Ο Τσίπρας και η «παιδική χαρά» του πρέπει να κατάλαβαν καλά τι σημαίνει ιμπεριαλιστικό παζάρι. Από το «καρότο» της Δευτέρας, όταν οι ιμπεριαλιστές ηγέτες και οι επικεφαλής των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για τη νέα, «βελτιωμένη» πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, την οποία αναγόρευσαν σε βάση συζήτησης για την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης με την τρόικα, φτάσαμε στο «μαστίγιο» της Τετάρτης και της Πέμπτης. Χαράματα Τετάρτης η τρόικα παρέδωσε νέο κείμενο στους Παππά και Τσακαλώτο, που είχαν παραμείνει στις Βρυξέλλες για την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης, και ελάχιστες ώρες αργότερα, με την τσίμπλα στο μάτι, πετούσαν για τη βελγική πρωτεύουσα ο Τσίπρας με τον Δραγασάκη, προκειμένου να πάρουν μέρος σ’ ένα νέο γύρο διαπραγμάτευσης.
Αυτή τη φορά, για να μην κατηγορηθεί ότι φουσκώνει τα πράγματα λέγοντας ψέματα στον ελληνικό λαό, η ελληνική πλευρά διέρρευσε μεγάλα αποσπάσματα του κειμένου των τροϊκανών, οι οποίοι πήραν μεν ως βάση την πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, μόνο που την έκαναν αγνώριστη από το σβήσε-γράψε. Με κόκκινες γραμμές διέγραφαν μέρη από την πρόταση της κυβέρνησης και με κόκκινα γράμματα προσέθεταν νέα μέτρα ή τροποποιούσαν άλλα. Ο τελικός λογαριασμός ήταν μεγαλύτερος από τα 8 δισ. της κυβέρνησης, ενώ ταυτόχρονα άλλαζε και το μείγμα των μέτρων. Τα ελάχιστα μέτρα που αναγκάστηκε να εισηγηθεί σε βάρος των καπιταλιστών η κυβέρνηση διαγράφηκαν με κόκκινη γραμμή και στη θέση τους μπήκαν περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα. Μια έτσι κι αλλιώς αντιλαϊκή πρόταση έγινε αντιλαϊκότερη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μπαμπέσικη συμπεριφορά. Δεν μπορείς τη Δευτέρα να χαιρετίζεις την ελληνική πρόταση και να περισσεύουν τα χαμόγελα για την επικείμενη συμφωνία, και τα χαράματα της Τετάρτης να την κάνεις φύλλο και φτερό. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά να φωνάζεις στις Βρυξέλλες τον ίδιο τον πρωθυπουργό, μετατρέποντάς τον σε συνομιλητή της τρόικας. Την ώρα που οι ομόλογοί του στρογγυλοκάθονταν στα γραφεία τους, ο Τσίπρας έπρεπε να διαπραγματεύεται με τον Γιούνκερ, την Λαγκάρντ, τον Ντράγκι και τον Ρέγκλινγκ, συζητώντας πάνω στις επιμέρους πτυχές μιας αντιλαϊκής συμφωνίας, σε ρόλο τεχνοκράτη και όχι πρωθυπουργού.
Πέραν των άλλων, ήταν ο απόλυτος εξευτελισμός για τον πρωθυπουργό. Πρώτα γύρισαν πίσω την πρόταση που έφερε την υπογραφή του αρμόδιου υπουργού (Βαρουφάκης) και απαίτησαν να την υπογράψει ο ίδιος ο Τσίπρας. Μετά, τον φώναξαν άρον-άρον στις Βρυξέλλες, για να διαπραγματευθεί αυτός τις τελευταίες λεπτομέρειες με την τρόικα. Μπορεί να μην κάθησε στο ίδιο τραπέζι με την τρόικα (κάθησαν οι υπουργοί του), όμως η τρόικα επεξεργάστηκε το νέο κείμενο και επ’ αυτού κλήθηκε να διαπραγματευθεί ο Τσίπρας με τα αφεντικά της τρόικας.
Τέτοιοι είναι, όμως, οι ιμπεριαλιστές. Αδίστακτοι γκάνγκστερ που ακολουθούν τα δόγματα του νεο-αποικισμού και απαιτούν την απόλυτη υποταγή. Δεν ξέρουμε αν υπήρξαν μεταξύ τους αντιθέσεις (γιατί όχι;), αν απλώς μοιράστηκαν στους ρόλους των καλών και των κακών μπάτσων ή αν συνέβησαν και τα δύο. Εκείνο που ξέρουμε είναι πως επίσημα δηλώθηκε πως η νέα πρόταση δεν είναι του ΔΝΤ, όπως κατά τη γνώριμη τακτική της διέρρεε η ελληνική κυβέρνηση, αλλά κοινή πρόταση της τρόικας. Μπορεί οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ να έκαναν τη δουλειά, όμως Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ εμφανίστηκαν σαν μια γροθιά και αυτό κατέστησαν σαφές στον Τσίπρα οι Γιούνκερ, Ντράγκι και Λαγκάρντ, με τους οποίους συζήτησε επί σχεδόν έξι ώρες την Τετάρτη, παρουσία και των Ντεϊσελμπλούμ (Eurogroup) και Ρέγκλινγκ (EFSF/ESM).
