Σε αντίθεση με ό,τι γινόταν πριν από ένα μήνα η Ευρωζώνη δεν πιέζει την Ισπανία να κάνει προσφυγή στο μηχανισμό «στήριξης». Μάλιστα, η Γερμανία είναι η πιο φανατική αυτής της τακτικής, σε αντίθεση με τη Γαλλία που εξακολουθεί να προτρέπει την ισπανική κυβέρνηση να κάνει προσφυγή. Αντίθετες απόψεις φαίνεται πως υπάρχουν και μέσα στην ισπανική κυβέρνηση, με τον υπουργό Οικονομικών Ντε Γκίντο να φέρεται ως υποστηρικτής της ιδέας μιας άμεσης προσφυγής και τον πρωθυπουργό Ραχόι να είναι αναβλητικός.
Ολ’ αυτά τα φαινομενικά αντιφατικά έχουν την εξήγησή τους. Η Γερμανία και οι σύμμαχοί της αυτή την περίοδο θέλουν να «περπατήσει» η «απειλή» Μόντι για παρέμβαση της ΕΚΤ στην αγορά ομολόγων, όχι τόσο για να τεστάρουν τις αντιδράσεις των «αγορών» όσο για να μπορέσουν να σφίξουν τα λουριά μέσα στην Ευρωζώνη, υλοποιώντας με «γερμανικό τρόπο» την απόφαση κορυφής στις 28-29 Ιούνη. Η κυβέρνηση Μέρκελ έχει κι έναν ειδικό πολιτικό λόγο. Δεν θα ήθελε να εμφανιστεί τόσο σύντομα στη γερμανική Βουλή για να ζητήσει έγκριση για ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης, το οποίο μάλιστα θα αφορά την τέταρτη οικονομία της Ευρωζώνης. Κάθε τέτοια συζήτηση καταντά αφόρητη για την κυβέρνηση Μέρκελ, καθώς δέχεται πυρά μέσα από τον κυβερνητικό συνασπισμό και αναγκάζεται να καταφύγει στη στήριξη των Σοσιαλδημοκρατών και των πρασίνων.
Η κυβέρνηση Ολάντ, από τη μεριά της, θέλει να προχωρήσει η Ισπανία σε προσφυγή, για να κατοχυρωθεί αυτή η διαδικασία και να υπάρχει ένα προηγούμενο βάσει του οποίου η Γερμανία δε θα μπορεί να πει όχι σε πιθανή μελλοντική προσφυγή της Γαλλίας. Οσο «ροκανίζονται» τα κεφάλαια που διαθέτουν οι δυο μηχανισμοί, τόσο πιο κοντά έρχεται η ιδέα ενός ευρωομόλογου, όταν φτάσει η ώρα της Γαλλίας.
Ο Ραχόι από την πλευρά του έχει τις δικές του ανάγκες. Με τον κόσμο στους δρόμους και τη δημοτικότητά του στο ναδίρ, σε λιγότερο από ένα χρόνο από την εκλογή του, προσπαθεί να κερδίσει όσο μπορεί περισσότερο χρόνο. Από τη σκοπιά που ενδιαφέρει τον ισπανικό λαό, όμως, τα πράγματα είναι ίδια με ή χωρίς Μνημόνιο. Ηδη, η κυβέρνηση Ραχόι ετοιμάζει ένα ακόμη πρόγραμμα σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, το οποίο θα ανακοινωθεί με την κατάθεση του κρατικού προϋπολογισμού του 2012. Οπως έγραφε προ ημερών η El Pais, αν το νέο σκληρό πρόγραμμα της κυβέρνησης ικανοποιήσει τους σκληροπυρηνικούς εταίρους και τις αγορές, ο Ραχόι θα έχει λίγο χρόνο ακόμα. Αν όχι, η προσφυγή θα είναι πολύ πιο κοντά.
Τα αντιλαϊκά μέτρα μπορούν να παρθούν και χωρίς Μνημόνιο ή, αν θέλετε, με την απειλή του Μνημόνιου. Το σημειώνουμε γιατί δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που ο Τσίπρας εκθείαζε δημόσια τον «ισπανό Σαμαρά», όπως αποκαλούσε τον Ραχόι, που πήρε βοήθεια χωρίς Μνημόνιο. Ο Ραχόι, βέβαια, δεν πήρε τίποτα. Πήραν μόνο οι ισπανικές τράπεζες για την ανακεφαλαίωσή τους και τη σταθεροποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Ο Ραχόι (όπως και ο Μόντι στην Ιταλία, αλλά χωρίς να διαθέτει τη δική του ισχύ, διότι άλλο ιμπεριαλιστική Ιταλία και άλλο κακομοιριασμένη Ισπανία) εφαρμόζει τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα χωρίς Μνημόνιο, σε μια προσπάθεια ν’ αποφύγει τη βλαπτική για το πολιτικό του προφίλ τρόικα. Τους «άνδρες με τα μαύρα κοστούμια», όπως τους έχει χαρακτηρίσει. Παίζει, δηλαδή, μόνος του και το ρόλο της τρόικας κι αυτό είναι που έχει σημασία.
