Ο δεύτερος γύρος των τοπικών εκλογών στη Γαλλία ολοκλήρωσε αυτό που είχε διαφανεί από τον πρώτο γύρο: η αποχή εκτινάχτηκε σε δυσθεώρητα για τη Γαλλία ύψη (δύο στους τρεις δεν πήγαν για να ψηφίσουν), τα κόμματα του Μακρόν και της Λεπέν δεν εξέλεξαν ούτε έναν περιφερειάρχη, οι τοπάρχες των παραδοσιακών κομμάτων (Ρεπουμπλικανοί δεξιοί, Σοσιαλδημοκράτες και Ρεβιζιονιστές του πάλαι ποτέ ισχυρού ΚΚ Γαλλίας) διατήρησαν τα κάστρα τους.
Το κόμμα του Μακρόν δε διεκδικούσε τίποτα στο δεύτερο γύρο, καθώς στον πρώτο είχε συγκεντρώσει μόλις 11% των ψήφων σε πανεθνικό επίπεδο. Τηρουμένων των αναλογιών είναι κάτι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, που σάρωνε στις βουλευτικές εκλογές, δεν μπορούσε όμως να εκλέξει ούτε έναν περιφερειάρχη ή δήμαρχο μεγάλης πόλης, διότι δεν είχε μηχανισμό. Αρχισε ήδη η φιλολογία για τον Μακρόν, που μπορεί να έχει την τύχη του Ολάντ, δηλαδή να γίνει ο δεύτερος πρόεδρος της Γαλλίας που δε διεκδίκησε την επανεκλογή του.
Η Λεπέν έριξε όλες τις δυνάμεις της στη μια περιφέρεια (Προβηγκία-Αλπεις-Κυανή Ακτή) που της είχε απομείνει να διεκδικήσει στο δεύτερο γύρο. Και υπέστη πανωλεθρία, καθώς ο υποψήφιός της (που είχε αποσκιρτήσει από τους Ρεπουμπλικανούς) έχασε με 43% έναντι 57% του νυν περιφερειάρχη που ανήκει επίσης στους Ρεπουμπλικανούς.
Οι Ρεπουμπλικανοί, δηλαδή η παραδοσιακή Δεξιά, απαλλαγμένοι από τους «τοξικούς» Σαρκοζί και Φιγιόν, που κλείνουν με άθλιο τρόπο την πολιτική τους καριέρα, περιφερόμενοι από δικαστήριο σε δικαστήριο, διατήρησαν όλα τα κάστρα τους και ποζάρουν ως επανακάμπτουσα δύναμη εξουσίας. Εχουν, βέβαια, το πρόβλημα του υποψήφιου προέδρου που θα βάλουν απέναντι στον Μακρόν και τη Λεπέν, καθώς υπάρχουν δυο-τρία στελέχη πρώτης γραμμής, ενώ έντονα «πουσάρεται» και ο Μισέλ Μπαρνιέ, ο πρώην επίτροπος που ξανακέρδισε αίγλη καθώς ήταν ο επικεφαλής διαπραγματευτής της ΕΕ στις μακρές διαπραγματεύσεις για το Brexit. Τα στελέχη του κόμματος διαφωνούν ακόμα για το αν πρέπει να γίνουν προκριματικές εκλογές για τον ορισμό του υποψήφιου ή να επιλεγεί αυτός από τα στελέχη του κόμματος.
Διαβάζει κανείς αναλύσεις επί αναλύσεων, σενάρια επί σεναρίων για το τι θα (ή μπορεί να) γίνει στις προεδρικές εκλογές του 2022. Tη θυελλώδη αποχή, όμως, την προσπερνούν στα γρήγορα. Ακριβώς γιατί αυτή εξέφρασε την αυθεντική πολιτική απάντηση της πλειοψηφίας των γάλλων εργατών και εργαζόμενων στην ασκούμενη κυβερνητική πολιτική. Κανείς δεν μπορεί να χαρακτηρίσει αυτή τη στάση ως απολίτικη, γιατί έχουν προηγηθεί μαζικοί εργατικοί και λαϊκοί αγώνες (από τα «Κίτρινα Γιλέκα» μέχρι τον ξεσηκωμό ενάντια στο κατασταλτικό νομοσχέδιο του Μακρόν).
Εμείς τουλάχιστον δεν μπορούμε να προεξοφλήσουμε ποια θα είναι η συνέχεια. Αν δηλαδή, το ρεύμα της μαζικής διαμαρτυρίας μέσω της αποχής θα εμφανιστεί και στις προεδρικές εκλογές, που έχουν άλλο βάρος σε μια χώρα όπου η εργατική τάξη επιδεικνύει παραδοσιακά «θεσμική στάση» (είναι αυτό που οι Μαρξ και Ενγκελς ονόμαζαν «κοινοβουλευτικό κρετινισμό»). Αν η αποχή παραμείνει μαζική και στις προεδρικές εκλογές, τότε ο πρώτος γύρος τους μπορεί να γίνει παιχνίδι για τρεις υποψήφιους (ο Ρεπουμπλικανός να μπει σφήνα στους Μακρόν-Λεπέν) και ο δεύτερος γύρος να γίνει χωρίς κάποιον απ’ αυτούς τους δύο. Ιδιαίτερα για την Λεπέν τα μαντάτα δεν είναι καθόλου καλά. Και στις τοπικές εκλογές επιβεβαιώθηκε το «όλοι μαζί» ενάντια σ’ «αυτήν». Ομως και ο Μακρόν, ο τραπεζίτης που τον έκαναν «πολιτικό φαινόμενο» τα αστικά Μέσα της Γαλλίας, αποδείχτηκε «μάπα» για όσους και όσες είχαν πιστέψει τις… εκσυγχρονιστικές αρλούμπες τους. Ενας στυγνός τεχνοκράτης, αδίστακτος στην προώθηση των πιο άγριων απαιτήσεων της κεφαλαιοκρατίας και με αυτοκρατορικές φαντασιώσεις ταυτόχρονα.
Το μόνο βέβαιο, όμως, είναι πως η Γαλλία αποτελεί την κατεξοχήν χώρα όπου το προλεταριάτο εξακολουθεί να αντιστέκεται στη διαρκή επίθεση του αστικού κράτους ενάντια στα δικαιώματά του. Αν θέλουμε να δούμε τι πραγματικά σημαίνει αυθόρμητο διεκδικητικό-αμυντικό κίνημα του προλεταριάτου, δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε τη Γαλλία. Ζητούμενο, φυσικά, εξακολουθεί να παραμένει η ταξική πολιτική ανασυγκρότηση του προλεταριάτου, όμως χωρίς αυθόρμητο διεκδικητικό κίνημα αυτή είναι πάντοτε πολύ πιο δύσκολη.
