Μ5S: Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα

Η αποχώρηση του Λουίτζι ντι Μάιο, προέδρου του κόμματος και υπουργού Εξωτερικών στην κυβέρνηση Κόντε σήμανε τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του «Κινήματος 5 Αστέρων» (Μ5S), το οποίο -αν παραμείνει στην ιταλική πολιτική σκηνή- δε θα θυμίζει σε τίποτα το άλλοτε κόμμα-έκπληξη του Μπέπε Γκρίλο, αλλά θα είναι μια μικρή δύναμη διαμαρτυρίας. Πριν τα βροντήξει ο Ντι Μάιο, είχαν αποχωρήσει μερικοί ακόμα βουλευτές, ανεβάζοντας  σε 18 τα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του Μ5S που αποχώρησαν μόνο την τελευταία βδομάδα (από την άνοιξη του 2018, που έγιναν οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές, έχουν αποχωρήσει 31).
 
Εμείς τα ξέρουμε αυτά. Εχουμε παρακολουθήσει πώς φυλλορόησαν τα κόμματα Καμμένου, Θεοδωράκη, Λεβέντη, με την πλειοψηφία των βουλευτών τους να αναζητά στέγη σε άλλα κόμματα, που τους έδιναν (τουλάχιστον) την ελπίδα ότι μπορεί να επανεκλεγούν. Το Μ5S, βέβαια, ήταν μεγαλύτερο κόμμα. Το 2018 πήρε 33% και εξέλεξε 336 βουλευτές και γερουσιαστές. Ομως, στις ευρωεκλογές του 2019 έπεσε στα μισά (17%) και έκτοτε οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν συρρικνούμενο. Μ' άλλα λόγια, δεν κατάφερε να πετύχει ό,τι πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ: να αντικαταστήσει στην αστική πολιτική ζωή της Ιταλίας το σοσιαλδημοκρατικό Δημοκρατικό Κόμμα (PD), που περνάει τη δική του κρίση.
 
Πέρα από τα πολιτικά καραγκιοζιλίκια, το Μ5S είχε πρόβλημα ταυτότητας ως κόμμα εξουσίας. Οταν συνεργάστηκε κυβερνητικά με τη νεοφασιστική Λέγκα του Σαλβίνι, άρχισε να χάνει κόσμο από τ' αριστερά. Οταν συνεργάστηκε (πάλι με τον Κόντε ως πρωθυπουργό) με το PD, άρχισε να χάνει κόσμο από τα δεξιά.