Χονγκ Κονγκ: Υψωσαν τη σημαία της αποικιοκρατίας!

 
Σημάδια των καιρών. Οι βίαιες διαδηλώσεις που κατέληξαν στην ολιγόωρη κατάληψη του κοινοβουλίου του Χονγκ Κονγκ από τους διαδηλωτές, που συνεχίζουν να διαδηλώνουν κατά του νομοσχεδίου για την έκδοση υπόπτων στο Πεκίνο, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση ανέβαλε την ψήφισή του, περιελάμβαναν και την ύψωση της βρετανικής αποικιοκρατικής σημαίας στο κοινοβούλιο!  Δεν πρέπει να εκπλήσσεται κανείς, όταν το σφυροδρέπανο στην Κίνα, από σύμβολο αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και σύμβολο της εργατοαγροτικής συμμαχίας με στόχο την κοινωνική απελευθέρωση του εργαζόμενου ανθρώπου, έχει μετατραπεί σε σύμβολο μιας αυταρχικής αστικής εξουσίας που αποτελεί την ατμομηχανή του παγκόσμιου καπιταλισμού.
 
Η βιαιότητα των διαδηλώσεων στο Χονγκ Κονγκ, στα 22 χρόνια από την επιστροφή του στην Κίνα, εξέπληξε τους πάντες. Πολλοί ίσως να θεωρούν ότι στην πόλη που για δεκαετίες αποτελούσε το σύμβολο της χρηματιστικής ολιγαρχίας ζουν μόνο γιάπηδες και πλουτοκράτες. Ομως, όπως σημειώσαμε σε προηγούμενο φύλλο, το ελάχιστο ωρομίσθιο δεν ξεπερνά τα 4.2 ευρώ σε μία χώρα που η ελάχιστη ατομική δαπάνη διαβίωσης είναι 1.200 ευρώ το μήνα (αντιστοιχεί σε ωρομίσθιο 7 ευρώ περίπου).
 
Σίγουρα, αυτοί που εισέβαλαν στο κοινοβούλιο και τα έκαναν γυαλιά καρφιά δεν ήταν γιάπηδες χρηματιστές. Ηταν νέοι στην πλειοψηφία τους, που θεωρούν ότι το πέρασμα στην απόλυτη κινέζικη κυριαρχία θα σημάνει ακόμα μεγαλύτερη καταπίεση, γι’ αυτό και έγραψαν στους τοίχους του κοινοβουλίου ότι το Χονγκ Κονγκ δεν είναι Κίνα. Οπως ένας διαδηλωτής που δήλωνε στον βρετανικό «Γκάρντιαν» της περασμένης Τετάρτης: «Γνωρίζουμε όλοι ότι οι βίαιες ενέργειες επιφέρουν δέκα χρόνια στη φυλακή, όμως γιατί εξακολουθούμε να τις κάνουμε; Είναι γιατί έχουμε χάσει εντελώς κάθε ελπίδα σ’ αυτόν τον τόπο».
 
Η αστυνομική καταστολή με τα γνωστά μέσα (σπρέι πιπεριού, δακρυγόνα κτλ) ήταν επόμενο να απωθήσει τους διαδηλωτές και να εκκενώσει το κοινοβούλιο, αλλά το κίνημα δεν τελείωσε. Πρώτα απ’ όλα, γιατί το νομοσχέδιο δεν αποσύρθηκε αλλά απλά «πάγωσε», ενώ η αστυνομική βία έχει γεμίσει οργή τον κόσμο που ζητά πλέον και την τιμωρία των μπάτσων καθώς και την αποφυλάκιση όλων όσων φυλακίστηκαν εξαιτίας της συμμετοχής τους στις διαδηλώσεις. Μπορεί το κίνημα αυτό να μην έχει καμία επαναστατική προοπτική, δημιουργεί όμως ένα μόνιμο πονοκέφαλο τόσο στο Πεκίνο όσο και στην τοπική κυβέρνηση, που δε θα περάσει εύκολα.