Η επανεκλογή της Κριστίνα Φερνάντες Κίρσνερ στο προεδρικό αξίωμα της Αργεντινής, στις προεδρικές εκλογές της 23ης Οκτώβρη και μάλιστα με ποσοστό μεγαλύτερο από την προηγούμενη φορά (54% έναντι 45% που είχε πάρει το 2007), που αποτυπώνει περίπου τρία εκατομμύρια περισσότερες ψήφους σε μια εκλογική μάχη με ελαφρά αυξημένη συμμετοχή (από 76% σε 79%), μοιάζει να δικαιώνει τη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της τελευταίας πενταετίας από τη σύζυγο και διάδοχο του Νέστορ Κίρσνερ, που διετέλεσε πρόεδρος της χώρας από το 2003 μέχρι το 2007 και απεβίωσε το 2010.
Η Κίρσνερ έμαθε καλά το μάθημα που έδωσε ο λαός της Αργεντινής στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα πριν από δέκα ακριβώς χρόνια. Ενα μάθημα που μπορεί να μην οδήγησε σε κοινωνική δικαιοσύνη, είχε όμως ως αποτέλεσμα την αναστολή της διαδικασίας εξαθλίωσης της εργατικής τάξης της χώρας. Δεν είναι δα και λίγο μέσα σε λιγότερο από δύο βδομάδες (21/12/2001 – 2/1/2002) να διώχνονται πέντε πρόεδροι λόγω της έκρηξης της λαϊκής οργής. Ετσι, η Κίρσνερ, αφού «κούρεψε» τα ομόλογα με δύο συμφωνίες, μία το 2005 (ανταλλάχτηκαν τα χρεοκοπημένα ομόλογα με νέα ονομαστικής αξίας 60% χαμηλότερης και λήξης άνω των 30 ετών) και μία το 2010, με αποτέλεσμα να ανταλλαχθεί συνολικά πάνω από το 92% των ομολόγων της χρεοκοπίας και το κρατικό χρέος να μειωθεί λίγο κάτω του 41% του ΑΕΠ (από 147% που ήταν το 2002), προχώρησε σε μέτρα σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα, όπως εθνικοποιήσεις (δέκα ιδιωτικών ασφαλιστικών ταμείων, που έθεσε 30 δισ. δολάρια υπό κυβερνητικό έλεγχο τον Οκτώβρη του 2008, και της μεγαλύτερης αεροπορικής εταιρίας της χώρας, της Aerolineas Argentinas, από τους ισπανούς ιδιοκτήτες της, τον Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου), πολιτική επιδομάτων στα πιο φτωχά τμήματα του πληθυσμού (όπως τα επιδόματα σε 3.5 εκατομμύρια παιδιά το 2009) και ευρεία παροχή δανείων στις επιχειρήσεις που μέσα σε ένα χρόνο (2010-2011) αυξήθηκαν πάνω από 40%.
Προκειμένου να καλύψει τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας, η Κίρσνερ τράβηξε 6.6 δισ. δολάρια από τα συναλλαγματικά αποθέματα για να πληρώσει ληξιπρόθεσμα χρέη και έκοψε αβέρτα χρήμα εκτινάσσοντας τον πληθωρισμό, ο οποίος επίσημα κυμαίνεται γύρω στο 9.5%, πολλοί όμως αναλυτές εκτιμούν ότι ξεπερνά το 25% (Financial Times, 18/7/11).
Η σοσιαλδημοκρατική πολιτική διαχείρισης της κρίσης στην Αργεντινή επιβλήθηκε από το φόβο της λαϊκής εξέγερσης που σάρωσε τα πάντα στη χώρα στα τέλη του 2001. Αυτό δείχνει ότι ο μπαμπούλας της πτώχευσης που επισείουν απειλητικά τα παπαγαλάκια των πιστωτών δεν είναι τίποτ’ άλλο από ένα τρομοκρατικό φόβητρο για τις εργαζόμενες μάζες, για ν’ αποδεχθούν αδιαμαρτύρητα την καρατόμηση όλων τους των δικαιωμάτων. Στην περίπτωση της Αργεντινής η πτώχευση δεν οδήγησε σε «καταστροφή των πάντων», αφού η κυρίαρχη τάξη αναγκάστηκε να δώσει στους εργάτες ένα μέρος του πλούτου που τους έκλεψε. Ομως, η σοσιαλδημοκρατική «λύση» της Κίρσνερ είναι εξαιρετικά ασταθής. Γιατί βασίζεται σε μέτρα που δεν αίρουν την κοινωνική αδικία και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, αλλά μάλλον την κουκουλώνουν (όπως το κόψιμο χρήματος). Αυτή η πολιτική θα γεννήσει νέα χρέη στο μέλλον, όπως πέντε φορές έγινε στο παρελθόν, όταν τα χρέη που διαγράφτηκαν ξαναγεννήθηκαν και διογκώθηκαν.
