Απελευθερώθηκε τελικά την περασμένη Κυριακή το βράδυ και η δεύτερη ομάδα παλαιστίνιων φυλακισμένων (550 τον αριθμό) από τις ισραηλινές φυλακές, στο πλαίσιο της συμφωνίας ανταλλαγής 1.027 φυλακισμένων με τον ισραηλινό λοχία, που έγινε τον περασμένο Οκτώβρη μεταξύ Χαμάς και Ισραήλ. Από τους 550 φυλακισμένους 41 ήταν από την Λωρίδα της Γάζας, 2 από την Ιορδανία και 507 από τη Δυτική Οχθη (έξι γυναίκες). Η ομάδα αυτή δεν είχε βαρυποινίτες (ή «τρομοκράτες», κατά τους Σιωνιστές), γιατί αυτοί απελευθερώθηκαν με την πρώτη ομάδα (279 ισοβίτες περιλαμβάνονταν στην πρώτη ομάδα).
Σύμφωνα με τις ισραηλινές αρχές των φυλακών, εξακολουθούν να παραμένουν στις ισραηλινές φυλακές άλλοι 4.250 Παλαιστίνιοι. Μπορεί η Παλαιστινιακή Αντίσταση να μην κατάφερε να πετύχει την απελευθέρωση ηγετικών στελεχών της, μπορεί οι βαρυποινίτες να εξορίστηκαν, όμως ποιος δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι η απελευθέρωση ήταν μια νίκη της αντίστασης; Τόσες και τόσες διαδηλώσεις και ενέργειες συμπαράστασης της διεθνούς αλληλεγγύης δεν πέτυχαν ν’ απελευθερώσουν ούτε έναν παλαιστίνιο φυλακισμένο, όμως η αιχμαλωσία από την Αντίσταση ενός ισραηλινού λοχία ανάγκασε το Ισραήλ (όπως είχε κάνει και η Χεζμπολά στο Λίβανο παλαιότερα) ν’ αφήσει ελεύθερους 1.027 παλαιστίνιους φυλακισμένους.
Ας μην ξεχνάμε ποτέ, λοιπόν, ότι το πιο σημαντικό στον παλαιστινιακό αγώνα είναι η ίδια η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού, που διεξάγεται με όλα τα μέσα. Αυτή η αντίσταση θα πρέπει να νομιμοποιηθεί απόλυτα στα μάτια των δυτικών λαών (κι όχι κάποιοι να κρατούν ίσες αποστάσεις, όταν η αντίσταση περνά τα όρια που της έχουν… ορίσει οι δυτικοί «φιλελεύθεροι») . Αυτό είναι το πρώτιστο καθήκον της διεθνούς αλληλεγγύης.
ΥΓ: Οι Σιωνιστές δεν μπορούσαν ν’ αποφύγουν τον πειρασμό να ρίξουν χημικά στους συγγενείς των κρατούμενων που περίμεναν την απελευθέρωση των αγαπημένων τους προσώπων έξω από την φυλακή Οφερ της Δυτικής Οχθης, κοντά στη Ραμάλα. Η συνήθεια, βλέπετε, αλλά και η λύσσα για μια υπόθεση στην οποία αυτοί είναι οι χαμένοι…
