► Πιάστε πέτρες κι αφήστε τις ρακέτες – Α (σύνθημα με μαύρο μαρκαδόρο)
Διαβάζοντάς το γραμματολογικά, κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με το σύνθημα. Εννοιολογικά, όμως; Δηλαδή όποιος δεν έχει φτάσει στο σημείο να «πιάσει πέτρες» ασχολείται μόνο με ρακέτες; Κι εκείνοι που έχουν μάθει να «πιάνουν πέτρες» δεν πιάνουν ποτέ ρακέτα στο χέρι τους, μη τυχόν και χάσουν… τη φόρμα τους; Εχουμε και με άλλη αφορμή καταθέσει τη ριζική διαφωνία μας στην αφ’ υψηλού, την ελιτίστικη αντιμετώπιση των «υποταγμένων», των «εθελόδουλων» και τα παρόμοια. Αυτού του είδους η αντιμετώπιση προδίδει έναν αρχοντοατομικισμό, ο οποίος τις περισσότερες φορές έχει και ημερομηνία λήξης (κάπου στα μετεφηβικά χρόνια). Οι σοβαροί αγωνιστές, ανεξάρτητα από το αν ανήκουν στο μαρξιστικό ή το αναρχικό ρεύμα, ουδέποτε αντιμετώπισαν το λαό με περιφρόνηση. Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως κανένας δεν μπορεί να παίξει το ρόλο του ελευθερωτή, αν δεν τον παίξει ο ίδιος ο λαός.
♦ Σε κάθε πόλη σε κάθε γειτονιά να φτιάξουμε πηγάδι σαν του Mελιγαλά (σύνθημα με μαύρο σπρέι και υπογραφή αστέρι)
Εδώ κι ένα-δυο χρόνια, από τότε που αποκαλύφτηκε ο κίνδυνος του νεοναζισμού και άρχισαν να πυκνώνουν οι αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, άρχισαν να καθιερώνονται και κάποια συνθήματα που –παρά τις σαφείς αντιφασιστικές διαθέσεις τους– δεν έχουν καμιά επαφή με την ιστορική πραγματικότητα και αναπαράγουν –χωρίς συνειδητοποίηση, από άγνοια– προβοκατόρικα στερεότυπα της μετεμφυλιακής εθνικοφροσύνης των δωσίλογων. Σαν εκείνο το σύνθημα που μιλάει για τα «κονσερβοκούτια» που «δεν σκούριασαν ακόμα», αναπαράγοντας τις προβοκάτσιες των ταγματαλητών και του «ανεξάρτητου» λόρδου Σιτρίν, που επιθεωρούσε με φρίκη στο Θησείο τους κουβάδες με τα μάτια των εθνικοφρόνων που «είχαν τυφλώσει ζωντανούς οι κομμουνιστές». Οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν είχαν ανάγκη να χρησιμοποιήσουν κονσερβοκού-τια και αυτοσχέδια κοντάρια. Είχαν όπλα που τα ‘χαν αποκτήσει στις συγκρούσεις τους με τον κατακτητή. Και μ’ αυτά πολεμούσαν. Οσο για το τι έγινε στο Μελιγαλά, καλά θα κάνουμε να διαβάσουμε την Ιστορία των γεγονότων. Για να διαπιστώσουμε τι αγώνα έδωσαν τα στελέχη του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ για να προστατεύσουν τους αιχμάλωτους ταγματαλήτες από την οργή των Μεσσήνιων, που ήθελαν να τους λιντσάρουν. Την ιστορία χρειάζεται να μάθουμε, όχι να πικάρουμε τους νεοναζί. Κι αυτό αφορά πρωτίστως τους νέους αγωνιστές που μπαίνουν με διάθεση και ορμή στον αντιφασιστικό αγώνα.
♦ Το ταξικό καθήκον του εθνικού προδότη φωτιά και πάλι στον άγνωστο στρατιώτη (σύνθημα με μαύρο σπρέι, ανυπόγραφο)
Γι’ αυτό πάλι τι να πει κανένας; Οποιος το ‘γραψε ζει κυριολεκτικά στην κοσμάρα του. Αδιαφορεί για κάθε επαφή με την κοινωνία και τη συνείδησή της. Πλέει, δήθεν, σε πελάγη αγωνιστικής ανάτασης, αλλά τα μόνα πελάγη στα οποία πλέει είναι αυτά της επαναστατικής ονειροφαντασίας, από την οποία θα ξυπνήσει απότομα.