Μια ομιλία έκανε στη ΔΕΘ ο Μητσοτάκης και οι συριζαίοι δεν περιορίστηκαν μόνο στα όσα είπε ο Τσίπρας στην ομιλία του στην ΚΕ του κόμματος. Ολοι οι υπουργοί παραγωγικών υπουργείων (και όχι μόνο) έσπευσαν να απαντήσουν στις εξαγγελίες Μητσοτάκη, επιχειρηματολογώντας επί όλων όσων είπε. Δεν άφησαν ούτε λέξη του Κούλη να πέσει κάτω, ξεχνώντας πως μ' αυτόν τον τρόπο τον κατέστησαν κεντρικό πόλο της αστικής πολιτικής σκηνής, έναντι του οποίου ετεροπροσδιορίζονται.
Τι σημαίνει αυτό; Οτι έχουν περάσει σε θέσεις άμυνας και ότι έχουν δώσει στον Κούλη το στάτους του εν αναμονή πρωθυπουργού. Αυτός κάνει προτάσεις και αυτοί προσπαθούν ν' αποδείξουν ότι δεν είναι ρεαλιστικές, δεν είναι σωστές, είναι υποκριτικές ή ό,τι άλλο. Επαναλαμβάνεται δηλαδή (με αντίθετες τις θέσεις των πρωταγωνιστών) αυτό που συνέβαινε το 2014. Τότε ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που έκανε εξαγγελίες και οι Σαμαροβενιζέλοι που έσπευδαν να απαντήσουν, επιστρατεύοντας επιχειρήματα ενάντια στις συριζαϊκές εξαγγελίες. Την κατάληξη την ξέρουμε.
Χαρακτηριστική αντίδραση πανικόβλητου συριζαίου υπουργού, είναι η φλύαρη ανακοίνωση που έτρεξε να κάνει ο Τρύφων Αλεξιάδης, στην οποία -μεταξύ των άλλων- επισημαίνει: «Μόνο για τον ΕΝΦΙΑ, οι εξαγγελίες της ΝΔ απαιτούν ισοδύναμα 960 εκατομμυρίων (3,2 δις Χ 30%). Αν προστεθούν και τα υπόλοιπα, οι εξαγγελίες τους απαιτούν τεράστια ποσά, τα οποία δεν καλύπτονται από το άθροισμα των 1.475 εκατομμυρίων ευρώ από δήθεν εξοικονόμηση δαπανών». Πρόκειται για τη γνωστή επιχειρηματολογία «πού θα βρείτε τα λεφτά;», που χρησιμοποιούσαν οι γαλαζοπράσινοι συγκυβερνώντες, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έταζε «της Παναγίας τα μάτια» στον ελληνικό λαό. Πώς σκέφτηκαν τότε οι ψηφοφόροι; Μια λογική κυριαρχούσε στους καφενέδες της επικράτειας: «Και ένα να κάνει απ' όσα τάζει, όφελος θα έχουμε».
Μένει να δούμε αν η ίδια λογική θα επικρατήσει και πάλι, φουσκώνοντας τα γαλάζια πανιά και οδηγώντας τον Κούλη στον πρωθυπουργικό θώκο. Οι συριζαίοι, πάντως, κάνουν ό,τι μπορούν γι' αυτό. Ο πανικός τους και η αμυντική στάση είναι φυσιολογικό αποτέλεσμα της πολιτικής που υπηρετούν από τότε που υπέγραψαν το τρίτο Μνημόνιο. Ξέρουν ότι τίποτα καλό δεν πρόκειται να προκύψει, ξέρουν ότι δεν είναι σε θέση να προσφέρουν την παραμικρή ανακούφιση στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Η μνημονιακή πολιτική, την οποία υπηρετούν με το φανατισμό του νεοφώτιστου στην αστική διαχείριση, τους «καταπίνει» πολιτικά, όπως συνέβη και με τους προηγούμενους. Είναι τυχεροί που δεν υπάρχουν οποιουδήποτε τύπου εκλογές μέχρι τις επόμενες βουλευτικές, αισθάνονται ευλογημένοι που το εργατικό και λαϊκό κίνημα περνάει περίοδο απογοήτευσης και ηττοπάθειας, όμως τη ροή των πραγμάτων δεν μπορούν να την αλλάξουν.
