Τους πήγαν καταμεσήμερο στα ελληνοτουρκικά σύνορα με τυμπανοκρουσίες, τους έδιωξαν νυχτιάτικα με τις κλοτσιές, βάζοντας φωτιά στον καταυλισμό τους. Για μια ακόμα φορά οι πρόσφυγες είναι τα θύματα.
Δεν ξέρουμε τι ανάγκασε το καθεστώς Ερντογάν να εκκενώσει τον προσφυγικό καταυλισμό που με ενθάρρυνσή του είχε δημιουργηθεί στο Παζάρκουλε της Αδριανούπολης. Υπήρξε κάποια παρασκηνιακή συμφωνία με την ΕΕ; Απλώς άλλαξε η δική του τακτική στο χειρισμό του συγκεκριμένου θέματος; Ο,τι και να ισχύει, σημασία έχει ότι οι πρόσφυγες εκδιώχτηκαν κακήν κακώς.
Ετσι συμβαίνει με τους ξεριζωμένους. Ζουν με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρουν να φτάσουν στη «γη της επαγγελίας». Υποβάλλονται σε οικονομικές θυσίες, στερήσεις, κάθε λογής κινδύνους. Ενίοτε γίνονται «εργαλεία» στα παιχνίδια των ισχυρών, όπως εν προκειμένω του Ερντογάν.
Ολα αυτά, βέβαια, είναι επεισόδια μιας αέναης διαδικασίας. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει ανθρώπους ξεριζωμένους από τόπους έσχατης φτώχειας ή ρημαγμένους από τους πολέμους, να προσπαθούν να μεταναστεύσουν σε κάποια χώρα του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου, αναζητώντας εκεί μια καλύτερη ζωή. Πρόσφυγες θα εξακολουθήσουν να προσπαθούν να περάσουν από την Ελλάδα –μέσω των στεριανών ή μέσω των θαλάσσιων συνόρων. Οχι με «ντου», όπως αυτά που ανεπιτυχώς επιχείρησαν το τελευταίο διάστημα, δίνοντας –μέσα στην απελπισία τους- βάση στα όσα τους έλεγαν οι άνθρωποι του τουρκικού καθεστώτος, αλλά στα κρυφά και κατά ομάδες. Οπως γινόταν εδώ και δεκαετίες.
Ο Μητσοτάκης πανηγυρίζει ότι κατάφερε να προστατέψει τα ευρωπαϊκά σύνορα! Πανηγυρίζει επειδή το ελληνικό αστικό κράτος κατάφερε να αναδειχτεί σε αποτελεσματικό συνοριοφύλακα και δεσμοφύλακα της Ευρώπης-φρούριο. Αλήθεια, θα συνεχιστεί η αντίληψη που βαφτίζει τους πρόσφυγες «απειλή για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας»; Θα σφραγίσει αυτή η ντροπή την κοινωνική συνείδηση στη χώρα μας; Αυτό είναι ένα ερώτημα κρίσιμο, ακόμα και στις κρίσιμες συνθήκες της επιδημίας. Και οφείλουμε να του δώσουμε απάντηση.
Οι πρόσφυγες πρέπει να μας θυμίζουν την κοινωνία μας και την Ιστορία του τόπου μας. Να μας θυμίζουν τις στρατιές των μικρασιατών προσφύγων, τις καραβιές εκείνων που μετανάστευσαν στην Αμερική και την Αυστραλία, τα τρένα που οδηγούσαν Ελληνες στα εργοστασιακά κάτεργα της Γερμανίας, το μισό εκατομμύριο νέους και νέες που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν τα χρόνια των Μνημονίων. Στα πρόσωπα των προσφύγων πρέπει να δούμε, σαν σε καθρέφτη, τους εαυτούς μας. Και να σταθούμε αλληλέγγυοι δίπλα τους, απαιτώντας να σταματήσει κάθε εγκλεισμός τους, στα νησιά ή στην ηπειρωτική Ελλάδα. Να τους χορηγηθούν νόμιμα έγγραφα για να πάνε στη χώρα προορισμού τους.
