Μία ολόκληρη σελίδα στη σαββατιάτικη έκδοση των «Νέων». Μια «βαριά» υπογραφή: Νίκος Μουζέλης, ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στην LSE, του στενού σημιτικού περιβάλλοντος. Ενας τίτλος σχεδόν προειδοποιητικός: «Το Κίνημα Αλλαγής. Η βασική επιλογή». Σαν να λέμε, ο Μουζέλης δίνει «γραμμή» στο ΚΙΝΑΛ. Με ποια ιδιότητα; Καμιά κομματική ιδιότητα δεν είχε ποτέ, όμως κατάφερε να συγκεντρώσει ένα «πολιτικό κεφάλαιο». Ο λόγος του μετράει στα αστικά μίντια.
Από τις πρώτες κιόλας λέξεις του άρθρου του ο Μουζέλης βάζει το ζήτημα ωμά: «Το Κίνημα Αλλαγής θα αναγκαστεί σύντομα να επιλέξει είτε τη στροφή προς τη ΝΔ είτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ». Δηλαδή, τινάζει στον αέρα το ιδεολόγημα που έχουν πει στη Φώφη να επαναλαμβάνει συνεχώς, σύμφωνα με το οποίο το ΚΙΝΑΛ δεν έχει τέτοιο δίλημμα, γιατί θα πάρει την τρίτη εντολή στις επόμενες εκλογές και θα μεταφέρει σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ το δίλημμα, καταθέτοντας συγκεκριμένη πρόταση προοδευτικής διακυβέρνησης.
Για τον Μουζέλη τα πράγματα είναι απλά: «Επειδή οι ψηφοφόροι δεν θα θελήσουν να πάνε ξανά στις κάλπες και επειδή η Φώφη Γεννηματά αποκλείει κάθε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα αναγκαστεί να συμμαχήσει με τον νεοφιλελεύθερο πρόεδρο της ΝΔ. Αυτό σίγουρα θα οδηγήσει στην εκλογική κάθοδο. Το Κίνημα Αλλαγής θα έχει την ίδια τύχη με τα άλλα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, η εκλογική βάση των οποίων έχει συρρικνωθεί δραματικά. Κι αυτό γιατί η ιδεολογία της σοσιαλδημοκρατίας είναι αντίθετη μ' αυτή του νεοφιλελευθερισμού».
Προχωρώντας τη σκέψη του, αναφέρεται στο παράδειγμα του SPD, που κατάφερε να βάλει όρους για την κυβερνητική συνεργασία με τη Μέρκελ, κάτι που «δεν είναι δυνατόν να πετύχει η κυρία Γεννηματά». Το συμπέρασμα Μουζέλη είναι και πάλι… τετράγωνο: «Το SPD δεν θα γίνει το δεκανίκι της Ανγκελα Μέρκελ, αλλά το Κίνημα Αλλαγής θα γίνει σίγουρα δεκανίκι του Κυριάκου Μητσοτάκη».
Αφού παρουσίασε -με χοντροκομμένο είν' αλήθεια τρόπο- το καταστροφολογικό σενάριο για το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας ΚΙΝΑΛ-ΝΔ, ο Μουζέλης πέρασε στο «διά ταύτα» που δεν είναι παρά η συνεργασία ΚΙΝΑΛ-ΣΥΡΙΖΑ. Μια συνεργασία που θα έχει -κατά την άποψή του- πολλαπλά οφέλη, ιδιαίτερα από τη στιγμή που «η λεγόμενη αριστερή πλατφόρμα αποχώρησε και ο πρωθυπουργός επέλεξε τον ευρωπαϊκό δρόμο». Οπως γράφει, αυτή η συνεργασία «θα εμπλούτιζε το προσωπικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ και θα οδηγούσε το κόμμα προς έναν πιο ρεαλιστικό και δημοκρατικό προσανατολισμό», ενώ «θα μπορούσε να καταστήσει το Κίνημα Αλλαγής έναν τρίτο σημαντικό πόλο του ελληνικού κομματικού συστήματος».
Η όλη ανάλυση είναι γεμάτη λογικά άλματα και αυθαιρεσίες, αλλά αυτή η κατηγορία φαίνεται πως είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει τον καθηγητή Μουζέλη. Πολιτικό ντόρο θέλησε να δημιουργήσει. Δεν ξέρουμε τι επαφές έχει ο Μουζέλης με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει όμως με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Δεν ξέρουμε αν ο Σημίτης συμμερίζεται αυτές τις απόψεις, είμαστε όμως σίγουροι ότι τις συμμερίζεται ο Λαλιώτης. Το μόνο ερώτημα που έχουμε είναι αν ο Μουζέλης παρεμβαίνει αυτοβούλως ή σε συνεννόηση με άλλους παράγοντες της εγχώριας και ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Συνήθως, τέτοια πρόσωπα, που δεν έχουν πίσω τους μια πολιτική καριέρα, αλλά προσφέρουν υπηρεσίες στο σύστημα «από καθέδρας», δεν ενεργούν αυτοβούλως. Ενεργούν σαν «μπροστινοί» συγκεκριμένων ομάδων συμφερόντων που θέλουν να σπρώξουν τα πράγματα σε μια κατεύθυνση. Ο Μουζέλης δεν μπορεί να επηρεάσει το εκλογικό σώμα. Αν κάναμε ένα γκάλοπ, πολύ λίγοι θα τον γνώριζαν ως πρόσωπο κι ακόμα λιγότεροι θα γνώριζαν τις απόψεις του. Μπορεί, όμως, να επηρεάσει το στελεχικό δυναμικό της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας.
