Γυρισμένη το 1964, η κλασική αυτή ινδική ταινία βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες σε ψηφιακά αποκατεστημένη μορφή. Στη συγκεκριμένη ταινία συναντιούνται δύο πολύ σημαντικοί ινδοί καλλιτέχνες που άφησαν το στίγμα τους τόσο σε εθνικό όσο και διεθνές επίπεδο. Ο Σατγιατζίτ Ρέι θεωρείται πατέρας του «ινδικού νέου κύματος». «Η τριλογία του Απου» (1955-1959) ήταν ουσιαστικά το έργο που τον έκανε γνωστό στο δυτικό κοινό. Ταυτόχρονα, είναι ένας από τους πιο πολυβραβευμένους ινδούς σκηνοθέτες, ενώ με την «Τσαρουλάτα» (που είναι ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας) κέρδισε την Αργυρή Αρκτο σκηνοθεσίας στο Βερολίνο. Το σενάριο της «Μοναχικής συζύγου» είναι βασισμένο στη νουβέλα «Η σπασμένη φωλιά» του Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ. Ο Ταγκόρ είναι ένας από τους πιο σπουδαίους ινδούς λογοτέχνες (βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας) και παράλληλα πολυπράγμων, καθότι ασχολήθηκε και με την ποίηση, τη ζωγραφική και τη μουσική.
Μπορεί η ταινία να είναι γυρισμένη το 1964, όμως η ιστορία της διαδραματίζεται κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα στην Ινδία. Η Τσαρουλάτα είναι παντρεμένη με έναν προοδευτικό και εργασιομανή εκδότη εφημερίδας, τον οποίο απορροφά εντελώς η δουλειά του. Ανάμεσα στην Τσαρουλάτα και τον ξάδερφο του συζύγου της, τον οποίο φιλοξενούν στο σπίτι τους, αναπτύσσεται μια ιδιαίτερη επικοινωνία μέσα από την κοινή αγάπη για τη λογοτεχνία, και ένας απαγορευμένος έρωτας δημιουργείται ανάμεσα στους δυο νέους. Μια ερωτική ιστορία βρίσκεται στο επίκεντρο της ταινίας. Ταυτόχρονα, όμως, παρουσιάζεται έμμεσα και μια ολόκληρη εποχή για την αποικιοκρατούμενη Ινδία, κατά τη διάρκεια της οποίας η επιρροή της Αγγλίας σε όλα τα επίπεδα είναι εμφανέστατη. Η ταινία επικεντρώνεται βέβαια περισσότερο στη δόμηση των χαρακτήρων της παρά στην ανάδειξη των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών της εποχής, παρά ταύτα όμως, ο κοινωνικός πουριτανισμός και η καταπίεση διαπερνούν όλες τις πτυχές της.
Είναι αλήθεια πως ο σύγχρονος δυτικός θεατής μπορεί να δυσκολευτεί στην αρχή να παρακολουθήσει με ενδιαφέρον την ταινία, καθότι η φόρμα της ίσως τον ξενίσει. Εντονος συναισθηματισμός, αρκετά τραγούδια, πολλά αργά και κοντινά πλάνα και μια αίσθηση ανατολίτικης κουλτούρας είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της. Ομως, αν καταφέρει να «μπει» στον κόσμο της ταινίας, θα την απολαύσει.
Ελένη Π.