Δε βρίζονταν στη διάρκεια αυτού του εξάωρου. Διαπραγμάτευση έκαναν, σβήνοντας μέτρα, προσθέτοντας μέτρα, αλλάζοντας κάποια άλλα. Σε διπλανές αίθουσες οι τεχνοκράτες και των δύο πλευρών έκαναν τους υπολογισμούς (με βάση τα μοντέλα που έχουν) και οι «μεγάλοι» συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν μεταξύ τους. Ετσι προέκυψε το «προσαρμοσμένο» κείμενο της ελληνικής πλευράς, για το οποίο έκανε λόγο ο Βαρουφάκης το απόγευμα της Πέμπτης. Οι τεχνοκράτες δούλεψαν όλη τη νύχτα της Τετάρτης, οι «μεγάλοι» ξανάπιασαν δουλειά το κολατσιό της Πέμπτης, αλλά μέχρι το μεσημέρι που θα επαναλαμβανόταν η συνεδρίαση του Eurogroup δεν είχαν καταλήξει σε συμφωνία (staff level agreement) ώστε να μπορεί να την εγκρίνει το Eurogroup.
Ποια ήταν τα αγκάθια; Δε νομίζουμε ότι όλη η ιστορία είναι για τον ΦΠΑ στα νησιά και την παραπέρα μείωση των πολεμικών δαπανών, όπως διέρρεε η ελληνική πλευρά. Πρέπει να υπήρχαν πιο χοντρές εκκρεμότητες. Μήπως ο Τσίπρας έβαζε επιτακτικά το θέμα του χρέους, ζητώντας κάτι «καλό» για να μπορέσει να «πουλήσει» τη συμφωνία στην Ελλάδα, οι άλλοι αρνούνταν και αυτός ήλπιζε ότι μπορεί να βγάλει κάτι από τη Μέρκελ στο περιθώριο της συνόδου κορυφής και γι’ αυτό τρενάρισε τη συμφωνία; Από μια παραζαλισμένη «παιδική χαρά» όλα μπορεί κανείς να τα περιμένει. Μήπως απλώς έσερνε το πράγμα γι’ άλλο ένα διήμερο, για να δώσει στην Ελλάδα την ψευδαίσθηση ότι κάνει μέχρι και την ύστατη ώρα σκληρή αντίσταση, σαν τους μαχητές του Ρούπελ;
Αργά το απόγευμα της Πέμπτης κυκλοφόρησε (από φινλανδική πηγή) η είδηση πως το Σάββατο δε θα συνεδριάσει το Eurogroup, αλλά μόνο το EuroWorkingGroup (η τεχνική ομάδα δηλαδή). Μετά, ο Τσίπρας θα πρέπει να πάρει τη συμφωνία, να την περάσει ως τέτοια από την ελληνική Βουλή και μετά να συνεδριάσει το Eurogroup για να την εγκρίνει. Δηλαδή, η ελληνική Βουλή να κληθεί να ψηφίσει μια συμφωνία υπό αίρεση, την οποία θα έχει εγκρίνει μόνο μια τεχνοκρατική ομάδα που δεν έχει κανένα θεσμικό στάτους!
Αν ισχύσει κάτι τέτοιο, τότε θα πρόκειται για τον απόλυτο εξευτελισμό του Τσίπρα. Εναν εξευτελισμό επιπέδου φυλάρχου αποικίας. Οι ιμπεριαλιστές δανειστές θα έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ακόμη και σε επίπεδο πρωτοκόλλου. Εκτός αν όλο αυτό είναι ένα «στήσιμο», για να μην περάσει και να γυρίσει ο Τσίπρας… τροπαιούχος, κραδαίνοντας ως τρόπαιο τη συμφωνία που θα έχει γράψει εξ ολοκλήρου η τρόικα. Αυτά εσείς ίσως να τα γνωρίζετε τη στιγμή που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Το Σάββατο θα μάθουμε και την ακριβή διαδικασία που θα συμφωνηθεί, η οποία μάλλον θα προβλέπει παράταση του τρέχοντος Μνημόνιου και τμηματική εκταμίευση, ανάλογα με τη νομοθέτηση των προαπαιτούμενων, βάσει αξιολογήσεων της τρόικας.
