Την Πέμπτη 15 Σεπτέμβρη, η γαλλική Bουλή υιοθέτησε χωρίς ψηφοφορία το σχέδιο αντεργατικών μεταρρυθμίσεων του υπουργού Εργασίας Ελ Κομρί, καθώς κανένα κόμμα δεν κατέθεσε πρόταση μομφής ενάντια στο νομοσχέδιο προκειμένου να μπλοκάρει τη διαδικασία έγκρισης που παρέκαμπτε τη βουλή.
Σε παλιότερο ρεπορτάζ (https://www.eksegersi.gr/issue/865/Διεθνή/25968.Ο-αντεργατικός-άνεμος-βρίσκει-αντίσταση) είχαμε παρουσιάσει αναλυτικά όσα προβλέπει ο νέος νόμος. Τη μέρα που θα πέρναγε το νομοσχέδιο στη βουλή, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και εργάτες διαδήλωσαν στο Παρίσι και σε όλη τη χώρα με τις συνδικαλιστικές ενώσεις να ανεβάζουν τον αριθμό των διαδηλωτών στις 170.000 σε όλη τη χώρα και το υπουργείο Εσωτερικών να τους κατεβάζει στους μισούς.
Την περίοδο που το αυθόρμητο κίνημα ήταν στην κορύφωση, οι διαδηλωτές σε ολόκληρη τη Γαλλία ξεπερνούσαν το μισό εκατομμύριο. Eτσι, η διαμαρτυρία της περασμένης εβδομάδας έμοιαζε περισσότερο με αποχαιρετιστήριο μιας αγωνιστικής περιόδου που, παρά τη σφοδρότητα των συγκρούσεων σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν κατάφερε να οδηγήσει σε κατάργηση του αντεργατικού εκτρώματος. Ετσι, με την πραξικοπηματική διαδικασία που επελέγη (η οποία προβλέπεται από το γαλλικό σύνταγμα), το έκτρωμα έγινε νόμος του κράτους.
Πατώντας πάνω στη φυσική κόπωση του κινήματος αντίστασης στο αντεργατικό έκτρωμα, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της CGT και της Force Ouvrière κήρυξε τη λήξη των διαδηλώσεων ως μέσου διεκδίκησης και το πέρασμα σε «άλλες μορφές δράσης». Σύμφωνα με δηλώσεις συνδικαλιστών, η CGT θα επιδιώξει να καταργήσει το νόμο μέσω της δικαστικής οδού. Υπάρχει περίπτωση όσα δεν μπόρεσε να καταφέρει το κίνημα των εργαζομένων στο δρόμο να τα καταφέρει μια χούφτα γραφειοκρατών στα αστικά δικαστήρια; Φυσικά η απάντηση είναι αρνητική. Αυτή είναι, όμως, η φορά των πραγμάτων, όπως γνωρίζουμε και από ανάλογες περιπτώσεις στη χώρα μας.
Οι ομοιότητες με την κατάσταση στην Ελλάδα κατά τα πρώτα μνημονιακά χρόνια είναι παραπάνω από προφανείς. Και στη Γαλλία, όπως και στην Ελλάδα βαραίνει η έλλειψη ανεξάρτητης ταξικής οργάνωσης, που σε συνδυασμό με τη διαλυτική δουλειά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας οδηγεί στην ήττα. Η πολιτική ζωή στη Γαλλία το επόμενο διάστημα θα κινηθεί στον αστερισμό των εκλογών.
