πού είσαι, της ανατροπής γενιά;
Ηταν 21 Οκτωβρίου του 1952 όταν ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, μιλώντας από το βήμα του 19ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ –εν όψει των εκλογών που θα γίνονταν τις προσεχείς μέρες στην Ελλάδα– διατύπωνε την άποψη-σύνθημα «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά».
Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο.
Κι αυτή όπως όλοι οι λαοί επέλεξε να ζήσει
σκυφτή, άτολμη, στα γόνατα, έξω απ' την ιστορία
απ' της ψυχής το πύρωμα, τον τίμιο αγώνα
που των αστών τα φρούρια θα έκανε κομμάτια.
Θα μπορούσε κάποιος φιλόμουσος να μας διαθέσει μερικά αντίτυπα της ποιητικής συλλογής «On» του Κωνσταντίνου Μπογδάνου; Είναι για πολύ καλό σκοπό…
Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας ήταν η Πέμπτη 10 Οκτωβρίου και οι κοινωνικές νανουρίστρες (τα μέσα μαζικής εξημέρωσης) «θρηνούσαν» για το εύρημα έρευνας ότι το 40% των εφήβων στην Ελλάδα δεν είναι ικανοποιημένο από τη ζωή του. Εμείς θρηνούμε για το υπόλοιπο 60%…
Χωρίς να γίνω αδιάκριτη θα 'θελα να ρωτήσω
γι' αυτό το χάρισμα πολλών, παπάρες ν' αμολάνε
κατά ριπές κάθε φορά το στόμα τους που ανοίγουν.
Και δεν μιλώ για δυο και τρεις, δεκάδες είναι πλέον
τους ξέρετε, εξέχοντα μέλη είναι της στήλης
κι είναι φορές που όσο κι αν θέλεις δεν τους προλαβαίνεις.
Μικρές και μεγαλύτερες φωτιές ανάβει ολοένα απ' άκρου σε άκρο του πλανήτη το σύστημα της αποτρόπαιας και δίχως όρια πια εκμετάλλευσης. Φλερτάροντας με τον όλεθρο που θα σβήσει τα άθλια χνάρια του καίγοντας τη σκηνή της ιστορίας, συμπαρασύροντας τα πάντα στην πτώση του. Αλλά στην Ατλαντίδα χασκογελούν βγάζοντας selfies οι selfish, στην Πομπηία ποζάρουν αυτάρεσκα με φόντο τη λάβα που κατεβαίνει.
«Ολο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα»
Εκείνον στη Θεσσαλονίκη που δεν μάζεψε τα περιττώματα του σκύλου του από το πεζοδρόμιο, ξέρατε να τον τιμωρήσετε. Εκείνους που δεν μαζεύουν τα περιττώματα των ζώων του κοπαδιού που συνωστίζονται στα μαντριά τους, θα τους τιμωρήσει κανείς;
– Ο μπαρμπα-Στάθης δεν μπορεί τον μπαρμπα-Μπεν να φτάσει
ούτε η βλάχα να γενεί μια μικρή Ολλανδέζα.
Στον Μπαρμπαρόσα απέναντι τι 'ναι ο κάπτεν-Ιγκλο;
Γι' αυτό μικρή μου άραξε κι επώασε τ' αυγά σου.
– Γκόλφω, μιλάς σιβυλλικά. Για ποια τα κρένεις τούτα;
– Τάσο, δεν είναι μια και δυο. Ταχιά θα σου 'χω νέα.
Αφού είπαμε παραπάνω για τιμωρίες, παραθέτουμε ένα συμβάν και κάθε συνειρμός δεκτός (και σωστός): Πρόστιμο 1.050 ευρώ καλείται να πληρώσει η 72χρονη Ιρμέλα Μένζα-Σραμ που εδώ και δεκαετίες μάχεται κατά της ακροδεξιάς ρητορικής σε αστικά κτίρια, επειδή ζωγράφισε καρδούλες πάνω από νεοναζιστικά συνθήματα!
“Την πρώτη φορά που έβγαλα ένα αυτοκόλλητο ένιωσα τόσο ωραία που έκανα κάτι” δήλωνε πριν από λίγα χρόνια η Ιρμέλα Μένζα-Σραμ, γνωστή μορφή του αντιφασιστικού κινήματος στη Γερμανία. Τα τελευταία 33 χρόνια η 72χρονη σήμερα γυναίκα γυρίζει στις πόλεις της Γερμανίας, αφαιρώντας αυτοκόλλητα με ακροδεξιό περιεχόμενο και σβήνοντας αντίστοιχα συνθήματα, ζωγραφίζοντας με σπρέι ή μπογιά από πάνω. Περίπου 100.000 αυτοκόλλητα με μηνύματα μίσους έχει αφαιρέσει μέσα σε αυτά τα χρόνια η «σούπερ γιαγιά», μέρος των οποίων έχει κατά καιρούς υπάρξει τμήμα εκθέσεων με θέμα τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό στη Γερμανία.
Mon dieu! Τι καρακιτσαριό σ' όσα δεν ξεπουλήσαν!
Τόσο, που ίσως καλύτερα να τα πουλούσαν όλα.
Κυρίαρχο συστατικό ή γνώρισμα των μεγάλων νούμερων είναι τα πολλά μηδενικά που –συνήθως- τα πλαισιώνουν. Οσο μεγαλύτερο το νούμερο, τόσο περισσότερα τα μηδενικά. Και αντίστροφα. Και φυσικά δεν μιλάμε μόνο μαθηματικά. Ούτε μόνο για την πολιτική…
Κοκκινοσκουφίτσα
