Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη, είναι αγώνας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο

Η εικόνα είναι γνωστή σε όλους μας. Ο Τόμι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος, μέλη της Black Athletic Power, που τερμάτισαν 1ος και 3ος στον τελικό των 200 στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μεξικού το 1968, στην τελετή απονομής των μεταλλίων σήκωσαν τη μαύρη γροθιά την στιγμή που παιζόταν ο αμερικανικός εθνικός ύμνος και με τον τρόπο αυτό διαμαρτυρήθηκαν για την καταπίεση των μαύρων στις ΕΠΑ. Για την πράξη τους αυτή τιμωρήθηκαν από την αμερικανική Ομοσπονδία Στίβου και ουσιαστικά τελείωσε η καριέρα τους. Ομολογώ ότι αν και είχα δει εκατοντάδες φορές τη συγκεκριμένη εικόνα δεν ήξερα τίποτα για τον Αυστραλό αθλητή Πίτερ Νόρμαν που είχε πάρει τη 2η θέση. Τη Δευτέρα 9-10-2006, τριάντα οχτώ χρόνια αργότερα, οι δυο αθλητές ταξίδεψαν στη Μελβούρνη για να συνοδέψουν τον Νόρμαν στην τελευταία του κατοικία. Με αφορμή αυτό το ταξίδι έγινε γνωστό ότι ο Αυστραλός αθλητής ήταν δραστήριο μέλος του αντιρατσιστικού κινήματος και ότι στην τελετή της απονομής, σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους συναθλητές του, φορούσε μια κονκάρδα με τα αρχικά OPHR (Olympic Project for Human Rights). Η συγκεκριμένη οργάνωση ζητούσε το μποϊκοτάζ των αγώνων σαν αντίδραση στις φυλετικές διακρίσεις στην Αμερική. Αν προσπαθήσουμε να συγκρίνουμε το τότε με το σήμερα, μάλλον θα πέσουμε σε κατάθλιψη. Στην εποχή μας και μόνο η σκέψη ότι ολυμπιονίκης ή παγκόσμιος πρωταθλητής, θα θυσιάσει την καριέρα του για να υπερασπιστεί κάποιο ιδανικό ή ότι θα χρησιμοποιήσει την επιτυχία του για να προπαγανδίσει τις ιδέες του αρκεί για να σε αντιμετωπίσουν σαν τρελό. Σε μια εποχή ακραίας εμπορευματοποίησης του αθλητισμού, στην οποία οι αθλητές είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν ακόμη και την υγεία τους, προκειμένου να κατακτήσουν μετάλλια στις κορυφαίες αθλητικές διοργανώσεις, πράξη σαν αυτή των Σμιθ, Νόρμαν και Κάρλος, αποτελεί άλλοθι για όλους εμάς που επιμένουμε να ασχολούμαστε με τον αθλητισμό, αλλά κυρίως είναι μια από τις κορυφαίες στιγμές στην παγκόσμια αθλητική ιστορία, την οποία θα πρέπει με κάθε ευκαιρία να προβάλλουμε για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.