♦ Τη θυμόσαστε την αφίσα; Μόλις ένας μήνας πέρασε από τότε κι είναι σαν να πέρασε ένας αιώνας. Δε θα σταθούμε στην ελπίδα που… χάθηκε στο δρόμο και δεν έφτασε ποτέ (σε λίγο καιρό θα κυκλοφορούν ανέκδοτα, όπως έγινε με την ανάπτυξη των Σαμαροβανιζέλων). Σ’ εκείνο το «Η Ευρώπη αλλάζει» θα σταθούμε. Η ΕΕ (την οποία οι ευρωλιγούρηδες συριζαίοι ταυτίζουν με την Ευρώπη, λες και δεν είναι Ευρώπη η Ρωσία ή η Ελβετία) δεν άλλαξε. Ούτε πρόκειται ν’ αλλάξει. Είναι ένας ιμπεριαλιστικού τύπου συνασπισμός, στον οποίο κάνει κουμάντο η πιο ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη (η Γερμανία), ενώ το σύνολο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων μοιράζεται την επικράτεια των εξαρτημένων χωρών (στις οποίες συγκαταλέγεται και η καπιταλιστική Ελλάδα), ανάλογα με τη δύναμη του κεφαλαίου, όπως έλεγε ο… παλιομοδίτης Λένιν. Ηρθαν, όμως, ο Τσίπρας με την παρέα του, μια κλίκα αδίστακτων πολιτικάντηδων, και μ’ ένα αισχρό εμπόριο ελπίδων πούλησαν στον μπαϊλντισμένο, απογοητευμένο και απηυδισμένο (από τις απανωτές ήττες) ελληνικό λαό φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ο Βενιζέλος τού το είχε πει προεκλογικά και φρόντισε να το διαρρεύσει ο ίδιος: «Αλέξη, με το που θ’ αναλάβεις θα σε γαμήσουν». Δεν χρειαζόταν, όμως, να του το πει ο Βενιζέλος. Ακόμη κι ένας μαρξιστικά αστοιχείωτος όπως ο Τσίπρας, ακόμη και η ομάδα των καβαλημένων καλαμιών που τον περιστοιχίζει, πλέοντας σε πελάγη τσογλανίστικης αλαζονείας, ήταν σε θέση να γνωρίζουν ότι η ΕΕ δεν πρόκειται ν’ αλλάξει κι ότι αυτοί, ως εκπρόσωποι του ψωραλέου ελληνικού καπιταλισμού, δεν πρόκειται να επιβάλουν πολιτική στη Γερμανία και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν ν’ ανέβουν στα ύπατα αξιώματα της αστικής πολιτικής, να αναλάβουν τη διαχείριση του κράτους των καπιταλιστών. Γι’ αυτό και εξαπάτησαν με τον πιο αισχρό τρόπο τον ελληνικό λαό. Τα υπόλοιπα θεωρούσαν ότι μπορούν να τα ξεπεράσουν, όπως τα ξεπέρασαν και οι άλλες αστικές κυβερνήσεις στο παρελθόν.
♦ Το σύνθημα είναι γραμμένο -κατά παράδοξο τρόπο- με γαλάζια μπογιά. Και το περιεχόμενό του, όμως, και το αστέρι της υπογραφής δείχνουν προέλευση α-α. Ισως ο συνθηματογράφος να ήθελε να ξεπεράσει το φετίχ του μαύρου, ίσως οι λόγοι να είναι απλώς… λόγοι ανάγκης: αυτό το χρώμα είχε διαθέσιμο και το αξιοποίησε δεόντως. Το περιεχόμενο είναι που έχει σημασία και όχι το χρώμα. Και το περιεχόμενο αναφέρεται σ’ ένα ακόμη φτιαχτό δίπολο, που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Ναι, η φυλακή είναι κόλαση, αλλά δεν είναι η μόνη κόλαση της αστικής κοινωνίας. Ο χώρος εργασίας είναι, επίσης, κόλαση – ιδιαίτερα από τότε που ο ελληνικός καπιταλισμός μπήκε σε κρίση. Η ανεργία είναι κόλαση. Τα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο πεινασμένα ζουν τη δική τους κόλαση. Από την άλλη, το σούπερ μάρκετ δεν είναι παράδεισος. Η πλειοψηφία των ανθρώπων πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ για να ψωνίσει τα αναγκαία. Κι όταν στο πορτοφόλι δεν υπάρχουν τα λεφτά για όλα τα χρειώδη, τότε η περιδιάβαση ανάμεσα στα κατάφορτα ράφια μπορεί να γίνει κόλαση. Ισως ο συνθηματογράφος δεν «έκανε» φτωχός και δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό. Από τα ύψη της επαναστατικής ονειροφαντασίας του κουνάει επιτιμητικά το δάχτυλο σε όσους θεωρεί συμβιβασμένους, επειδή ψωνίζουν από σούπερ μάρκετ. Κι είναι έτοιμος, στην επόμενη διαδήλωση, να φωνάξει «λευτεριά σ’ όσους είναι στα κελιά», τοποθετώντας στον κοινό παρονομαστή της φυλακής πολιτικούς και ποινικούς κρατούμενους. Αποκαλύπτοντας βαθύτατη άγνοια και για τη δομή της ίδιας της φυλακής. Δυστυχώς.
