«Κανονικά χρειάζεται να δουλεύουμε 24 ώρες. Αυτό σημαίνει μία μέρα. Επίσης, ορισμένες φορές χρειάζεται να δουλέψουμε υπερωρία. Αυτό σημαίνει 48 με 72 ώρες χωρίς σταματημό. Δεν έχουμε καιρό να φάμε ή να πάμε στην τουαλέτα. Αν είσαι χειριστής γερανού, όπως εγώ, θα πρέπει να τρως, να κατουράς και να κάνεις την ανάγκη σου μέσα στο θάλαμο της καμπίνας. Αυτό είναι αηδιαστικό. Μπορείς επομένως να φανταστείς πόσο άσχημη είναι η κατάσταση».
Το απόσπασμα δεν προέρχεται από κάποιο κείμενο του 19ου αιώνα, της εποχής της ανείπωτης σκλαβιάς του ευρωπαϊκού προλεταριάτου. Προέρχεται από έναν λιμενεργάτη, από τους 450 που απεργούν εδώ και πάνω από τέσσερις βδομάδες στο λιμάνι του Χονγκ Κονγκ, που ανήκει διοικητικά στην Κίνα αλλά έχει σχετικά μεγάλο βαθμό αυτονομίας και υποτίθεται ότι σέβεται τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Το μόνο δικαίωμα που σέβεται, όμως, είναι αυτό της πιο στυγνής εκμετάλλευσης, όπως περιγράφεται στο δημοσίευμα που αλιεύσαμε από το διαδίκτυο (https://worldlabour.org/eng/node/573).
Οι εργάτες που επί έξι μήνες το σκεφτόντουσαν να κατέβουν σε απεργία ζητούν 23% αύξηση, σε αντίθεση με τα αφεντικά που δίνουν μόλις 5% (συν 2% σε ασφαλιστικά δικαιώματα). Αν και οι απεργοί αντιπροσωπεύουν μόνο το ένα τρίτο των εργατών που δουλεύουν στο λιμάνι, έχουν καταφέρει να παρεμποδίσουν ως ένα βαθμό τη λειτουργία του και δείχνουν αποφασισμένοι. «Το ανεχόμασταν αυτό για πάνω από δέκα χρόνια. Δεν αντέχουμε άλλο πλέον. Μας λένε ακόμα πόσα βγάζουν κάθε χρόνο (σ.σ. τ’ αφεντικά). Αλλά ο μισθός μας δεν αυξήθηκε καθόλου».
Η έκρηξη των τιμών κάνει ακόμα χειρότερη την κατάσταση. Και οι καπιταλιστές ενεργούν σαν πραγματικοί δυνάστες. «Σήμερα μπορεί να σου δώσουν δέκα δολάρια κι αύριο οχτώ. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αντισταθούμε», λέει ένας άλλος εργάτης. Και συμπληρώνει: «Την εποχή της αποικιοκρατίας δεν πλήρωνες ούτε ένα δολάριο για να πας στο γιατρό. Τώρα πρέπει να δώσεις 100 δολάρια, είτε έχεις κάτι είτε όχι».
