Σε απόγνωση βρίσκεται το δημόσιο πανεπιστήμιο, μη μπορώντας να ανταπεξέλθει στοιχειωδώς στις βασικές του ανάγκες, καθώς η μνημονιακή πολιτική του έχει επιβάλει οικονομική ασφυξία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κραυγή αγωνίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, το οποίο έχει υποστεί δραματική μείωση του προϋπολογισμού του κατά 73,5% από το 2009, χρονιά εισόδου με ταχύτατους ρυθμούς στο βαθύ και σκοτεινό τούνελ της οικονομικής κρίσης, με τις διαδοχικές κυβερνήσεις να διεκπεραιώνουν τις εντολές του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, στραγγαλίζοντας τη δημόσια Παιδεία.
Σε ανακοίνωσή τους οι Πρυτανικές Αρχές του ΑΠΘ σημειώνουν μεταξύ άλλων τα εξής:
«Την προηγούμενη εβδομάδα ενημερωθήκαμε για το ύψος του τακτικού προϋπολογισμού για το 2016. Θα κατέλθει στα 11.900.000 €, μειωμένος κατά 20% σε σχέση με το 2015 (με απαίτηση για πλεόνασμα 3%), τη στιγμή που οι ανελαστικές δαπάνες λειτουργίας (ηλεκτρ. ρεύμα, θέρμανση, ύδρευση, καθαριότητα, φύλαξη, ενοίκια κλπ) και οι συμβασιοποιημένες υποχρεώσεις ανέρχονται για το 2016 στα 18.500.000 €. Από το 2009 μέχρι και το 2016 ο τακτικός προϋπολογισμός του ΑΠΘ θα έχει μειωθεί συνολικά για το Ιδρυμα κατά 73,5% (από τα 44.700.000 €)…
Με την εγκεκριμένη μέχρι σήμερα χρηματοδότηση από το Υπουργείο, βρίσκεται σε κίνδυνο ακόμη και η στοιχειώδης λειτουργία του ΑΠΘ. Η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης προς τους φοιτητές μας εξαρτάται ολοένα και περισσότερο από τη δημιουργικότητά μας και τις δικές μας δυνάμεις.
Η περαιτέρω μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης δεν συνάδει με τον στόχο της αναβάθμισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που απαιτεί η ελληνική κοινωνία…
Οι Πρυτανικές Αρχές αναλογιζόμενες τη σοβαρότητα της κατάστασης διερευνούν τρόπους για την αντιμετώπισή της, ενώ προχωρούν στην άμεση δημοσιοποίησή της».
Σημειώνουμε ότι μερίδιο ευθύνης στο χάλι του δημόσιου πανεπιστήμιου έχει και το πανεπιστημιακό κατεστημένο, αφού εκ της φύσης του ως θεσμού του αστικού συστήματος δε μπορεί και δεν θέλει να «σηκώσει» δυναμικό και μαχητικό αγώνα ενάντια στην ασκούμενη πολιτική. Οι απλές διαμαρτυρίες, τα παζάρια και τα «κονέ» με το υπουργείο Παιδείας και τους μηχανισμούς του αστικού κράτους δεν αρκούν να αποτρέψουν δυσάρεστες καταστάσεις, μόνο «μπαλώματα» βοηθούν να γίνονται στην καλύτερη περίπτωση. Το πανεπιστημιακό κατεστημένο από τη μια διαμαρτύρεται για την οικονομική ασφυξία που έχει επιβληθεί στο δημόσιο πανεπιστήμιο και από την άλλη γίνεται πρόθυμος φορέας υλοποίησης μέτρων που οδηγούν στην επιχειρηματική λειτουργία του πανεπιστήμιου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ολοκληρωμένη επιστημονική μόρφωση και κατάρτιση των φοιτητών (στο πλαίσιο, βεβαίως, του καπιταλισμού), την «τσέπη» τους και την αξία των πτυχίων.
