Αφησε τους Πασόκους να μαδάνε τη μαργαρίτα «φεύγει – δε φεύγει» και πετάχτηκε μέχρι το Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής, για να πάρει μέρος σε συνέδριο του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή. Είναι τόσο χοντρόπετσος ο Γιωργάκης που θα τους σπάσει τα νεύρα μέχρι ν’ ανακοινώσει τι πρόκειται να κάνει. Και είναι σίγουρο ότι τον αφήνει παγερά αδιάφορο η αλληλοσφαγή των δελφίνων, από την οποία μόνο να κερδίσει έχει.
Μπορεί διάφοροι να λένε πως μάλλον θα φύγει, αλλά ακούγοντάς τον στη Βουλή, στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, εμείς δεν σχηματίσαμε την εντύπωση ότι είναι άνθρωπος στο παρατσάκ της αποχώρησής του από την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Τουλάχιστον όχι τώρα. Ασε που υπάρχει ένας ολόκληρος κύκλος αυλοκολάκων, στο προσκήνιο (Παπουτσής, Καρχιμάκης και σία) και στο παρασκήνιο (Βάρτζελη, Αθανασάκης κι όλη η καμαρίλα του Μαξίμου) συν την οικογένεια, που τον πιέζουν να μη φύγει, αλλά να διεκδικήσει και πάλι το κόμμα που κληρονόμησε από τον πατέρα του. Διότι αν φύγει αυτός, λίγοι από τους αυλοκόλακές του θα μπορέσουν να επιβιώσουν στην αυλή του νέου αρχηγού (υπάρχουν άλλοι αυλοκόλακες που περιμένουν τη σειρά τους).
Τι είπε ο Παπανδρέου στη Βουλή; Πρώτο, υπερασπίστηκε την πολιτική του της τελευταίας διετίας, επαναλαμβάνοντας με λεπτομέρειες όλα όσα έλεγαν οι Πασόκοι μέχρι να επιβληθεί από τους Μερκοζί η συγκυβέρνηση. «Η δική μου στάση και πράξη να καταθέσω την πρωθυπουργία μου στη μέση της τετραετίας και να παραδώσω τη θέση μου σε μία κυβέρνηση συνεργασίας έγινε, όχι λόγω αποτυχίας, αλλά για να συνεχίσει και να πετύχει η πολιτική που ξεκινήσαμε προ διετίας», είπε. Και έχει δίκιο, γιατί η ίδια πολιτική συνεχίζεται, όσο κι αν ο Σαμαράς προσπαθεί να μας πείσει ότι αυτό είναι οφθαλμαπάτη. Υπερασπίστηκε ακόμα και το δημοψήφισμα (το ίδιο έκανε, για τους δικούς του λόγους, και ο Καστανίδης, σε πρόσφατη συνέντευξή του). Δεύ-τερο, ζήτησε να παραταθεί όσο γίνεται περισσότερο η θητεία της κυβέρνησης Παπαδήμου, με μια επιχειρηματολογία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα εκείνων (στην Ελλάδα και το εξωτερικό) που επιθυμούν το ίδιο και που έχουν τα μέσα για να το επιβάλουν. Επειδή υπάρχει ρευστότητα στην ΕΕ, είπε, πρέπει να υπάρχει κυβέρνηση και ανοιχτή Βουλή. «Το πιο σωστό, το πιο υπεύθυνο είναι να υπάρχει κυβέρνηση ευρύτατης συνευθύνης, για να αντιμετωπίσουμε κάθε ενδεχόμενο αντί να είναι κλειστή η Βουλή σε μια κρίσιμη συγκυρία». Είπε, ακόμη, ότι οι εκλογές μπορεί να οδηγήσουν ξανά σε κυβέρνηση συνεργασίας, οπότε γιατί να μπουν στον κόπο να τις κάνουν, όταν μάλιστα «τα βασικά διλήμματα που έχει μπροστά της η χώρα, θα τα έχει και μεθαύριο». Το καλύτερο το κράτησε για το τέλος, κλείνοντας το μάτι κατά Βερολίνο μεριά: «Η συνεργασία μας σήμερα είναι και εγγύηση για μας και τους εταίρους μας για την επόμενη μέρα, όποτε και αν γίνουν εκλογές. Το ίδιο ισχύει και για όλα».
Επρεπε, βέβαια, να αποσείσει την κατηγορία ότι όλ’ αυτά τα λέει επειδή θέλει να κερδίσει χρόνο και να παραμείνει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, οδηγώντας το σε μια αξιοπρεπή ήττα, αφού στο μεταξύ θα έχει σαπίσει μέσα στον μνημονιακό βάλτο και η ΝΔ του Σαμαρά. Πήρε, λοιπόν, το γνωστό κλαψιάρικο (και αγαπησιάρικο ταυτόχρονα) ύφος του, αυτό με το οποίο κατάφερε το 2007 να κατατροπώσει τον Βενιζέλο στις εσωκομματικές εκλογές και προσφέρθηκε να γίνει Ιφιγένεια, αν αυτό του ζητηθεί: «Θέλετε ακόμη να γίνω και εύκολη θυσία, που θα τα γιατρέψει όλα, το εξιλαστήριο θύμα; Και αυτό θα το κατανοήσω. Πράγματι! Αλλά εφιστώ την προσοχή σας. Εάν ήταν τόσο εύκολη λύση, κι εμένα θα με χαροποιούσε. Αλλά οι μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται η χώρα, πρέπει να γίνουν από εμάς, από όλους μας, από τον καθένα μας. Ο καθένας μας έχει ευθύνη».
Μάλλον θα τους αφήσει να σφάζονται για καιρό και στο τέλος μπορεί να εμφανιστεί και ως σωτήρας του κόμματος. Σιγά το δύσκολο. Αν αποφασίσει να μείνει, επειδή δεν έχει βρει κάτι καλύτερο να κάνει (λέγεται ότι διακαής πόθος του είναι να ανανεώσει τη θητεία του ως προέδρου της Διεθνούς των Σοσιαλδημοκρατών), δεν θα διστάσει ακόμα και σε διάσπαση να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ.
Περιττεύει να σημειώσουμε ότι όλα τούτα είναι κοινωνικά αδιάφορα. Από την άποψη του αστικού πολιτικού σκηνικού έχουν τη σημασία τους, γιατί οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ μπορούν να πυροδοτήσουν γενικότερες εξελίξεις και ανακατατάξεις. Η κρίση έχει δημιουργήσει καινούργια δεδομένα.
ΥΓ: Με τον Χρυσοχοΐδη δεν πρόκειται ν’ ασχοληθούμε. Ο τύπος έχει ξεπεράσει τα όρια της γραφικότητα και κινείται στο επίπεδο της απόλυτης γελοιότητας. Οσο για τους άλλους δελφίνους, περιμένουν πρώτα την κίνηση του Παπανδρέου για να κάνουν τις δικές τους.
