Βγήκε σήμερα πρωί πρωί στο κρατικό ραδιόφωνο ο Γ.Γ. του υπουργείου Ιδιωτικής Παιδείας και Κολλεγίων Α. Κόπτσης για να πει ότι το υπουργείο κάνει τα πάντα για «να παρέχεται το μορφωτικό αγαθό όλων των παιδιών απ’ άκρη σ’ άκρη» της χώρας, αλλά δυστυχώς το Γυμνάσιο της ακριτικής Γαύδου είναι αδύνατον να λειτουργήσει γιατί απαιτούνται 8-9 εκπαιδευτικοί για να λειτουργήσει έστω και μία τάξη, καθώς υπάρχουν και μαθήματα ειδικότητας που δεν μπορούν να εξαιρεθούν από το ωρολόγιο πρόγραμμα.
Αναγκαστικά, λοιπόν, οι μαθητές που φοιτούσαν πέρυσι στο Δημοτικό Σχολείο -δύο τον αριθμό- θα πρέπει να πάρουν των ομματιών τους για την ενδοχώρα της Κρήτης, για να συνεχίσουν την υποχρεωτική εκπαίδευση, και οι οικογένειες να χωριστούν.
Βέβαια, ο Κόπτσης πλειοδότησε σε ευαισθησία, αφού διατυμπάνιζε ότι ειδικά για το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό δεν υπάρχει ούτε ένας μαθητής χωρίς το σχολείο του, για να μην αναφερθεί -όπως είπε- στην παράλληλη στήριξη (σ.σ. για τα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες) που η κάλυψη σε εκπαιδευτικούς είναι ένας προς έναν μαθητή.
Και μεις πρέπει να ξεχάσουμε ότι μόλις τις προάλλες έγινε γνωστό ότι μόνο στην Κεντρική Μακεδονία και την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη 169 σχολεία Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης είτε δεν θα λειτουργήσουν την σχολική χρονιά που έρχεται είτε υποβιβάζονται αφού κλείνουν τμήματά τους (113 στην Κεντρική Μακεδονία, 33 στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, ενώ 23 σχολεία στα Χανιά κινδυνεύουν με υποβιβασμό).
Πρέπει να ξεχάσουμε ότι αυξήθηκαν οι μαθητές ανά τμήμα -και μάλιστα εν μέσω πανδημίας- σε βάρος του μορφωτικού αγαθού και της εκπαιδευτικής διαδικασίας, ότι μόνιμοι διορισμοί εκπαιδευτικών γίνονται με το σταγονόμετρο και αυτό μετά από 13 χρόνια πλήρους αδιοριστίας, ότι στα μεγάλα αστικά κέντρα τα πολυπληθή τμήματα μαθητών είναι αμέτρητα, ότι η παράλληλη στήριξη είναι για κλάματα, αφού ένας εκπαιδευτικός καλύπτει ταυτόχρονα δύο και τρία σχολεία, ενώ πολλές φορές η δαπάνη καλύπτεται από την «τσέπη» του γονιού, για να μη μιλήσουμε για τους ταξικούς φραγμούς (π.χ. Τράπεζα Θεμάτων, Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, κτλ.), που δημιουργούν ανυπέρβλητα εμπόδια για τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Οταν πρόκειται για τη στήριξη της δημόσιας Παιδείας, γενικώς, τα «καβούρια στην τσέπη» της κυβέρνησης αυξάνονται δραματικά και πάνε περίπατο και τα μεγάλα λόγια των εθνικοφρόνων και των οπαδών του πατρίς-θρησκεία-οικογένεια για τη στήριξη των κατοίκων των ακριτικών περιοχών, όπως καλή ώρα η Γαύδος.
