♦ Ξένοι μη μας αφήνετε μόνους με τους Ελληνες (ανυπόγραφο σύνθημα με μαύρο σπρέι)
Είναι μερικές φορές που ακόμα και η πολιτική υπερβολή παίρνει το χαρακτήρα επίκαιρης κραυγής. Ο συνθηματογράφος ασφαλώς υπερβάλλει. Και η άποψη που εκφράζει υποκρύπτει τη γνωστή ελιτίστικη αντίληψη. Ομως, στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, ακόμα και αυτή η ηθικολογική, ελιτίστικη άποψη δημιουργεί μια αχτίδα φωτός, κάνει το χαμόγελο ν’ ανθίσει σε κάποια χείλη.
♦ Η αυτοοργάνωση των μεταναστών θα γίνει ο τάφος των πατριωτών (ανυπόγραφο σύνθημα με σπρέι στο Θησείο)
Και στην κορφή κανέλλα, είναι η πρώτη σκέψη που σου ‘ρχεται στο μυαλό. Τι να πρωτοσχολιάσεις; Την «αυτοοργάνωση», την αντίθεση «μετανάστες-πατριώτες ή το συνολικό μήνυμα του συνθήματος; Σκέφτηκε, άραγε, ο συνθηματογράφος, ότι και οι μετανάστες είναι πατριώτες; Περισσότερο ίσως από τους Ελληνες. Σκέφτηκε πως άλλο πατριωτισμός (που σημαίνει ν’ αγαπάς την πατρίδα σου, τον τόπο σου και όχι τους δυνάστες σου) και άλλο εθνικισμός; Και τι να σημαίνει, άραγε, «αυτοοργάνωση των μεταναστών»; Να οργανωθούν οι μετανάστες μόνοι τους; Σε ποια βάση; Ενάντια στους «πατριώτες Ελληνες»; Δηλαδή, εργάτες εναντίον εργατών; Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο συνθηματογράφος δεν έχει ιδέα ούτε από μετανάστες, ούτε από διαδικασίες οργάνωσης στο εργατικό κίνημα. Πήρε κάποια στερεότυπα, τα συνέδεσε, έφτιαξε ένα σύνθημα που κάνει ρίμα και μας αποκάλυψε τη βαθιά πολιτική αγραμματοσύνη του.
♦ Νοιάσου για την τάξη σου και όχι για την πάρτη σου – usd (σύνθημα με μαύρο σπρέι)
Δεν ξέρουμε τι αντιπροσωπεύει η υπογραφή usd, το σύνθημα πάντως το προσυπογράφουμε, παρά τον κάπως ηθικολογικό του χαρακτήρα. Το ταξικό πρόταγμα είναι σαφέστατο, όμως η βάση πάνω στην οποία τοποθετείται είναι περισσότερο ηθική παρά πολιτική. Μπορεί οι πρωτοπόροι εργάτες να ανταποκρίνονται σε όλες τις ιστορικές εποχές σ’ αυτό το πρόταγμα, θυσιάζοντας τον εαυτό τους για τα συμφέροντα της τάξης τους, όμως η πλατιά εργατική μάζα πάντοτε ξεκινά από το προσωπικό συμφέρον. Αυτή είναι που πρέπει να πειστεί, ότι ο ατομικός δρόμος είναι αδιέξοδος (και όχι απλά ηθικά καταδικαστέος). Να συνειδητοποιήσει, μέσα από την ίδια της την πείρα, ότι μόνο η ταξική οργάνωση και η συλλογική δράση μπορούν να δώσουν διέξοδο στα ατομικά προβλήματα κάθε εργάτη, κάθε εργατικής οικογένειας.
♦ Η φτώχεια θέλει όπλα (σύνθημα με μαύρο σπρέι και υπογραφή αστέρι)
Ο συνήθης επαναστατικός βερμπαλισμός. Η αποθέωση των μέσων πάλης με πλήρη αδιαφορία για το επίπεδο της συνείδησης και το βαθμό οργάνωσης. Εκκλήσεις για ένοπλο αγώνα που πέφτουν στο κενό. Ιδιαίτερα όταν απευθύνονται στην εργαζόμενη κοινωνία που πλήττεται από τη φτώχεια. Εκκλήσεις που, επίσης, υποδηλώνουν βαθύτατη άγνοια της Ιστορίας. Κι όποιος δεν διαβάζει, στοιχειωδώς έστω, την ιστορία του εργατικού κινήματος, με τις νίκες και τις ήττες του, είναι ανίκανος να συνεισφέρει το παραμικρό στην πορεία προς την κοινωνική απελευθέρωση.