Ή διαφορετικά ένας ύμνος στη μεταφυσική πίστη. Δυο πρωταγωνιστές με προβληματικές προσωπικές ζωές που ερωτεύονται ο ένας την άλλη, ένας σεΐχης με όραμα πρωτάκουστο (να δημιουργήσει ποτάμι, φτιάχνοντας ένα φράγμα, μέσα στο οποίο θα μετέφερε σολομούς στη μέση της ερήμου), μια αστεία αντιμετώπιση της βρετανικής κυβέρνησης και κάνουμε ταινία. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Η ελαφριά αντιμετώπιση της εξωτερικής πολιτικής της Βρετανίας, η συνεχής τάση να αποθεώνεται η «πίστη», έτσι γενικά, σε κάτι (στο Θεό ή σε ένα παράδοξο εγχείρημα – στην ταινία παρουσιάζονται ως ένα και το αυτό) και η παρουσίαση των Αράβων από μεν την πλευρά του σεΐχη ως εμπνευσμένων, οραματικών και βαθιά σοφών, από δε την πλευρά των ντόπιων στην Υεμένη ως απολίτιστων, ηλίθιων και επικίνδυνων, δε σ’ αφήνουν ούτε καν να δεις αυτή την ταινία ως μια ακόμα ελαφριά κωμωδία. Από ένα σημείο και μετά η ταινία γίνεται εξοργιστική.
Ελένη Π.
