Βράδυ 16 Σεπτέμβρη 1982. Λιβανέζοι φαλαγγίτες εισβάλουν στα παλαιστινιακά προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα στο Λίβανο, πραγματοποιώντας μια απ’ τις μεγαλύτερες σφαγές του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα. Οι Σιωνιστές, με επικεφαλής τον Σαρόν (που τότε ήταν υπουργός Πολέμου του Ισραήλ), συντονίζουν και βοηθούν στη σφαγή που κρατά δυο μέρες και στοιχίζει τη ζωή σε 3.000 ανθρώπους, γεγονός που αναγκάζει πέντε μήνες μετά τον Σαρόν να παραιτηθεί κάτω απ’ τη διεθνή κατακραυγή για το έγκλημα.
19 χρόνια μετά, ο Σαρόν αντιμετωπίζει ξανά (ως πρωθυπουργός πλέον) τις κατηγορίες από Βελγικό δικαστήριο (στο οποίο ουδέποτε παρέστη) μετά από μήνυση που κατέθεσαν επιζώντες της θηριωδίας και συγγενείς των θυμάτων. Το δικαστήριο όμως δεν τον καταδίκασε ούτε πάρθηκε κανένα μέτρο εναντίον του, με το αιτιολογικό ότι δεν ήταν στο Βέλγιο! Στην ίδια απόφαση είχε καταλήξει και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο επικαλέστηκε την πρωθυπουργική ασυλία του Σαρόν.
25 χρόνια μετά, το «δημοκρατικό κράτος του Ισραήλ» συνεχίζει να μακελεύει τους Παλαιστίνιους έχοντας στο ενεργητικό του ένα ακόμα έγκλημα, τον βομβαρδισμό του Λιβάνου. Και η «διεθνής κοινότητα» εξακολουθεί να το εντάσσει στους κόλπους της αποδεικνύοντας ότι το σιωνιστικό καθεστώς είναι σάρκα από τις σάρκες της.
