Οταν ο Τραμπ μεταφέρεται εσπευσμένα σε υπόγειο καταφύγιο μη τυχόν και μπουκάρουν στο Λευκό Οίκο οι εξαγριωμένοι διαδηλωτές που τον έχουν περικυκλώσει.
Οταν σε πάνω από 40 πόλεις έχει επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας, την οποία -παρά την πανδημία- αψηφούν χιλιάδες διαδηλωτές.
Οταν για πρώτη φορά μετά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Εθνοφρουρά κινητοποιείται σε τέτοια κλίμακα, με 5.000 άντρες της να καλούνται να ενισχύσουν την τοπική αστυνομία σε 15 Πολιτείες και άλλους 2.000 έτοιμους να επέμβουν.
Οταν αστυνομικά τμήματα και αυτοκίνητα τυλίγονται στις φλόγες απ’ άκρη σ’ άκρη στις ΗΠΑ.
Οταν οι συλλήψεις είναι χιλιάδες (πάνω από 4.000 μέχρι τη Δευτέρα) κι έχουν αρχίσει να πέφτουν οι πρώτοι νεκροί (δέκα τον αριθμό μέχρι στιγμής).
Οταν οι διαδηλωτές δεν σταματούν μια βδομάδα τώρα, παρά τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, την άγρια καταστολή, τα δακρυγόνα και τις πλαστικές σφαίρες, φτάνοντας ακόμα και σε λεηλασίες που η «πολιτισμένη» Δύση έβλεπε μόνο σε χώρες σαν την Αργεντινή.
Τότε πολλοί από τους «από κάτω» δείχνουν ότι δεν είναι διατεθειμένοι να κυβερνούνται όπως πριν. Η εν ψυχρώ δολοφονία του 46χρονου Τζορτζ Φλόιντ ήταν η σπίθα που έβαλε τη φωτιά, καθώς έρχεται να «δέσει» με την έκρηξη της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης εκατομμυρίων Αμερικανών (κυρίως Μαύρων και Ισπανόφωνων), σε μία περίοδο που «η Αμερική έγινε ξανά δυνατή».
Οι διαδηλώσεις που ξεκίνησαν από τη Μινεάπολη (όπου και δολοφονήθηκε ο Φλόιντ από τον μπάτσο) εξαπλώθηκαν ταχύτατα απ’ άκρη σ’ άκρη της Αμερικής. Από τη Νέα Υόρκη, την Ουάσιγκτον, τη Φιλαδέλφεια, το Ντιτρόιτ και την Ατλάντα στα δυτικά, μέχρι το Σιάτλ και το Λος Αντζελες στα ανατολικά. Εξαγριωμένοι διαδηλωτές έφτασαν μέχρι και το φράχτη του Λευκού Οίκου βρίζοντας τον Τραμπ και φωνάζοντας «Οι ζωές των Μαύρων μετράνε» και «Δε μπορώ να αναπνεύσω» (από τα τελευταία λόγια του Φλόιντ, όταν τον έπνιγε με το πόδι του ο αδίστακτος μπάτσος).
Ο Τραμπ σκύλιασε από το κακό του και άρχισε τις απειλές. Αφού πρώτα προειδοποίησε ότι μετά τις λεηλασίες θα αρχίσουν οι πυροβολισμοί (από τη μεριά της αστυνομίας φυσικά), στη συνέχεια έριξε κι άλλο λάδι στη φωτιά, γράφοντας από το αγαπημένο του Twitter ότι το επαγγελματικά οργανωμένο πλήθος (από την… άκρα Αριστερά προφανώς) πλησίασε αλλά δεν παραβίασε το φράχτη του Λευκού Οίκου, γιατί γνώριζε ότι «θα το υποδέχονταν τα πιο μοχθηρά σκυλιά και τα πιο απαίσια όπλα που έχω δει»! Οτι χέστηκε πάνω του δεν υπάρχει αμφιβολία, καθώς τον μετέφεραν σε καταφύγιο μαζί με την αγαπημένη του οικογένεια.
Αργότερα έδωσε εντολή να χαρακτηριστεί τρομοκρατική οργάνωση η Antifa! Αστεία πράγματα! Λες κι ήταν το μειοψηφικό κίνημα της Antifa που κινητοποίησε όλον αυτόν τον κόσμο.
