Αν το συνέδριο του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD) την περασμένη Πέμπτη δεν ενέκρινε το σχηματισμό νέου «μεγάλου συνασπισμού» (έστω και διευρυμένου, με τη συμμετοχή και των προθυμότατων Πρασίνων), η Γερμανία θα όδευε σε νέες εκλογές. Σε μια τέτοια περίπτωση, το μεν γόητρο της Μέρκελ θα είχε υποστεί ένα πλήγμα (θα τη θεωρούσαν «μειωμένης πολιτικής αποτελεσματικότητας», αφού δε θα είχε καταφέρει να οδηγήσει τις διαπραγματεύσεις για σχηματισμό κυβέρνησης σε αίσιο τέλος), όμως ο συνασπισμός της Δεξιάς (CDU/CSU), με ή χωρίς την Μέρκελ ως υποψήφια καγκελάριο, θα ήταν σχετικά ενισχυμένος, καθώς θα μπορούσε άνετα να επιρρίπτει τις ευθύνες για το ναυάγιο στα άλλα κόμματα (κυρίως στους νεοφιλελέδες του FDP, που οδήγησαν σε ναυάγιο τις διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης «Τζαμάικα», και στο SPD, που οδήγησε σε ναυάγιο τη διαπραγμάτευση για νέο «μεγάλο συνασπισμό»).
Αντίθετα, το SPD, που τον περασμένο Σεπτέμβρη κατέγραψε αρνητικό ρεκόρ ψήφων μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, θα βρισκόταν σε δεινότερη θέση, καθώς τα στελέχη της ηγεσίας του θα είχαν γίνει… από πολλά χωριά χωριάτες. Αλλα ήθελαν από την αρχή «μεγάλο συνασπισμό», άλλα (με πρώτον τον Σουλτς) ήθελαν νέες εκλογές και μετά έκαναν κωλοτούμπα, άλλα δεν ήξεραν καν τι θέλουν. Από τη στιγμή που ο Σουλτς υποχρεώθηκε να δεχτεί την πρόσκληση του προέδρου της Δημοκρατίας Στάινμαγιερ (πρώην κορυφαίου στελέχους του SPD, μην το ξεχνάμε) και μπήκε σε διαπραγμάτευση με τη Μέρκελ για σχηματισμό κυβέρνησης, με τη σύμφωνη γνώμη σύμπασας της ηγεσίας του SPD, στην πραγματικότητα αποδέχτηκε τον νέο «μεγάλο συνασπισμό», προκειμένου να διασωθεί ο ίδιος παίρνοντας ένα υπουργικό χαρτοφυλάκιο (και την αντικαγκελαρία). Αρα, τόσο ο ίδιος όσο και τα άλλα στελέχη του SPD θα κάνουν τα πάντα για να εγκρίνει το κόμμα τη θέση τους. Την οποία βέβαια διανθίζουν με διάφορες περικοκλάδες (τάχαμου σκληρούς όρους προς τη Δεξιά, με κοινωνικό πρόσημο και μπλα, μπλα μπλα), όπως είχαν κάνει και το 2010. Αυτές οι περικοκλάδες είναι το απαραίτητο «μασάζ» προς το κομματικό σώμα. «Μασάζ» που θα συνεχιστεί και μετά, με νέο έκτακτο συνέδριο για να εγκρίνει «τελική διαπραγμάτευση» (τώρα ενέκρινε προκαταρκτική) και ψήφιση της συμφωνίας από τα μέλη του κόμματος. Η Μέρκελ αντιλαμβάνεται ότι η ηγετική ομάδα του SPD και ο Σουλτς χρειάζονται λίγο παραπάνω χρόνο για να περάσουν με σιγουριά από το κόμμα τους την απόφαση για νέο «μεγάλο συνασπισμό». Ως πραγματίστρια αστή πολιτικός ξέρει πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός για τις πολιτικές πληγές. Αλλωστε, η Γερμανία έχει και τώρα κυβέρνηση. Δεν είναι σε κρίση. Κι αυτή η κυβέρνηση είναι ο παλιός «μεγάλος συνασπισμός».
