Αυτήν την εβδομάδα έχουμε την ευκαιρία να δούμε ξανά μία εμβληματική ταινία του Μίκαελ Χάνεκε, η οποία γυρίστηκε το 2001. Και σε αυτή του την ταινία ο Χάνεκε, με τη χαρακτηριστική του οξύτητα, βάζει στο μικροσκόπιό του την παθογένεια της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας. Η πρωταγωνίστριά του είναι δασκάλα πιάνου. Η αυστηρότητα, η μαθηματική ακρίβεια και η τιθάσευση του συναισθήματος, που απαιτεί από τους μαθητές της, είναι οι κύριοι άξονες και της δικής της ζωής. Το στείρο περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε και η επιφανειακή ηθική που η μητέρα της της μετέδωσε προκάλεσαν συναισθηματική επιπέδωση και επιβίωση των πιο άγριων ενστίκτων. Αποτέλεσμα, η δασκάλα του πιάνου να πηγαίνει σε sex shops και σε κινηματογράφους drive-in και να παρακολουθεί τα ζευγάρια να κάνουν έρωτα. Ταυτόχρονα, όταν ερωτεύεται έναν μαθητή της, του εκφράζει τις μαζοχιστικές τάσεις της και τα πράγματα φεύγουν εκτός ορίων…
Πρόκειται για μια ταινία-σχόλιο του Χάνεκε για την κοινωνική παθολογία που αναπαράγεται (ή μάλλον είναι κύριο συστατικό) στη σημερινή δυτική κοινωνία, που απαιτεί από τα μέλη της μία παθητική στάση, υπάκουου παιδιού, που μονίμως προσπαθεί να πετύχει στόχους προκειμένου να το αγαπούν οι γονείς του, ενοχοποιεί τις ανάγκες και τις επιθυμίες των μελών της, και τελικά όσο πιο συντηρητική είναι τόσο πιο πολύ γεννά τη διαστροφή και την όποια άλλη μορφή ψυχοπάθειας.
Θα πρέπει, πέρα από το σκηνοθέτη, να αναφέρουμε και την πρωταγωνίστρια, της οποίας η συνεισφορά στο τελικό αποτέλεσμα είναι μεγάλη. Η Ιζαμπέλ Ιπέρ, που ενσαρκώνει τη δασκάλα του πιάνου, δίνει εξαιρετική ερμηνεία, την οποία θεωρούμε μία από τις σημαντικότερες στιγμές της σημαντικής καριέρας της.
♦ Καθώς, ούτε και αυτήν την εβδομάδα βγαίνει στις αίθουσες κάποια ενδιαφέρουσα καινούργια ταινία, είναι μια καλή ευκαιρία για τους θεατές, τώρα που άνοιξαν και οι θερινοί κινηματογράφοι, να δουν είτε ταινίες παλαιότερες που δεν έχουν δει και τώρα ξαναπροβάλλονται (όπως, για παράδειγμα, «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» του Κάρελ Στέκλι, μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του σπουδαίου μυθιστορήματος του Γιάροσλαβ Χάσεκ), είτε ταινίες που προβλήθηκαν τον περασμένο χειμώνα και δεν τις είδαν (για παράδειγμα σε κάποιον θερινό ξαναπαίζεται το «Κυνήγι» του Τόμας Βίντεμπεργκ). Λόγω καλοκαιριού, που θεωρείται «of season» για την κινηματογραφική αγορά, οι εταιρίες παραγωγής και διανομής δεν επιλέγουν να στείλουν στις αίθουσες τις «πρώτες» ταινίες τους, κρατώντας τες για το χειμώνα. Ετσι, οι επιλογές των θεατών περιορίζονται σε παλαιότερες ταινίες. Γεγονός διόλου δυσάρεστο τις περισσότερες φορές…
Ελένη Π.
