«Σήμερα είδαμε τη διαφορά ανάμεσα σε ένα πλοίο ειρηνιστών, με τους οποίους διαφωνούμε, αλλά των οποίων σεβόμαστε το δικαίωμα μιας γνώμης διαφορετικής από τη δική μας, και ενός πλοίου του μίσους που οργανώθηκε από τούρκους εξτρεμιστές που υποστηρίζουν την τρομοκρατία» (Βενιαμίν Νετανιάχου, πρωθυπουργός του Ισραήλ, σε δήλωσή του για την κατάληψη του «Ρέιτσελ Κόρι», 5/6/10).
Ο ισραηλινός πρωθυπουργός βρήκε την ευκαιρία να «βγει από πάνω» σε όλους αυτούς που καταγγέλλουν τους πειρατές της Μεσογείου για τη δολοφονική τους επιχείρηση στο Mavi Marmara. «Αν δεν μας χτυπούσαν με λύσσα, τότε δεν θα τους πειράζαμε», είναι το «επιχείρημα» της σιωνιστικής προπαγάνδας που παρουσιάζει την κατάληψη του «Ρέιτσελ Κόρι» σαν «υπόδειγμα ειρηνικής επίλυσης των διαφορών»! Στο πλοίο που φέρει το όνομα της δολοφονημένης από ισραηλινή μπουλντόζα Αμερικανίδας, πριν από επτά χρόνια, οι επιβάτες όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν αλλά βγήκαν στο κατάστρωμα για να τους βλέπουν οι Σιωνιστές (βλ. σχετικό βίντεο στο youtube: https://www.youtube.com/watch?v=6Ba0iXUzxu0).
Πέρα από τον πλήρη βιασμό της πραγματικότητας, που οι Σιωνιστές τη βάζουν με το κεφάλι κάτω (αντί δηλαδή να κατηγορήσουμε τους πειρατές, θα πρέπει να κατηγορούμε αυτούς που αντιστέκονται στην πειρατεία), τίθεται ένα ακόμα ζήτημα για το ίδιο το κίνημα αλληλεγγύης. Τελικά, τι είναι αυτό που θέτει προβλήματα στη σιωνιστική κατοχή; Η αντίσταση (όπως μπορεί κανείς να την πραγματώσει) ή η παθητική παράδοση που χαιρετίζεται μάλιστα από τους ίδιους τους πειρατές;
Φυσικά και δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τους επιβαίνοντες στο τελευταίο καράβι του Στόλου της Ελευθερίας γιατί δεν αντιστάθηκαν, όπως ακριβώς οι Τούρκοι. Ομως, η παράδοση ενός πλοίου στους Σιωνιστές, χωρίς μάλιστα την παραμικρή αντίδραση (ιδιαίτερα όταν έχουν προηγηθεί γεγονότα όπως στο Mavi Marmara), δεν βοηθά το κίνημα αλληλεγγύης αλλά μάλλον το πηγαίνει σε επικίνδυνους δρόμους που μπορούν (περισσότερο ή λιγότερο εύκολα) να ενσωματωθούν σε «λύσεις» συμβατές με τη σιωνιστική στρατηγική που είναι ο απόλυτος και ασφυκτικός έλεγχος των παλαιστινιακών περιοχών, τόσο της Δυτικής Οχθης όσο και της Λωρίδας της Γάζας. Ας μην ξεχνάμε, ότι το Παλαιστινιακό δεν είναι ένα «ανθρωπιστικό πρόβλημα», αλλά η αντίσταση ενός λαού που δεν δέχεται να ενσωματωθεί σε μια σύγχρονη σκλαβιά κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των Σιωνιστών. Το Παλαιστινιακό είναι πρόβλημα κατοχής και αντίστασης.
