Μια πολιτική κομεντί -σύμφωνα με σχετική δήλωση του σκηνοθέτη- μας έρχεται αυτήν την εβδομάδα από τη Μεγάλη Βρετανία. Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, η ιστορία που αφηγείται η ταινία για πολύ κόσμο παραμένει άγνωστη. Το 1984 η Θάτσερ ανακοίνωσε ότι θα κλείσει είκοσι ανθρακωρυχεία και θα ακολουθούσαν και άλλα εβδομήντα. Απεργιακές κινητοποιήσεις ξέσπασαν σε όλη τη χώρα. Μια ομάδα ομοφυλόφιλων ακτιβιστών από το Λονδίνο (LGSM – Λεσβίες Γκέι Υποστηρίζουν τους Ανθρακωρύχους) αποφασίζει να σταθεί έμπρακτα στο πλευρό των ανθρακωρύχων και ξεκινά οικονομική καμπάνια για το ταμείο τους.
Οπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, στην αρχή είχαν να αντιμετωπίσουν στερεότυπα και προκαταλήψεις και των ίδιων των απεργών. Η ταινία κλείνει με την παρέλαση των γκέι (gay pride) στο Λονδίνο το 1985, στην οποία συμμετείχαν και οι ανθρακωρύχοι. Μάλιστα, στην παρέλαση υπάρχει κι ένας διάλογος μεταξύ αυτής της ομάδας γκέι και των διοργανωτών, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η παρέλαση δεν είναι πολιτική αλλά γιορτή, και γι’ αυτό καλό θα ήταν η πολιτική να παραμείνει έξω από την παρέλαση. Φυσικά, τα πούλμαν των ανθρακωρύχων ανατρέπουν το κλίμα. Τέτοιες απόψεις, όμως, επικρατούν και σήμερα, γι’ αυτό βλέπουμε τις εν λόγω παρελάσεις να μοιάζουν (λιγότερο ή περισσότερο) με θλιβερό καρναβάλι και όχι με διεκδικητικές πορείες για τα δικαιώματά τους.
Ο σκηνοθέτης δικαίως χαρακτηρίζει την ταινία του κομεντί, καθώς αυτή πληροί όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά του είδους. Καταφέρνει όμως να μετριάσει έναν ενδεχόμενο διδακτισμό. Στηρίζεται πάρα πολύ στο χιούμορ, σε ένα χιούμορ που ταιριάζει σε τέτοιου είδους ταινίες, και έχει μια καθαρά συναισθηματική προσέγγιση στο θέμα του. Φυσικά, το πιο δυνατό στοιχείο της ταινίας είναι η ιστορία της αυτή καθεαυτή.
