Η επιλογή του 58χρονου γιατρού απ’ την Καρμπάλα και ηγέτη του παλαιότερου ισλαμικού κόμματος του Ιράκ (Ντάουα), Ιμπραήμ Αλ-Τζαφάρι, για τη θέση του υποψήφιου πρωθυπουργού από την Ενωμένη Ιρακινή Συμμαχία (το κόμμα που κέρδισε στις πρόσφατες ιρακινές εκλογές με 48%) δεν ήταν τυχαία. Ο Τζαφάρι που το σκασε απ’ το Ιράκ το 1980 και πέρασε τα τελευταία 20 χρόνια στο Λονδίνο (αφού πρώτα είχε πάει στο Ιράν για κάποια χρόνια), θεωρείται ο πλέον σεβαστός και «ενωτικός» Σιίτης πολιτικός. Οι δηλώσεις του ότι ακόμα και ο Μοκτάντα Σάντρ (ο ριζοσπάστης Σιίτης κληρικός, ο στρατός του οποίου αποτέλεσε μεγάλο αγκάθι για τους Αμερικάνους πριν από μερικούς μήνες) μπορεί να παίξει έναν εποικοδομητικό ρόλο στο «νέο Ιράκ» καθώς και ότι σέβεται τους «Σουνίτες αδελφούς» που δεν πιστεύουν στις εκλογές τους οποίους κάλεσε να συμμετάσχουν στην εκπόνηση του νέου Συντάγματος, υποδηλώνουν ένα πολιτικό που μπορεί να παίξει με τον καλύτερο τρόπο το ρόλο που θέλουν οι Αμερικάνοι. Να νομιμοποιήσει δηλαδή τη νέα κυβέρνηση που βγήκε απ’ την τελευταία εκλογική φάρσα όχι στη «διεθνή κοινή γνώμη» (αυτή την έχει ήδη στο τσεπάκι της) αλλά στον ίδιο τον Ιρακινό λαό που βλέπει τους Αμερικάνους και τους Βρετανούς κατακτητές και του σηκώνεται η τρίχα.
Ο ίδιος έχει ήδη ξεχάσει τις παλαιότερες δηλώσεις του (πριν από δύο χρόνια) όταν υποστήριζε ότι όλοι οι ξένοι στρατοί θα πρέπει να εγκαταλείψουν το Ιράκ μέσα σε ένα χρόνο και πλέον σαν ρεαλιστής πολιτικός που διαπνέεται από «πραγματισμό» και όχι «ιδεολογία» (κατά τα λεγόμενά του) βγήκε και δήλωσε ότι «χρειαζόμαστε την παρουσία των ξένων στρατευμάτων μέχρι να βασιστούμε 100% στους εαυτούς μας», ενώ δεν παρέλειψε να πλέξει το εγκώμιο του Μπλερ και των βρετανικών στρατευμάτων που «αποτελούν παράγοντα σταθερότητας στη χώρα».
Ετσι, η εκστρατεία που έχει πάρει το όνομα «δημοκρατία στο Ιράκ» βρίσκει τον κατάλληλο εκφραστή της και οι κατακτητές λειαίνουν το έδαφος για την εφαρμογή της. Φτάνοντας στο σημείο να αφήνουν να διαρρεύσουν δημοσιεύματα ακόμα και για συνδιαλλαγή με τους αντάρτες, που είναι «έτοιμοι» κι αυτοί να συνεργαστούν, αλλά αυτό θα γίνει με τη νέα κυβέρνηση κι όχι με την αφεντιά τους (αλήθεια, οι Αμερικάνοι συνομίλησαν και με τις πάνω από 50 αντάρτικες ομάδες άραγε;). Αυτοί σαν εγγυητές της «ασφάλειας» θα συνεχίζουν το… θεάρεστο έργο τους με το να κυνηγούν τους «τρομοκράτες», να δολοφονούν και να συλλαμβάνουν υπόπτους ιδιαίτερα στην «αμαρτωλή» σουνιτική επαρχία Ανμπάρ (της οποίας μόνο το 2% των κατοίκων έσπευσε να ψηφίσει). Γιατί είναι οι μόνοι που έχουν τη δύναμη να το κάνουν εφόσον ο ιρακινός στρατός και η αστυνομία είναι κι αυτά διαβρωμένα απ’ τους αντάρτες.
Θα μπορέσουν έτσι να ξεγελάσουν τον Ιρακινό λαό και σε ποιο βαθμό; Η επιχείρηση «εξωραϊσμός της κατοχής» είναι καταδικασμένη να αποτύχει κι αυτό θα φανεί αργά ή γρήγορα όταν η νέα κυβέρνηση θα παίρνει μέτρα για την «ασφάλεια απ’ τους τρομοκράτες». Για την ώρα οι «τρομοκράτες» κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους και δεν υπάρχει μέρα που να μην γίνονται φονικές επιθέσεις, με τους κατακτητές και τα τσιράκια τους να μετρούν νεκρούς και τραυματίες.