![](/wp-content/uploads/2020/08/2112/content_aygh.jpg)
♦ «Δημοψηφισματικό» το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» την Παρασκευή 2 Φλεβάρη, πυροδότησε συζητήσεις και ερωτηματικά: Ρε, λες ο Τσίπρας να έχει κάνει καμιά μυστική συμφωνία με τον Καμμένο, που ήταν εκείνος που ζήτησε δημοψήφισμα; Λες να θέλει να βάλει τη ΝΔ μπροστά στο δίλημμα, ξέροντας ότι υπάρχουν δυο φατρίες στο εσωτερικό της; Από το Μαξίμου διέρρευσαν ότι δεν είναι δική του γραμμή, αλλά το πρωτοσέλιδο υπήρξε αμιγώς πρωτοβουλία της διεύθυνσης της «Αυγής». Κανένας, όμως, δεν πίστεψε τη διαρροή (ποιος μπορεί να πιστέψει τον Τσίπρα, μετά απ' αυτά που έκανε πρώτα τον Ιούλη και μετά τον Αύγουστο του 2015;). Ολοι κράτησαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ένα «λες;».
![](/wp-content/uploads/2020/08/2113/content_synthhma_spiti_mikh.jpeg)
♦ Και τι δε γράφτηκε γι' αυτό τo σύνθημα. Ο Μίκης Θεοδωράκης, έξω από το σπίτι του οποίου γράφτηκε, μίλησε -μέσω… προσκείμενων κύκλων- για «σκοτεινούς κύκλους που πολεμούν τον Μίκη Θεοδωράκη από το 1940 και θα καταλήξουν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας» (το γαρ πολύ της θλίψεως…)! Οι αφελείς «κύκλοι», μέσα στο εθνικιστικό τους μένος, δεν αντιλήφθηκαν καν ότι ειδικά μ' αυτή τη δήλωση και με τα περί… «απειλών» δικαίωσαν τους συνθηματογράφους σ' ένα ευρύτατο κοινωνικό ακροατήριο: στο αριστερό και δημοκρατικό ακροατήριο, στον κόσμο που δε διέπεται από εθνικιστική τύφλωση και ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει να σε βάζουν γκεσέμι τους οι εθνικοφασίστες. Ενοχλήθηκε και ο Περισσός που ανακοίνωσε ότι «καταδικάζει την επίθεση με μπογιές στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη». Για το περιεχόμενο του συνθήματος ούτε λέξη! «Οπως είναι γνωστό, τέτοιου είδους ενέργειες καμία σχέση δεν έχουν με το λαϊκό κίνημα και τις διεκδικήσεις του», κατέληγε η ανακοίνωση του Περισσού. Προφανώς, τέτοιου είδους παρεμβάσεις μόνο τα μέλη και οι οπαδοί του Περισσού έχουν δικαίωμα να κάνουν. Σε όλους τους άλλους απαγορεύονται! Περιττεύει να πούμε ότι αυτή η πρωτοφανής θέση είναι «γνωστή» μόνο στην ηγεσία του Περισσού, σε κανέναν άλλο. Εμείς όμως, έχουμε άλλου τύπου ενστάσεις. Οχι με την ενέργεια καθεαυτή, που δε διαφέρει από χιλιάδες ανάλογες παρεμβάσεις που έχουν κάνει συλλογικότητες του κινήματος, αλλά με τη διατύπωση του συνθήματος. Αντιλαμβανόμαστε το σκοπό αυτών που το έγραψαν, όμως δεν πήραν υπόψη τους έναν παράγοντα: τους πολλούς σταθμούς που έχει να επιδείξει η ιστορία του Θεοδωράκη από το «βουνό» μέχρι τη σημερινή κατάντια. Κι αυτοί οι σταθμοί δείχνουν ότι ο εν λόγω πολιτικός παράγοντας έχει προ πολλού πετάξει στα σκουπίδια την όποια προσωπική του ιστορία στα χρόνια της επαναστατικής ανόδου και έχει περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο, το οποίο υπηρετεί με συνέπεια εδώ και δεκαετίες, φροντίζοντας βέβαια να έχει στο κέντρο τον εαυτό του. Ιδιαίτερα μετά την αστική μεταπολίτευση. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το «Καραμανλής ή τανκς» του 1974; Το ότι ενώ πρωταγωνίστησε στις επαφές των Φλωράκη-Κύρκου (είχε κολλητιλίκια εκείνη την περίοδο με τον Φλωράκη και είχε γίνει και βουλευτής του Περισσού) για τη δημιουργία του Συνασπισμού, στη συνέχεια τους πούλησε και έγινε υπουργός του Μητσοτάκη; Το ότι μ' αυτή του την ιδιότητα απέδωσε τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα στο… εμφυλιακό κλίμα που δημιουργούσαν οι καταλήψεις, οι οποίες «χρησιμεύουν πλέον ως θρυαλλίδες, προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι επιδιωκόμενες από τους υποκινητές της ανωμαλίας εκρήξεις»; 'Η στο ότι -επί Σημίτη πλέον, το '99- βγήκε με τις πυτζάμες στην τηλεόραση για να υπερασπιστεί την παράδοση του Οτζαλάν στην Τουρκία;