Πριν από μερικές μέρες, βλέποντας ότι οι διαδηλωτές δεν σταματούν, ο Τραμπ σκέφτηκε να αλλάξει την πλάκα και να παίξει το τραγούδι της… αλληλεγγύης στους ειρηνικούς διαδηλωτές. Δήλωσε ότι στηρίζει το δικαίωμά τους και ακούει τις εκκλήσεις τους. Φυσικά αυτό είναι υποκριτικό. Ολοι το ξέρουν. Γι’ αυτό και δεν έπιασε. Δεν παρέλειψε φυσικά να υπογραμμίσει ότι αυτό που συμβαίνει στους δρόμους των αμερικάνικων πόλεων δεν έχει καμία σχέση ούτε με την ειρήνη ούτε με τη δικαιοσύνη!
Για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη του αμερικάνικου κράτους έχουμε γράψει πολλές φορές. Δολοφόνοι μπάτσοι δεν περνούν καν από δίκη. Αγρια καταστολή στους πιο φτωχούς ταυτόχρονα με την πιο άγρια βία κατά ολόκληρων λαών σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτό είναι το ποιόν του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Τώρα, τον μπάτσο τον συνέλαβαν για φόνο «εξ αμελείας»! Η ταξική τους δικαιοσύνη αναγκάστηκε να το κάνει αυτό για να κατασιγάσει τη λαϊκή αγανάκτηση. Θα τα καταφέρει; Δεν θα τα καταφέρει αυτή, αλλά η έλλειψη επαναστατικής οργάνωσης σε ταξική βάση. Ωστόσο, παρά την έλλειψη αυτή, στη δίνη των εξεγέρσεων δίνεται η δυνατότητα αφύπνισης συνειδήσεων. Η αμερικάνικη εργατική τάξη, ένα μεγάλο τμήμα της οποίας είναι οι Αφροαμερικανοί, δεν είναι διατεθειμένη να παραμένει εσαεί πρόβατο για σφαγή. Κι αυτό στις μέρες που ζούμε είναι πολύ σημαντικό. Δείχνει το δρόμο που πρέπει να τραβήξουν οι εργαζόμενοι παγκόσμια, απέναντι σε μία λαίλαπα που τους μετατρέπει σε εργαλεία για να πλουτίζει το κεφάλαιο.
Σε όσους θα εξοργιστούν για την… «καπηλεία» της εν ψυχρώ δολοφονίας του Φλόιντ από τους διαδηλωτές που «λεηλατούν και τα σπάνε», κουνώντας απαξιωτικά το κεφάλι τους, χαρίζουμε τα λόγια της ιδιοκτήτριας ενός εστιατορίου κοντά στο Λευκό Οίκο, τη στιγμή που διαδηλωτές το έσπαγαν: «Πριν οποιοσδήποτε βάλει έστω και μία λέξη στο στόμα μας: Οι ζωές των Μαύρων μετρούν». Το εστιατόριο τυλίχθηκε στις φλόγες. Κι αυτή απάντησε με σπάνια ενσυναίσθηση της κατάστασης εκατομμυρίων ανθρώπων: «Δεν έχει σημασία πώς αισθάνομαι εγώ. Δεν είναι για μένα. 100 χιλιάδες άνθρωποι έχουν πεθάνει. Αυτός ο άνθρωπος είχε ένα αστυνομικό να του κάθεται στο σβέρκο για εννιά λεπτά. Αυτά τα πράγματα που περνάμε σ’ αυτή τη χώρα είναι τρομακτικά. Οσο για μένα, ό,τι κι αν έχω να αντιμετωπίσω, αισθάνομαι ευλογημένη και τυχερή που είμαι κλεισμένη εδώ πέρα» (https://www.washingtonian.com/2020/05/31/teaism-owner-tweets-black-lives-matter-after-restaurant-set-on-fire-protests/). Η γυναίκα αυτή είχε την ειλικρίνεια να παραδεχτεί την ασφάλεια της ταξικής της θέσης, χωρίς να καταγγέλλει τους «προβοκάτορες». Κάτι που δυστυχώς δεν το κάνουν ακόμα και κάποιοι «αριστεροί» στη χώρα μας…
