Από τη μία έχουμε το ΚΙΝΑΛ, ένα αστικό κόμμα εξουσίας που κυβερνούσε για 20 χρόνια και που στα χρόνια της διακυβέρνησης του είχαμε από δολοφονίες και τραυματισμούς διαδηλωτών μέχρι και συγκαλύψεις φασιστικών επιθέσεων. Ξεπερνώντας κάθε όριο αισχρότητας, το ΚΙΝΑΛ βάζει σε αφίσα το πρόσωπο του Δημήτρη Κουσουρή, του αγωνιστή φοιτητή που τον Ιούνιο του 1998, ενώ βρισκόταν στα δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων για συμπαράσταση στους συλληφθέντες εκπαιδευτικούς λόγω της συμμετοχής τους στις κινητοποιήσεις τους για το νόμο Αρσένη (του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή), δέχτηκε δολοφονική επίθεση από Χρυσαυγίτες και χαροπάλευε για μέρες στην εντατική.
Από την άλλη έχουμε τον (υποτίθεται) underground lifestyle αντιφασισμό των «antifa» οπαδών της ΑΕΚ. Αυτών που όταν «σφίγγουν τα γάλατα» και πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στα συμφέροντα της ομάδας -του εκάστοτε καπιταλιστή, δηλαδή, που θέλει να φτιάξει ένα φαραωνικό γήπεδο στη καρδιά μιας γειτονιάς και μέσα σε ένα άλσος- και στο δίκιο ενός αγώνα που παλεύει για προστασία του περιβάλλοντος και της γειτονιάς, διαλέγουν τα συμφέροντα του καπιταλιστή (τα μεταμφιεσμένα σε συμφέροντα της ομάδας) και κάνουν πλάτες στην εμπροσθοφυλακή του «ιδιωτικού στρατού» του καπιταλιστή, σε πατενταρισμένα φασισταριά και λουμπεναριά, που οργανώνουν μαφιόζικου τύπου επιθέσεις ενάντια σε αγωνιστές και χώρους αγώνα.
Οι μεν νοιάζονται για μερικά ψηφαλάκια από τα αριστερά, τώρα που το θέμα πουλάει και είναι στον αφρό της επικαιρότητας, οι δε αντιλαμβάνονται τον αντιφασισμό ως συμμοριτοπόλεμο μεταξύ μπρατσαράδων και πάντα ως εκεί που δε θίγονται τα συμφέροντα της ομάδας. Είναι δύο από τις πολλές όψεις ενός αντιφασισμού που μόνο επικίνδυνος δεν είναι. Γιατί όταν ο αγώνας ενάντια στο φασισμό δεν είναι αγώνας ενάντια στο καπιταλισμό, το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει, είναι κενό γράμμα.
