Η έκρηξη που σκότωσε στις 7 Γενάρη έντεκα ανθρακωρύχους στο ανθρακωρυχείο του Ζόγκουλνταγκ της Τουρκίας, κοντά στη Μαύρη Θάλασσα, δεν ήταν η χειρότερη στην ιστορία του. Το Μάη του 2010, τριάντα εργάτες είχαν σκοτωθεί στην ίδια πόλη, σε ένα ακόμα «ατύχημα» απ’ αυτά που θυσιάζουν τα κορμιά των εργατών στο βωμό της «ανάπτυξης». Μπορεί ο αριθμός των θυμάτων να εμφανίζεται μειωμένος σε σχέση με τα μεγάλα «ατυχήματα» των προηγούμενων δεκαετιών (όπως του 1992 με 263 νεκρούς και του 1983 με 102 νεκρούς ανθρακωρύχους), αυτό όμως δεν γλιτώνει την Τουρκία από την πρωτιά στον αριθμό των θανατηφόρων «ατυχημάτων», ακόμα και σε σχέση με την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα, σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εργασίας (ILO), που επικαλέστηκε ο πρόεδρος του συνδικάτου των ανθρακωρύχων τον Ιούλη του 2011.
«Ο θάνατος είναι στη μοίρα των εργαζομένων ανθρακωρύχων», είναι τα λόγια που επαναλαμβάνουν προκλητικά ο Ερντογάν και άλλοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, σε διάφορες παραλλαγές. Ομως, η πλήρης έλλειψη μέτρων ασφάλειας δεν οφείλεται στη «μοίρα», αλλά στην καπιταλιστική εγκληματική ασυδοσία και στην κρατική αδιαφορία, που όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι οι εργάτες ευθύνεται για τα «ατυχήματα» αυτά. Στο συγκεκριμένο ανθρακωρυχείο, το οποίο μάλιστα ανήκει στο δημόσιο, ο υπεργολάβος που είχε αναλάβει τις εξορύξεις ήταν μία κατασκευαστική εταιρία χωρίς εμπειρία σε τέτοιου είδους δουλειές. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι κυρίως η έλλειψη εμπειρίας, αλλά η πλήρης αδιαφορία για τους εργάτες, τους οποίους αντιμετωπίζουν σαν… κρέας για την παραγωγή. Οι ανθρακωρύχοι καταγγέλλουν ότι δεν τους δίνουν ούτε φακούς ούτε μάσκες, ενώ αναγκάζονται να φέρνουν οι ίδιοι τα εργαλεία της δουλειάς τους! Οπως καταλαβαίνετε, πού να βρεθούν λεφτά για την… πολυτέλεια των μέτρων ασφάλειας! Βλέπετε, οι συσκευές ανίχνευσης εκρηκτικών αερίων και τα αντιεκρηκτικά εργαλεία (τέτοια που να μη δημιουργούν σπινθήρες, οι οποίοι μπορούν να προκαλέσουν έκρηξη σε ατμόσφαιρες υψηλής συγκέντρωσης εκρηκτικών αερίων, όπως το μεθάνιο στα ανθρακωρυχεία) κοστίζουν πολύ περισσότερο από έντεκα νεκρούς εργάτες.
Την περασμένη Κυριακή και Δευτέρα (27 και 28 Γενάρη), οι ανθρακωρύχοι κατέβηκαν στους δρόμους φτάνοντας μέχρι την Αγκυρα. Μεγάλα λόγια ακούστηκαν ξανά από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Ποιος όμως μπορεί να της έχει εμπιστοσύνη, όταν τα ίδια λόγια έχει πει και στο παρελθόν; Το «αναπτυξιακό πρότυπο» της Τουρκίας, με τους «θυελλώδεις» ρυθμούς ανάπτυξης (9% το 2009 και 8.5% το 2011), τρέφεται με τα κορμιά των τούρκων και κούρδων εργατών. Ενα έγκλημα για το οποίο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι συνυπεύθυνη. Ενα έγκλημα το οποίο θα τιμωρηθεί μόνο όταν οι εργάτες χτίσουν τη δική τους ταξική οργάνωση, που θα δώσει νικηφόρους αγώνες όχι για να καλυτερέψουν το υπάρχον σάπιο σύστημα, αλλά για να το ανατρέψουν.
