Με την εκλογή της Μογκερίνι ως «υπουργού Εξωτερικών» της ΕΕ (στη θέση της Αστον) και του Τουσκ ως προέδρου του Συμβουλίου (στη θέση του Βαν Ρομπάι) ολοκληρώθηκε το σχεδόν τρίμηνο παζάρι ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ. Η Ιταλία πήρε το πόστο που ζητούσε (με την υποστήριξη και της Γαλλίας), η Μέρκελ τοποθέτησε στην προεδρία ένα τσιράκι της, ικανοποιώντας ταυτόχρονα το αίτημα των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης για συμμετοχή στα ανώτατα κοινοτικά όργανα, και το σκηνικό αναμένεται να ολοκληρωθεί με την τοποθέτηση του Μοσκοβισί ως επικεφαλής του οικονομικού τομέα της Κομισιόν (ίσως και με θέση αντιπροέδρου). Κάποιο καλό κομισαριάτο θα πάρει και η Ισπανία, ως πληθυσμιακά μεγάλη χώρα, η οποία κυβερνιέται από συντηρητικούς.
Κατά τα άλλα, τους ιμπεριαλιστές ηγέτες της ΕΕ απασχολεί η κρίση, η οποία βαθαίνει, με μεγάλο ασθενή αυτής της περιόδου τη Γαλλία. Μαγικές συνταγές, βέβαια, δεν υπάρχουν. Χωρίς να αλλάζει η βασική κατεύθυνση της πολιτικής λιτότητας, θα επιτρέψουν κάποια μέτρα χαλάρωσης στη Γαλλία και την Ιταλία, οι οποίες πρέπει να στηρίξουν τα μονοπώλια της παραγωγικής τους βάσης.
Και αυτή τη φορά δεν έλειψαν τα κλάματα για την ανεργία και οι υποσχέσεις για «αναπτυξιακή ένεση». Πρόκειται για τα 300 δισ. που έχει ανακοινώσει ο Γιούνκερ. Οι «28» δεσμεύτηκαν ότι θα συναντηθούν μέσα στον Οκτώβρη (και σε επίπεδο ΕΕ και σε επίπεδο Ευρωζώνης), προκειμένου να αποφασίσουν σε ποια κατεύθυνση θα κινηθεί η «αναπτυξιακή» πολιτική τους. Το ποσό, βέβαια, ακόμη και αν διατεθεί ολόκληρο (που το κόβουμε χλομό), θα αφορά τουλάχιστον μια τριετία, οπότε καταλαβαίνετε πως πρόκειται για ψίχουλα, με τα οποία μπορούν μόνο να χρηματοδοτήσουν μερικά προγράμματα «ενεργητικής απασχόλησης», δηλαδή εξασφάλισης φτηνής εργατικής δύναμης (από τους ανέργους) για τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Τη μερίδα του λέοντος θα πάρουν φυσικά η Γαλλία με την Ιταλία.
