Είχε απόλυτο δίκιο ο Ιρανός πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, όταν δήλωνε: «πώς είναι δυνατό να ζητά η Δύση να σταματήσει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, όταν τα πυρηνικά της εργοστάσια δουλεύουν νύχτα και μέρα»; Και μάλιστα (συμπληρώνουμε εμείς), να απαιτούν απ’ το Ιράν να σταματήσει, τη στιγμή που άλλες έξι χώρες του Κόλπου (μεταξύ των οποίων και η Σαουδική Αραβία) έχουν εκφράσει την επιθυμία να αποκτήσουν πυρηνικά καύσιμα προσελκύοντας το ενδιαφέρον της Ρωσίας να τους παράσχει τεχνογνωσία, για να μη μιλήσουμε για το Ισραήλ που διαθέτει και πυρηνικά όπλα;
Αλλωστε, σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι (σε συνέντευξή του στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς), το Ιράν θα χρειαστεί έξι μήνες με ένα χρόνο για να προχωρήσει στη διαδικασία εμπλουτισμού ουρανίου, αλλά και πάλι θα απέχει παρασάγγας από τη δυνατότητα κατασκευής ατομικής βόμβας. Δυνατότητα που δεν θα έχει πριν περάσουν πέντε με δέκα χρόνια. «Δε μπορείς να βομβαρδίσεις την τεχνογνωσία», συμπλήρωσε ο Μπαραντέι, υπονοώντας ότι θα ήταν αστήριχτος σήμερα ένας βομβαρδισμός του Ιράν, προοπτική που τα αμερικάνικα επιτελεία δεν έχουν καθόλου εγκαταλείψει ως ένα από τα ενδεχόμενα των επόμενων επιλογών τους.
Ηταν επόμενο, λοιπόν, να λήξει το τελεσίγραφο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ χωρίς να υποχωρήσει το Ιράν. Από δω και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα. Οι Αμερικάνοι φροντίζουν να σφίγγουν τον κλοιό γύρω απ’ το Ιράν (κατεβάζοντας άλλο ένα αεροπλανοφόρο στον Κόλπο) και σίγουρα θα πιέσουν ώστε να παρθούν πιο σκληρές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας για το Ιράν. Ισως χρειαστεί αρκετός καιρός, όμως, για να καμφθούν οι αντιδράσεις της Ρωσίας. Αλλά ακόμα κι αν παρθούν τέτοιες αποφάσεις, σίγουρα δεν θα αποδώσουν, μια και το Ιραν έχει κατ’ επανάληψη τονίσει ότι η πυρηνική βιομηχανία αποτελεί στρατηγική του προτεραιότητα.
