαναν πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Τύνιδας και ομάδες διαδηλωτών έστησαν σκηνές στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, κατά το πρότυπο της πλατείας Ταχρίρ στην Αίγυπτο.
Την Παρασκευή, 25 Φεβρουαρίου, που είχε οριστεί ως «μέρα οργής» στη Μέση Ανατολή και στη βόρεια Αφρική,100.000 περίπου διαδηλωτές κατέκλυσαν το κέντρο της Τύνιδας, φωνάζοντας συνθήματα εναντίον της κυβέρνησης και απαιτώντας την παραίτηση του πρωθυπουργού. Η αστυνομία πυροβόλησε στον αέρα προσπαθώντας να διαλύσει το τεράστιο πλήθος, αλλά χωρίς επιτυχία. Η διαδήλωση συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα και όταν η αστυνομία και στρατιωτικές δυνάμεις μέσα σε τανκς επιχείρησαν να τη διαλύσουν χρησιμοποιώντας δακρυγόνα ξέσπασαν σφοδρές συγκρούσεις, στη διάρκεια των οποίων σκοτώθηκαν 3 και τραυματίστηκαν δεκάδες διαδηλωτές, ενώ το υπουργείο Εσωτερικών ανακοίνωσε ότι έγιναν 88 συλλήψεις την Παρασκευή και περισσότερες από 100 το Σάββατο.
Στη θέση του παραιτηθέντος Μοχάμεντ Γκανούτσι τοποθετήθηκε ύστερα από λίγες ώρες ο 84 χρονος Caid – Essebsi, που δεν έχει σχέση με το καθεστώς Μπεν Αλι και είχε διατελέσει υπουργός Εξωτερικών επί προεδρίας του Χαμπίμπ Μπουργκίμπα. Μια μέρα αργότερα, στις 28 Φεβρουαρίου, υπέβαλαν την παραίτησή τους οι δύο τελευταίοι υπουργοί της μεταβατικής κυβέρνησης, που είχαν διατελέσει υπουργοί επί Μπεν Αλι, ο Mohamed Afif Chelbi, υπουργός Βιομηχανίας και Τεχνολογίας, και ο Moha-med Nouri Jouini, υπουργός Σχεδιασμού και Διεθνούς Συνεργασίας. Παράλληλα, ανακοινώθηκε ότι θα πραγματοποιηθούν εκλογές μέχρι τις 15 Ιουλίου.
Χωρίς αμφιβολία, οι εξελίξεις αυτές καταγράφονται ως επιτυχίες της λαϊκής εξέγερσης. Ομως δεν αρκούν για να ικανοποιηθούν οι εξεγερμένοι, κυρίως νεολαίοι, που, εκτός από τις πολιτικές ελευθερίες, θέλουν δουλειά και βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου.
