Σε μια πρώτη, επιφανειακή ανάγνωση, ο τίτλος του θέματος είναι παραπειστικός. Γιατί η Ιταλία απέκτησε κυβέρνηση, χωρίς ακόμα να δοθεί λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μια σειρά τράπεζές της, με κυριότερη την ιστορική «Μόντε ντέι Πάσκι ντι Σιένα». Βλέποντας τα πράγματα σε βάθος, όμως, θα συμφωνήσουμε όλοι ότι το σύστημα (που είναι κάτι πολύ ευρύτερο και πολύ δυνατότερο από την κυβέρνηση) εργάζεται εντατικά πάνω σε σχέδια αντιμετώπισης της τραπεζικής κρίσης, αντιμετωπίζοντας περίπου ως ζήτημα ρουτίνας το σχηματισμό νέας κυβέρνησης.
Η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, που ο πρόεδρος Ματαρέλα έδωσε στον υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησης Ρέντσι, Πάολο Τζεντιλόνι, απογοήτευσε ακόμα και τις φανατικότερες εφημερίδες της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. «Κυβέρνηση-φωτοτυπία» έγραψε η κεντροαριστερή «Ρεπούμπλικα». Επί της ουσίας έγραψε με κόσμιο τρόπο αυτό που η μπερλουσκονική «Λίμπερο» έγραψε κοροϊδευτικά, κάνοντας λογοπαίγνιο με τις λέξεις «μινίστρι» (υπουργοί) και «μινέστρα» (η γνωστή σούπα με κριθαράκι). Στο ίδιο ύφος ήταν όλες οι εφημερίδες, από την «Κοριέρε ντε λα Σέρα» μέχρι τη «Στάμπα» και το «Μανιφέστο».
Πράγματι, ο Τζεντιλόνι θεωρείται «αυτοκόλλητος» του Ρέντσι. Το γεγονός ότι επιλέχτηκε αυτός για πρωθυπουργός, ενώ παράλληλα αναβαθμίστηκε σε υπουργό Εξωτερικών ο Αντζελίνο Αλφάνο, ηγέτης του μικρού κόμματος της «Νέας Κεντροδεξιάς», που φιλοδοξεί να γίνει Μπερλουσκόνι στη θέση του Μπερλουσκόνι (ο οποίος ήταν αυτός που τον πήρε από έναν περιφερειακό πολιτικό της Σικελίας και τον έκανε κεντρικό πολιτικό πρόσωπο, βάζοντάς τον στις κυβερνήσεις του), κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι ο Τζεντιλόνι παίζει για λογαριασμό του Ρέντσι το ρόλο που έπαιζε ο Μεντβέντεφ για λογαριασμό του Πούτιν. Είναι ένας αχυράνθρωπος, που θ' αντιμετωπίσει τα τρέχοντα ζητήματα όπως θέλει ο Ρέντσι και κατά το φθινόπωρο θα οδηγήσει την Ιταλία σε εκλογές, αφού στο μεταξύ ο Ρέντσι καθαρίσει την κατάσταση στο «Δημοκρατικό Κόμμα» ή φτιάξει νέο κόμμα, αν δεν μπορέσει να νικήσει τον Μπερσάνι και την αριστερή πτέρυγα του ΔΚ.
Και οι τράπεζες; Η μεγαλύτερη τράπεζα της Ιταλίας, η UniCredit ανακοίνωσε ήδη «γενναίο» πρόγραμμα αναδιάρθρωσης. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει αύξηση κεφαλαίου ύψους 13 δισ. ευρώ, που είναι μια από τις μεγαλύτερες που έχουν γίνει στην ιστορία του ιταλικού καπιταλισμού. Προβλέπει, ακόμα, την πώληση «κόκκινων» δανείων ύψους 17,7 δισ. ευρώ. Τα δάνεια θα τιτλοποιηθούν και θα πωληθούν σε «επενδυτές» (την Fortress Investment Group και την Pimco). Τέλος, το πρόγραμμα προβλέπει περικοπή 6.500 θέσεων εργασίας μέχρι το 2019, ώστε σε συνδυασμό με το πρόγραμμα μείωσης που ήδη «τρέχει», οι θέσεις εργασίας να μειωθούν κατά 14.000 ή 10% του συνολικού προσωπικού της τράπεζας. Θα υπάρξει και παραπέρα μείωση προσωπικού στις μονάδες που η τράπεζα σχεδιάζει να πουλήσει.
Δεν υπάρχει «αναδιάρθρωση» στον καπιταλισμό που να μην την πληρώνει το προλεταριάτο, με απολύσεις, μειώσεις μισθών και χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων. Το σύστημα, όμως, δεν ασχολείται με τέτοιες… παρονυχίδες. Μόλις ανακοινώθηκε το σχέδιο αναδιάρθρωσης της UniCredit, το ιταλικό χρηματιστήριο το χαιρέτισε με μια εκτίναξη της τιμής της μετοχής της.
Και η «Μόντε ντέι Πάσκι»; Στην ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων ο Τζεντιλόνι είπε πως το ιταλικό τραπεζικό σύστημα είναι σταθερό και πως τυχόν «επιμέρους προβλήματα» θα λυθούν μέσω των αγορών. Αναμενόμενη τοποθέτηση από τη στιγμή που ακόμα δεν έχουν καταλήξει στο σχέδιο διάσωσης. Ομως, ο Τζεντιλόνι δεν παρέλειψε να σημειώσει με νόημα, ότι η κυβέρνησή του είναι «έτοιμη να παρέμβει, αν χρειαστεί, για να διασφαλιστεί η σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος». Ολος ο ιταλικός Τύπος γράφει ότι αυτό που θα γίνει με την «Μόντε ντέι Πάσκι» είναι μια ανακεφαλαιοποίηση με κρατικό χρήμα. Βλέπετε, δεν είναι κυπριακή τράπεζα, αλλά η τέταρτη μεγαλύτερη τράπεζα της ιμπεριαλιστικής Ιταλίας. Και οι Γερμανοί δε θα μπορέσουν να βάλουν βέτο, ακόμα και αν το ήθελαν. Οι κανόνες της ΕΕ είναι αρκούντως ελαστικοί όταν πρόκειται για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια.