Με μια καταδίκη σε φυλάκιση 25 χρόνων ο Τ. Θεοφίλου οδηγήθηκε και πάλι στη φυλακή, για να συνεχίσει το δύσκολο αγώνα για την αθώωσή του, ελπίζοντας ότι στο δεύτερο βαθμό οι «αντιτρομοκρατικές» σκοπιμότητες θα υποχωρήσουν μπροστά στην αλήθεια. Την αλήθεια που ξεπήδησε ολοζώντανη μέσα από όλη τη διαδικασία της δίκης και την οποία συμπύκνωσαν στις αγορεύσεις τους οι συνήγοροι υπεράσπισης. Γι’ αυτό σας συστήνουμε, πριν συνεχίσετε σ’ αυτό το ρεπορτάζ, να διαβάσετε στις διπλανές στήλες το ρεπορτάζ από τις αγορεύσεις των συνηγόρων υπεράσπισης. Θα καταλάβετε έτσι καλύτερα τον προκλητικό χαρακτήρα της απόφασης.
Το δικαστήριο έκρινε κατά πλειοψηφία ότι ο Θεοφίλου δεν έχει σχέση με «τρομοκρατία» (μειοψηφήφισε ένα μέλος του –εικάζουμε ο προεδρεύων, έχοντας υπόψη μας τα όσα φάνηκαν κατά τη διαδικασία– που ήθελε να κηρυχθεί ένοχος και για «συγκρότηση τρομοκρατικής οργάνωσης»).
Το δικαστήριο έκρινε (πάλι κατά πλειοψηφία) τον Θεοφίλου ένοχο για συμμετοχή σε ληστεία με καλυμμένα χαρακτηριστικά και για απλή συνέργεια στην ανθρωποκτονία του Μίχα (το μειοψηφίσαν μέλος τον ήθελε ένοχο σε ληστεία από «τρομοκρατική οργάνωση» και ένοχο ανθρωποκτονίας). Πώς προκύπτει αυτή η ενοχή; Από το περιβόητο DNA και μόνο απ’ αυτό! Εχουμε, δηλαδή, για πρώτη φορά, καταδίκη με μοναδικό στοιχείο το DNA! Η απόφαση, λογικά εξεταζόμενη, είναι παράλογη. Οχι μόνο γιατί υιοθετεί το DNA σε κινητό αντικείμενο (και μάλιστα σε κινητό αντικείμενο που αποδεδειγμένα εφευρέθηκε εκ των υστέρων), αλλά και γιατί αποσυνδέει τη ληστεία και την ανθρωποκτονία από τη συμμετοχή στη ΣΠΦ. Πώς όμως χρίστηκε ο Θεοφίλου δράστης της ληστείας; Ξεκινώντας από την υποτιθέμενη συμμετοχή του στη ΣΠΦ! Τον είχε η Αντιτρομοκρατική στη «δεξαμενή» των υπόπτων, τον επέλεξε απ’ αυτή τη δεξαμενή (επικαλούμενη το γελοίο «ανώνυμο τηλεφώνημα» με το οποίο «κάποιος» της είπε ότι ο Θεοφίλου ήταν στη ληστεία) και του έχωσε τη ληστεία, την ανθρωποκτονία και όλα τα υπόλοιπα. Οταν, λοιπόν, κρίνεις ότι δεν ήταν στη ΣΠΦ (λόγω της οποίας συνελήφθη), πώς αποφαίνεσαι ότι ήταν στη ληστεία και μάλιστα χωρίς κανένα στοιχείο, καμιά αναγνώριση, κανένα αποτύπωμα, κανένα χαρτονόμισμα από τα κλεμμένα, παρά μόνο ένα αμφισβητούμενο (λίαν επιεικής χαρακτηρισμός) DNA σε κινητό αντικείμενο;
Η πλειοψηφία του δικαστηρίου δεν είχε το σθένος να υπερασπιστεί την αλήθεια. Επέλεξε μια «μέση λύση», όπως είπε χαρακτηριστικά ο Σπ. Φυτράκης, για να ικανοποιήσει τον Δένδια και την Αντιτρομοκρατική, που ζητούν «αίμα». Δεν μπορείς, όμως, να παίζεις έτσι με τις ζωές των ανθρώπων. Δεν μπορείς να λες ότι βρήκες μια «ισορροπημένη λύση» (αφαιρώντας τα ισόβια), στέλνοντας ένα νέο άνθρωπο για δεκαετίες στη φυλακή, χωρίς κανένα στοιχείο σε βάρος του.
Τα υπόλοιπα ήταν απλή διεκπεραίωση. Το αίτημα να αναγνωριστεί το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου απορρίφθηκε κατά πλειοψηφία (ένα μέλος του δικαστηρίου ψήφισε υπέρ της αναγνώρισής του). Οι ποινές κινήθηκαν προς τα ανώτερα όρια, σαν οι πράξεις να συνδέονταν με «τρομοκρατική οργάνωση» (16 χρόνια για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία, 15 για ληστεία, 3 για πλαστογραφία, 2 για οπλοφορία –συν χρηματική ποινή 5.000 ευρώ–, 2 για αποδοχή προϊόντων εγκλήματος, που αφορούσε το αυτοκίνητο διαφυγής των ληστών). Η συγχώνευση κινήθηκε κι αυτή στα ανώτατα όρια: 26 χρόνια πρότεινε η εισαγγελέας, 25 αποφάσισε το δικαστήριο. Και η έφεση δε θα έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα.
Αναλυτικότερο ρεπορτάζ μπορείτε να διαβάσετε στην ηλεκτρονική έκδοση της «Κόντρας»: www.eksegersi.gr.