Επαρκέστατο είναι το νοσηλευτικό προσωπικό στο ΕΣΥ. Και τι φταίει για το χάος; Φταίει που το νοσηλευτικό προσωπικό είναι κατανεμημένο με… πελατειακά κριτήρια. Δεν το λέμε εμείς, ο περιβόητος Πολάκης το είπε: «Υπάρχουν και κέντρα υγείας ανά την Ελλάδα, εκεί όπου η κεντρική κατανομή είναι 6-8 νοσηλεύτριες, έχουμε 15, 18, 23 ή 25 και πάνε με το πλεχτό».
Οταν ένας «αριστερός» υπουργός κάνει μια τέτοια τοποθέτηση, αποδεικνύει ότι ακολουθεί τα χνάρια των προκατόχων του. Δείχνει ένα κομμάτι εργαζόμενων στο Δημόσιο ως υπεύθυνο για την ταλαιπωρία που υφίσταται ο κόσμος, σε μια προσπάθεια να πάρει τις ευθύνες από την κυβέρνηση και να τις απιθώσει στις πλάτες των εργαζόμενων. Δεν κάνει τίποτ' άλλο από το να καλλιεργεί τον «κοινωνικό αυτοματισμό», ποντάροντας στα πιο χαμερπή κοινωνικά ένστικτα που βγαίνουν στον αφρό, ιδιαίτερα σε στιγμές έντασης. Δε χρειάζεται να σημειώσουμε ότι αυτές οι στιγμές είναι ο κανόνας στο δημόσιο σύστημα Υγείας.
Δεν υπάρχουν εργαζόμενοι με τέτοια συμπεριφορά; Φυσικά και υπάρχουν. Εδώ ο Καρανίκας έγινε σύμβουλος του πρωθυπουργού και ο Πολάκης υπουργός, δε θα υπάρξουν εργαζόμενοι της λούφας; Υπάρχουν, όμως, απείρως περισσότεροι που δουλεύουν σα σκυλιά για να εξυπηρετήσουν τον κόσμο. Και στις δομές του ΕΣΥ το βλέπουμε κατεξοχήν αυτό. Κι επίσης ξέρουμε ότι εδώ και χρόνια όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις υπόσχονται χιλιάδες διορισμούς που δε γίνονται.
Ο κάθε Πολάκης ξέρει πολύ καλά τι συμβαίνει. Οσο ήταν στην αντιπολίτευση, άλλωστε, δεν μιλούσε για εργαζόμενες που «πάνε με το πλεκτό», αλλά για το ρήμαγμα του δημόσιου συστήματος Υγείας λόγω ραγδαίας μείωσης του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Απ' όταν έγινε υπουργός, αποφασισμένος να διαχειριστεί τη μνημονιακή αθλιότητα, «γύρισε την πλάκα». Θέλει να κάνει υποχρεωτικές μετατάξεις και γι' αυτό μιλά για υπεράριθμες νοσηλεύτριες με το πλεκτό, συκοφαντώντας έναν ολόκληρο κλάδο. Η λογική Πολάκη είναι η φασιστική λογική της συλλογικής ευθύνης που χρόνια τώρα ακολουθούν όλοι οι αστοί πολιτικοί και τα «κίτρινα» ΜΜΕ. Παίρνουν φαινόμενα περιθωριακά (άλλοτε υπαρκτά και άλλοτε κατασκευασμένα), τα διογκώνουν, τα γενικεύουν και παραδίδουν ολόκληρους κλάδους εργαζόμενων στη χλεύη, στην απαξίωση, στην οργή. Στόχος του κάθε Πολάκη είναι να στρέψει τα εργαζόμενα στρώματα (γιατί αυτά καταφεύγουν στο δημόσιο σύστημα Υγείας) ενάντια στους εργαζόμενους της Υγείας, ενοχοποιώντας αυτούς για το χάλι που είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που συνεχίζει η κυβέρνησή του.
